Merel: “Ik begin die enquêtes wel een beetje zat te worden”

De kinderen van Merel zijn onlangs allebei afgestudeerd. En ja, ook zij hebben surveys naar haar gestuurd om in te vullen. Natuurlijk hartstikke goed voor de studie en voor je kinderen doe je alles. Maar ze ontvangt nu bijna iedere week wel zo’n enquête…

Wil niet internetshoppen

Het stoort Merel dat alles en iedereen haar mening wil weten. “Ik winkel graag en steeds vaker moet ik uitwijken naar internetshops omdat er steeds meer stenen winkels omvallen. Ik vind dat een vreselijke ontwikkeling, want ik koop niet graag online. Fijner vind ik het om schoenen te zien en te passen. Dat geldt voor kleding net zo. Hoe kan ik nou online zien of iets me past of niet? De ene L is de andere niet, toch?” Maar omdat Merel vaak haar neus stoot en het in winkels niet meer kan vinden, winkelt ze een beetje tegen haar zin in op internet.

Hoe bevalt de appel?

Ja, tuurlijk, is het gemak fijn. De spullen worden thuis afgeleverd, ze hoeft de deur niet meer uit. “Maar er is een groot nadeel van iets online kopen: de vraag van de verkoper hoe het product me is bevallen. Ik word bedolven onder de mailtjes waarin ik zo ongeveer word gesmeekt om mijn mening te geven over de schoenen, mascara, kattenbakgrit en weet ik het wat ik heb gekocht. Daarin heb ik dus geen zin. Als ik bij de groenteboer appels heb gekocht, krijg ik toch ook geen formulier mee waarop ik kan aangeven hoe de appels me zijn bevallen?”

Het duurt maar even

Naast de hardnekkige ‘wat vond u van-mailtjes’, stroomt de mailbox van Merel tegenwoordig ook vol met surveys. “Ken je dat? Kinderen van vrienden die opleidingen doen waar gevraagd wordt om onderzoek te doen. En als die kids nou zelf die vragenlijsten naar me mailen, maar nee, dat doen hun ouders. Eerlijk gezegd vind ik het best wel irritant. Mijn kinderen moesten voor hun opleiding ook onderzoek doen maar no way dat ik die vragenlijsten doorstuurde naar mijn vrienden. Ze zoeken zelf maar een doelgroep. Ook al omdat ik denk dat ouders de lijst alleen maar beantwoorden om elkaar of hun kinderen een plezier te doen. Hoe betrouwbaar is zo’n survey dan?”

Rottige reminders

Maar ja, Merel zit nu in de leeftijd dat de kinderen van haar vrienden allemaal aan het afstuderen zijn. En dus treft ze regelmatig een vriendelijk verzoek aan in haar mailbox. “Soms voel ik me een soort van verplicht om het te doen terwijl ik er helemaal geen zin in heb. Zo’n onderzoek neemt maar zo een kwartier tot een half uur van mijn kostbare tijd in beslag. Het ergste vind ik de reminders, of ik er wel alsjeblieft aan wil denken om het nog in te vullen omdat mijn mening telt. Ja, ammehoela.”

Hoe anoniem is ‘t?

Een ander ding waar Merel zich een beetje druk om maakt, is de anonimiteit van dit soort onderzoeken. “Vaak staat er dat het invullen anoniem is en alleen als ik mijn gegevens invul, weten ze wie ik ben. Maar hoe kan dat nou? Ik vertrouw dat dus niet, volgens mij zijn dat soort onderzoeken helemaal niet anoniem, dat kan gewoon niet.” Heel soms zit er een pareltje tussen die Merel met plezier invult. Zoals laatst die van de dochter van haar vriendin die op de kunstacademie zit. “Kijk, dat vond ik nou een leuke om te doen. Voor dat onderzoek ben ik eens goed gaan zitten en nam ik echt de tijd om mijn antwoorden goed te formuleren. Kunst heeft mijn interesse en ik weet er ook veel van, dus die paste eindelijk in mijn straatje.”

Hoor er niets meer van

Waarvan Merel dan weer enorm baalt, is dat ze er nooit een reactie op heeft gehad. “Ik was er echt lang mee bezig en nam de vragen heel serieus. Omdat ik het in dit geval leuk vond om mijn antwoorden toe te lichten, liet ik mijn gegevens achter zodat ze me kon bellen voor meer informatie. Maar nooit meer iets van gehoord. Ik vroeg aan mijn vriendin of haar dochter veel respons had gehad en of ze nog deelnemers had gebeld voor toelichting, maar dat wist mijn vriendin niet. Daar bemoeide ze zich niet mee, zei ze. Voor mij is dit de druppel, ik ben er helemaal klaar mee en vul er geen een meer in.”

Merel is er echt een beetje bozig over. “Wat zal ik doen? De dochter van mijn vriendin benaderen? Of moet ik het maar gewoon zo laten? Misschien maar beter om er verder geen energie meer in te steken, wat schiet ik er nou mee op?”

Herkenbaar? Word jij ook zo moe van overal maar je mening over geven? Hoe ga jij daarmee om? Beantwoord je geduldig de vragen of negeer je de smeekbedes om je ervaring systematisch? Vertel het ons, we zijn benieuwd! Meepraten kan in de comments onder dit artikel.

Bovenste afbeelding: Unsplash+