Isa: ‘Mijn moeder leeft er vrolijk op los met een andere man, terwijl mijn vader dement in een zorgcentrum woont’
“Vorig jaar werd mijn vader uit huis geplaatst. Hij is dement en het werd een onhoudbare situatie. Twee maanden daarna vertelde mijn moeder dat ze een nieuwe vriend had. Wat? Ik dacht dat ik gek werd. Ik vind het zo naar voor mijn vader en heb het idee dat hij ondanks zijn dementie iets vermoedt.”
Twee keer in de week bezoekt Isa haar dementerende vader in het zorgcentrum. Ze heeft het er moeilijk mee hem zo te zien zitten. “Mijn vader was mijn held, mijn rots in de branding. Ik had altijd een betere band met hem dan met mijn moeder. Soms was mijn moeder jaloers op onze band. We konden goed praten en gingen graag naar musea, iets dat mijn moeder niet interesseert. Mijn vader wist veel, hielp me altijd uit de brand en gaf me wijze raad. Dat juist hij dement zou worden, had ik nooit verwacht.”
Hij huilde veel
Het begon met veel vergeten. Namen, boodschappen en afspraken. Vervolgens veranderde zijn karakter. “Dat ging niet snel, maar het viel wel op. Hij huilde veel en was soms onwijs kwaad. Zo kwaad dat ik er bang van werd. Vloekend en tierend kende ik mijn vader helemaal niet.” Het proces vordert en Isa en haar moeder betrekken de huisarts erin. Een casemanager wordt voor haar vader aangesteld die ervoor zorgt dat haar vader naar de dagopvang kan zodat haar moeder word ontlast. “Heel logisch, want de zorg voor mijn vader werd zwaar. Twee dagen ging hij naar de dagbesteding. Ik vond het in het begin moeilijk hem zo te zien in de taxi. Hij leek verdrietig maar had het altijd hartstikke leuk en mijn moeder kon even haar eigen dingen doen.”
Wie zijn jullie?
Als haar vader ’s nachts wegloopt is er geen houden meer aan en wordt hij op een gesloten afdeling geplaatst. Isa vergeet het haar leven niet meer. “Mijn vader was zo verdrietig in het begin. We hadden allemaal spulletjes van zijn kamer meegenomen naar het zorgcentrum in de hoop dat hij zich sneller thuis zou voelen. Zelfs zijn favoriete stoel verhuisden we mee. Het hielp niet: mijn vader was ontroostbaar. Na drie maanden fleurde hij op, hij had zijn draai gevonden. Inmiddels herkende hij mij en mijn moeder niet meer. Dat was een enorme dreun en daar ben ik heel verdrietig van geweest. Nu mijn vader vrolijk is en zich prettig voelt in zijn nieuwe woonomgeving ben ik er ook oké mee.”
Hallo, ik ben Rob
De volgende dreun die Isa even moest verwerken werd uitgedeeld door haar moeder. Nog geen twee maanden nadat haar vader was verhuisd, stond haar moeder met een man op de stoep. Eerst dacht Isa dat het een ‘gewone’ vriend was, maar toen ze de twee op de bank zag zitten wist ze gelijk dat het meer was. “Ze had Rob via een datingsite ontmoet en ze hadden een enorme klik samen. Rob is weduwnaar en was weer toe aan een nieuwe relatie. Maar mijn moeder is nog gewoon getrouwd met papa, dan kan je toch niet met een andere man aankomen?”
Houd je nog van papa?
Jawel hoor, vindt haar moeder. “Ze vindt zich met haar 75 jaar nog veel te jong om manloos door het leven te gaan. En dat snap ik heel goed, dat hoeft ook niet. Maar mijn vader is er gewoon nog en soms krijg ik de indruk dat hij iets vermoedt. Hij is dan heel onrustig. Ik heb mijn moeder gevraagd of ze het papa heeft verteld. Nee dus. Ze zegt dat dat geen enkele zin heeft, maar ik vraag me dat af. Ik begrijp ook met de beste wil van de wereld niet dat mijn moeder dit kan. Toen ik haar vroeg of ze wel houdt van mijn vader, antwoordde ze: ‘ja zeker, maar niet zoals hij nu is. Dat is niet de man die ik ooit trouwde.’ Een waarheid als een koe, maar volgens mij hadden ze beloofd voor elkaar te zorgen tot de dood hen scheidt. Dat is nog niet gebeurd.”
