Sienna: ‘Na tien jaar wil mijn schoonzus plotseling weer contact’

Nooit had Sienna gedacht dat de dood van haar schoonmoeder een krater zou slaan in de familie. “Toch is het gebeurd. Victor, mijn man, en zijn zusje Valerie kregen knallende ruzie en Valerie gaf aan dat ze haar broer nooit meer hoefde te zien. Vic is maanden van slag geweest.”

Tien jaar geleden begon het gedoe in de familie. “Mijn schoonmoeder Els leefde alleen, mijn schoonvader was vijf jaar voor haar overleden. Ze was hartstikke fit en had altijd goede zin. Vond ik knap want ze was tamelijk van de kaart toen mijn schoonvader overleed. Maar met elkaar trokken we haar door een lastige periode. Respect voor haar, want ze heeft hard geknokt om alleen door te gaan, maar het lukte haar. Mijn schoonouders hadden een leuk huwelijk. Maakten mooie reizen,  hadden een gezellige vriendenclub en waren altijd hartelijk.”

‘Je eet te veel’

Toen Els ziek werd, had niemand aan zien komen dat ze binnen een jaar er niet meer zou zijn. “Mijn schoonmoeder klaagde nooit en mankeerde ook nooit wat. Tot ze last van een opgezette buik kreeg. ‘Je eet te veel’ plaagden we haar maar het had niets met eten te maken want mijn schoonmoeder had kanker met uitzaaiingen in haar lever. We schrokken enorm van de diagnose en namen ons voor om de tijd die ons nog samen was gegeven zo mooi mogelijk te maken.”

Praten over naderende dood

Een vakantie naar Hawaï, dat stond hoog op het lijstje van Els. “Ze vroeg of Victor en ik en Valerie met haar mee wilden. Nou de vraag stellen was ‘m beantwoorden. We hebben twee heerlijke weken gehad op Hawaï en hadden prachtige gesprekken over de naderende dood van Els. Ze was niet bang omdat ze zeker wist dat ze haar overleden man weer zou treffen. Mooi vond ik hoe zij tegen de dood aankeek. Ze was onbevreesd. Het enige waarover ze niet echt wilde praten en nadenken was haar uitvaart. Ook omdat ze eigenlijk niet geloofde dat ze heel snel zou doodgaan.”

Het ging opeens heel snel

De onbevreesde Els had het mis want elf maanden na de diagnose overleed ze. “Van best nog goed ging ze opeens heel snel naar dit gaat niet lang meer duren. Ze had veel pijn en kreeg daarvoor morfine. De laatste drie dagen waren super intens. Vic en ik waren er bijna 24 uur per dag omdat we wilden voorkomen dat ze haar laatste adem in d’r eentje zou uitblazen. Valerie had ons gevraagd te bellen als het slechter met haar ging en dat hebben we gedaan op de dag dat ze overleed. Ze werd die dag ’s ochtends heel beroerd wakker en ze zei: ‘vandaag ga ik’. Ik barstte in tranen uit, ik wist dat ze gelijk had, ik zag het in haar gezicht. Ik heb Valerie gebeld en Els overleed terwijl we alle drie haar handen vasthielden. Een heel bijzonder moment dat ik nooit meer vergeet.”

Wijn met bitterballen

Na het bijzondere moment leek alles anders. “Zoals gezegd wisten we niet zo heel goed wat de uitvaart-wensen van Els waren. De begrafenisondernemer gaf ons een boekje met daarin tips, mogelijkheden en alles waaraan we moesten denken. Vic had ideeën over hoe het eruit moest zien. Zo wilde hij geen bruine, maar een witte kist die dan beschilderd zou worden door een bevriende kunstenares. Eigenlijk kwam het erop neer dat Victor er een heel persoonlijk tintje aan wilde geven. Valerie wilde een sobere crematie. Ze wilde er een besloten bijeenkomst van maken, wilde niet dat er toespraken werden gehouden en na afloop koffie met cake. Victor wilde wijn en bitterballen.”

