Sorry? Wat zegt ie nou? Konsieler? Voor me staat een medewerker van een parfumeriezaak. Hij neemt mij monsterend op. Tuit zijn lippen. Ik kijk hem aan. Zie dat zijn haar strak in de krul zit, dat hij een subtiel zwart lijntje rond zijn ogen heeft, dat elk haartje van zijn baard nauwkeurig is getrimd en, en dat is misschien nog wel het meest frustrerende van deze hinderlijk kritische medewerker: hij ziet er stralend uit.
Ik zie er niet stralend uit. Ik ben moe. Schrijf veel verhalen de laatste tijd. Heb moeite om mijn grijze massa erbij te houden. De laatste maanden van het jaar zijn altijd van die drukke maanden. Het lay-back gevoel van de zomer ben ik volledig kwijt. Als de klok weer een uur achteruit is gezet, schiet ik in mijn hamstermodus. Het liefst vreet ik me helemaal vol en ga een paar maanden in winterslaap. Slapen als een beer. Ik kan het.
Lees ook: Ka koopt Baby Reus en vraagt een gratis rompertje aan
Nu vervaagt mijn mooie bruine kleurtje van de zon. Mijn haar wordt weer donkerder zonder die vrolijke highlights. Op mijn rechterwang verschijnt een rode plek van de snijdende wind die me zo ongeveer van mijn fiets afblaast. Mijn handen craqueleren van de kou. De winter vind ik heerlijk, mits ik op de bank kan zitten met een boek en verder niets hoef. Maar ik heb nou eenmaal niet een leven waarin ik niets hoef. Ik moet van alles. Ik moet nadenken over welke sinterklaascadeautjes in huis ik moet slepen, wanneer de surprise van de oudste af is, ik moet deadlines halen, ik moet bedenken wat we met Kerst gaan doen en vooral wat er op tafel moet worden getoverd. Al dat moeten maakt dat ik er vermoeid uitzie.
Dus, zo had ik bedacht, ik moest er maar eens een Ka legt zichzelf in de watten-dag van maken. Dat ging mij uitstekend af. Er was niks mis met mijn score: nieuwe schoenen, een truitje met sterren en nu was ik nog op zoek naar een lekker luchtje.
De Mari van de Ven-look-a-like staat me nog steeds met zijn lippen getuit aan te kijken. Prikt met zijn wijsvinger voorzichtig in de wal onder mijn rechteroog. Veert terug alsof het eng beest is. Mompelt weer iets over konsieler. Nou, ik wil eigenlijk gewoon een lekker luchtje, Mari. “Weet je schat”, wappert Mari met zijn handen, “je ziet er dodelijk vermoeid en verpieterd uit. Het is echt voor niemand leuk om tegen jouw oogduinen aan het kijken. Doe er iets aan. Gebruik een consealer.”
Voordat Mari kan uitleggen wat konsieler is, haal ik uit en stomp ik hem op zijn keurig opgemaakte poppenoog. “Nou is het klaar”, stampvoet ik woedend, “ik laat me hier niet beledigen door een met zijn handjes wapperende opmaakpop.”
Dat was ik van plan. Maar zo is het niet gegaan. Ik verlaat de parfumerie zonder luchtje maar met een veel te dure konsieler, waarvan ik gelijk al weet dat ik m nooit ga gebruiken. Als ik thuiskom stamp ik me vol eten, ga slapen als een beer en droom van Mari, consealer en poppenogen.
Karin van Leeuwen (44 jaar) schrijft vanuit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