Hij had dat zo gewild
Rob voelt zich een beetje ongemakkelijk met de hele situatie en snapt Ilse. “Hij wil me niet op mijn hart trappen en gaat respectvol met me om. Ik neem hem ook helemaal niets kwalijk. Mijn moeder is hiervoor verantwoordelijk. Mijn moeder vind dat ik het niet zo groot moet maken, dat papa er geen weet van heeft en prima wordt verzorgd daar. En dat zij dus gewoon lekker door kan gaan met leven. Als ze dan ook nog zegt: ‘Je vader had niet anders gewild hoor’ dan kan ik haar wel wat aandoen. De bom barste toen haar moeder aankondigde op vakantie te gaan met Rob en zijn twee dochters en of Isa dan haar vader wat vaker kon bezoeken.
Het is mijn leven
De grond zakte onder Isa’s voeten weg en ze is enorm uitgevallen naar haar moeder. Alles kwam er uit. Het weerhield haar moeder niet om op het vliegtuig te stappen en sindsdien is het contact tussen Isa en haar moeder minimaal. “Daar voel ik me dan ook weer naar over. Echt hoor, het is zo ingewikkeld allemaal en ik voel me tussen mijn vader en mijn moeder instaan. Ik zit in een spagaat maar niemand trekt zich er iets van aan. ‘Het is mijn leven en ik doe daarmee wat ik wil’ appte mijn moeder mij. Ik heb een half uur gehuild. Om alles wat is geweest en niet meer terugkomt. Nooit meer.”
Herken jij wat Isa zegt? Heb je ervaring met een demente ouder? Wat raad jij Isa aan? Wat kan ze doen om zich beter te voelen? Praat mee in de comments onder het artikel.
Foto door ArtHouse Studio via Pexels
Jasmijn (20 jaar) is helderziend: “Ik zie soms dingen bij mensen die ik helemaal niet wil weten”
Jasmijn was 5 jaar oud toen ze voor het eerst zelf merkte dat ze anders was dan andere kinderen. “Ik speelde thuis bij een vriendinnetje en vroeg aan haar of ze het vervelend vond dat haar ouders gingen scheiden. Mijn vriendinnetje zei dat ze niet wist waar ik het over had en dat haar ouders nog gewoon bij elkaar waren. Drie weken later kreeg ze van haar ouders te horen dat ze uit elkaar gingen. Het is heel gek, maar toen ik bij haar thuis was, voelde ik al dat dit speelde.”
7 reacties
Je vind het allemaal te snel gaan, maar het proces van de dementie was al veel langer aan de gang dan die twee maanden. Je moeder heeft haar man en maatje waarschijnlijk al jaren geleden verloren. Wees blij voor haar dat ze een fijne vriend heeft. Bovendien laat ze je moeder niet in de steek.
Ik ken ook een stel waarvan de man dement werd en twee dagen nadat hij opgenomen was met
Ik snap jou volkomen omdat ik een soort geljjkbare situatie had meegemaakt. Daarom snap ik jouw moeder ook NU wel. Weet je wat het is jij bent nog in de rouw/verwerkingsproces en je moeder is al veek verder. Jij kan dan denken dat is toch niet normaal zo vlug (dat had ik ook en zag hat als verraad naar mijn vader toe) maar ik zie nu om mij heen dat de partners van de gene al veel sneller en vlug door dit gebeuren heen zijn.Hoe dat kan geen idee. Toch raad ik je eens aan om hierover met een psycholoog te praten. Geeft jou echt rust in je hoofd
“Een waarheid als een koe, maar volgens mij hadden ze beloofd voor elkaar te zorgen tot de dood hen scheidt.”
In voor en tegenspoed en bla bla bla. Ik haal uit niets dat ze je vader laat vallen en hem niet meer bezoekt (behalve tijdens haar vakantie). Met een dement iemand kan je wel getrouwd zijn, maar je kunt er verder niets meer mee.
Van de ene kant snap ik je gevoel, van de andere kant ook je moeder.
Mijn vader heeft Parkinson, heeft daaraan gerelateerde dementie en CLL. Al ruim 13 jaar is hij ziek en zijn we afscheid aan het nemen van de persoon die hij ooit was. We hebben hem lang zelf verzorgd, maar helaas hebben we 2 jaar geleden moeten besluiten hem op te laten nemen is een vp-huis.
Ik heb mijn vader nog, maar hij is niet meer de papa die ik ooit had. De band tussen ons blijft supersterk, maar de rollen zijn compleet omgedraaid.
Mijn moeder is bijna dagelijks bij mijn vader. Natuurlijk houdt ze nog van hem, maar ook voor haar is alles anders. Ze heeft geen partner meer naast zich staan, ze voelt zich als een weduwe, maar is het niet.