Ze schold me verrot

Broer en zus komen niet nader tot elkaar. Sterker nog, de sfeer is om te snijden. “Victor werd steeds bozer op zijn zus en ik heb een ruzie tussen die twee kunnen voorkomen. Dat werd me niet in dank afgenomen en Valerie heeft me verrot gescholden. Natuurlijk snap ik de emoties die loskomen bij het overlijden van een ouder, maar dit was niet normaal. Toen de uitvaart achter de rug was, gaf Valerie te kennen dat ze haar broer en mij nooit meer wilde zien. Eerlijk gezegd vond ik het prima want ik heb nooit echt een leuke band met haar gehad. Victor had het er moeilijk mee maar kon niet anders dan zich erbij neer leggen.”

Ze wil weer contact

De jaren verstrijken en veel denkt Sienna niet aan Valerie. Tot een paar weken terug. “Bij de post lag een envelop gericht aan Victor. Valerie had een kaart gestuurd: ‘Wat in het verleden is gebeurd willen we graag achter ons laten. Zullen we binnenkort koffie drinken?’ had ze erin geschreven. Huh? Ik begreep er niets van en eerlijk gezegd voel ik er ook helemaal niets voor. Ik heb geen zin meer om het contact met haar aan te halen.” Helaas voor Sienna denkt Victor er anders over. “Vic voelt er wel wat voor en is bereid om weer eens een kop koffie te drinken, maar ik kan dat niet. Ik kan maar niet vergeten hoe beledigend zijn zus destijds is geweest, ook naar mij. Victor vindt dat ik ook moet kunnen vergeven en geen wrok moet hebben.”

Weer gedoe

Sienna baalt enorm want Victor heeft inmiddels contact gelegd met Valerie. “Heel opgetogen vertelde hij me dat het zo fijn was om haar weer te spreken. Ook vertelde hij dat Valerie het graag wil goedmaken met mij. Really? Ik zie het niet zitten en dat heb ik Vic gezegd maar nu hebben we er al dagen ruzie over. Ik zie het gewoon niet zitten en heb geen zin meer in contact. Het is niet te geloven: zelfs na al die jaren veroorzaakt ze alweer gedoe.”

Wat zou jij doen als je Sienna was? Zou je je gemak houden en ervoor zorgen dat broer en zus hun band weer kunnen herstellen? Of snap je dat Sienna er niet op zit te wachten en geef je haar groot gelijk dat ze geen contact meer wil? Praat mee in de comments.

Foto door Karolina Grabowska via Pexels

Kirsten is tegen het gebruik van luiers: “Luiers zijn onnatuurlijk en staan het zindelijk-worden in de weg”

Als moeder van een éénjarige, maak ik het mezelf graag zo makkelijk mogelijk. Ik maak me niet te druk om hoe snel ze kan lopen, laat mijn ouders en schoonouders regelmatig een dagje of nachtje oppassen en ben zeker nog niet aan zindelijkheidstraining begonnen. Mijn energie gebruik ik het liefste om leuke dingen met haar te doen. Urenlang door de speeltuin banjeren en uitgebreid knuffelen op het grote bed. Maar, er zijn ook ouders die het anders doen. Die de lat een flink stuk hoger leggen. Ik vind het knap en realiseer me maar al te goed dat dit veel tijd, energie en aandacht kost. 

Sneller zindelijk

Kirsten, moeder van dochter Sunny (bijna 3 jaar) en 33 weken zwanger van een zoontje, is zo’n moeder die het helemaal anders doet. Haar dochter Sunny heeft nooit luiers aangehad en was voor haar eerste verjaardag zindelijk. “Het is voor kinderen erg onnatuurlijk om met een luier groot te worden. Vroeger was dit er ook niet en destijds waren kinderen veel eerder zindelijk. Doordat luiers zo’n enorm absorberend vermogen hebben, hebben kindjes het vaak niet eens door dat ze hebben geplast of gepoept. Als ze dit niet doorhebben, kunnen ze er ook niks mee… Verder lezen”