Ik krijg best vaak te horen dat ik eens nee moet leren zeggen. Ik ben namelijk een ja-zegger. En dat heeft zo z’n gevolgen. Altijd druk. En tja, dat is dan mijn eigen schuld. Wie zegt er nou ook ja als iemand vraagt of er even een feestje gegeven kan worden in jouw huis. En of je dan meteen ook de hapjes kan maken. Voor 60 man… En wie vindt het nou ook altijd goed dat er mensen blijven, eten, slapen, wonen; leent zonder nadenken geld, kleren, schoenen en auto uit, zegt ‘komt goed joh’ als er in een maand een boek moet worden geschreven en protesteert nooit als er weer eens werkklus haar kant op komt. Dan moet je niet zeuren. Je doet het jezelf aan.
Ik heb het dus weleens overwogen: een cursusje nee leren zeggen. Die bestaan. En ik heb het ook ooit gewoon een dag geprobeerd. De hele dag nee… ‘Mag ik?’ Nee. ‘Kun jij?’ Nee. ‘Wil jij?’ Nee. Punt. Het werd een bloedsaaie dag en ik werd er doodongelukkig van. Het zit niet in mijn systeem en ik ben er de mens niet naar. Ik zeg gewoon liever ‘ja’.
‘Mam, mag ik meer zakgeld?’ ‘Ja, als je dat nodig hebt. Waarvoor heb je het nodig? Oké’. Ik bedoel het kind zal het niet voor niks vragen. Kind blij. Ik blij. Nou ja, of ik moet natuurlijk even net blut zijn. Dan zeg ik: ‘ja, volgende maand’. Want ik zeg dan wel graag ja, ik breng mezelf liever niet in de financiële problemen. Daar wordt niemand beter van. Ook mijn gezin niet.
‘Marjolein, kun je nog even dat interview overnemen. Het moet gisteren af.’ ‘Ja, prima.’ Chef blij, ik blij. Leuk, een nieuw mens ontmoeten en een stukje schrijven. Daar ben ik nog nooit dood van gegaan.
‘Dag onbekende mevrouw. Ik heb een enorm lulverhaal over een kapotte auto. Maar kan ik misschien 20 euro lenen voor het OV?’ ‘Ja hoor, loop even mee langs de pinautomaat.’ Meneer blij. Ik blij, want het blijft spannend. Krijg je het terug of krijg je het niet terug. Zo’n hamvraag in je leven zorgt toch weer voor reuring in de tent.
‘Mam, kunnen er vanavond 15 mensen blijven eten en slapen? ‘Ja natuurlijk’. Ik geef toe: het is even gedoe met luchtbedden opblazen en croissantjes afbakken. Maar hallo, je kan in je vrije tijd ook gaan wordfeuden. Dan zit ik liever met vijftien pubers aan tafel. Misschien heeft er wel een een gitaar bij zich. Wordt het nog gezelliger. ‘En kan vriend R hier een paar weken crashen? Zijn verkering is uit en hij kan even nergens heen.’ Prima, logeerbedje opmaken, bordje erbij.
En ik word daar dus gelukkig van. Oké, mijn leven is nogal hectisch af en toe. En soms zit ik best wel even doorheen en wil ik alleen maar met mijn breiwerk op de bank netflixen. ‘Schat’, zeg ik dan tegen mijn jongste’, ‘wil jij koken vanavond? En liefje’, tegen mijn dochter, ‘doe jij dan de boodschappen?’ En weet je wat ze dan doen? Dan zeggen ze: ‘ja natuurlijk’. Ze weten niet beter.
Dus laat die cursus nee leren zeggen maar gewoon zitten. Ja zeggen is veel leuker, stukken gezelliger, je wordt er vrolijk van en komt soms zomaar enorm worden verrast. Aan mijn eettafel zijn prachtige liedjes geschreven, de tijdelijke logé bleek een enorme gezellige meekijker naar ‘Say yes to the dress’ te zijn. Dankzij dat boek dat in een maand af moest zijn, zat ik met kinderen en al bij Humberto Tan en sta ik nu op deze site. En mooi dat die meneer met die kapotte auto een week later met een envelopje voor de deur stond. Met een bloemetje erbij.
Marjolein Hurkmans (52) is moeder van Jesse (24), Madelief (21) en Valentijn (18) en werkt daarnaast fulltime voor VROUW. Onlangs schreef ze het boek ‘Het Huishouden van een Ontaarde Moeder’ (uitgeverij Splint Media) samen met haar kinderen, waarin ze met zijn vieren openhartig vertellen hoe het er bij hen thuis aan toegaat. Geen handboek over hoe het zou moeten dus, maar een vrolijk verhaal over hoe het in de praktijk nou eenmaal vaak gaat.
Bestel het boek van Marjolein hier