Mijn moeder is nu 68 en nog heel actief. Ik zou het fijn vinden als ze weer iemand vindt om samen te leven, leuke dingen te doen enz. Ze heeft genoeg vrienden, maar die zijn allemaal samen en voelt ze zich toch alleen.
Mijn moeder zegt dat ze daar nog niet aan toe is en ook dat snap ik.
Het blijft lastig voor iedereen. Maak er samen het beste van, geniet samen en probeer elkaar te begrijpen. Heel veel sterkte
Precies zials he zegt… alles wat is geweest komt nooit meer terug. Dat is het gevolg van die rotziekte. Ik snap jouw moeder wel. Ja ze heeft voor jouw vader gekozen, maar die is niet meer dezelfde persoonlijkheid als toen. En een scheiding snapt hij niet. Dus ja ze blijft getrouwd met hem. Ze houdt nog van hem zoals hij was. En hij wordt goed verzorgd. Maar ze heeft inderdaad ook haar eigen leven. En dat leven heb je maar 1 keer en de keuzes die je maakt kun je nooit overdoen. Zij kiest er dus voor om wat van haar eigen leven te maken. Maar gaat intussen als ik het goed gelezen heb ook bij je vader op bezoek, dus ze laat hem niet vallen. Ik heb respect voor haar keuzes. Dat die keuzes moeilijk zijn (niet alleen voor jou, maar ook voor haar zelf) en dat de situatie verrot is en geen zicht geeft op verbetering, daar hebben jullie beiden mee te maken.
Wat wil je anders? Dat zij zwelgt in medelijden met je vader? Zichzelf niets gunt? Dat zij gezien de situatie geen recht erop heeft om ook gelukkig te zijn? Ze heeft geen leven meer samen met je vader, hoe cru dit ook klinkt. En toch kijkt ze naar hem om. Duidelijk een teken dat ze wel degelijk ook van hem houdt.
En over dat stukje van ‘vader zou het zo gewild hebben’ kan ook voortkomen uit dat zij zelf het je vader zou hebben gegund als zij het zelf was die op die gesloten afdeling zat en jouw vader door moet met zijn leven.
Reageer ook
Lees ook
Kim is dol op het strand, maar haar man Peter haat zand en hitte
Als de lente in aantocht is, voelt Kim de belofte van de zomer in de lucht hangen. “Ik ruik dan de zonnebrandcrème, voel het zomerbriesje, hoor het ruisen van de zee en voel de warme zonnestralen op mijn lijf. Ik ben dol op het strand, altijd al geweest.” Hoe vervelend is het dan dat Peter, […] Lees meer
Advies gevraagd: ‘Ik vind mijn oudere partner nu niet meer aantrekkelijk’
Vriendinnen verklaarden haar voor gek, haar ouders schaamden zich dood, maar trok zich niets aan van alle kritiek die ze over zich heen kreeg toen ze Dolf voorstelde. Ze was vierentwintig jaar en Dolf had net Abraham gezien. “Ja, we schelen zesentwintig jaar, dat is veel, maar Dolf was op zijn vijftigste nog een jongetje.” […] Lees meer
Tirza: Ik ben verliefd op mijn zwager en verlang zo naar hem
Oh nee, ze zou het nooit in haar hoofd halen om hem van haar zus af te pakken, maar Tirza is stapelverliefd op Jordi, de man van haar zus. “Ik kan alleen maar aan hem denken en over hem fantaseren.” Twaalf jaar lang is Jordi haar droomman. Een onbereikbare droomman, want het is de partner […] Lees meer
Myrian -
Onze moeder zat ook in verpleeghuis met de ziekte van Alzheimer.
Mam was net 50 geworden.
Pap 51 in de bloei van zijn leven nog. We hebben mam thuis verzorgt tot zij 60 jaar was. Is zij naar een verpleeghuis gegaan thuis wonen ging niet meer.Mam is met 70 jaar overleden
Wij vonden het fijn dat pap een nieuwe relatie aanging.
Zij zorgde niet alleen voor pap ook een gedeelte toen voor mam.
Later de kleinkinderen waren altijd welkom.
Onlangs is pap overleden op 83 jarige leeftijd.
Zijn partner was net 1 halfjaar eerder opgenomen ook met Alzheimer.
Wij zorgen nu voor haar.
Ook moeilijk voor de 2e x geconfronteerd te worden met de zelfde ziekte.
Zij is goed voor ons geweest en wij nu voor haar.