Toen Jannie te horen kreeg dat haar dochter Priscilla zwakbegaafd was, stortte haar wereld even helemaal in. “Ze zat op de basisschool en kwam maar moeilijk mee. Haar klasgenootjes ontwikkelden zich een stuk sneller. Als moeder wil je altijd het beste voor je kind en we zagen al snel dat het gewone basisonderwijs voor haar niet de beste optie was. In groep 2 is ze naar een school voor speciaal onderwijs gegaan. Hier was ze meteen helemaal op haar plek. Ze kwam in de klas bij kinderen die ook meer begeleiding nodig hadden en dat gaf rust. Inmiddels is Priscilla 28-jaar oud en werkt als vulploegmedewerker bij een supermarkt. Dat doet ze goed en vindt ze leuk. Iets wat haar helaas niet zelf lukt, is het opvoeden van haar zoontje Max. Hij is vijf jaar oud en woont sinds hij een paar maanden oud is bij mij.”
Pas 23 jaar oud was Priscilla toen Max werd geboren. “Ze raakte zwanger van een veel oudere man. Naar mijn idee heeft hij destijds echt misbruik van Priscilla gemaakt. Ik heb hem slechts drie keer ontmoet en het was mij snel duidelijk dat hij ook zo z’n problemen had. Toen hij hoorde dat hij vader ging worden heeft Priscilla nooit meer wat van hem gehoord. Haar hart brak in duizend stukjes, maar stiekem was ik blij dat hij geen rol in het leven van het kindje zou spelen. Begrijp me niet verkeerd: je gunt elk kind een vader. Maar zo’n vreemd figuur als hij? Die ben je liever kwijt dan rijk.” Jannie besluit dat zij haar dochter praktisch zal bijstaan als het kindje wordt geboren.
Moeite met de verzorging
In de weken na de geboorte van Max is Jannie veel bij Priscilla in huis. “Zowel de kraamzorg als ik zagen dat Priscilla grote moeite had met de verzorging van de baby. Het lukte haar niet goed om zelf de flesjes te maken en op de juiste tijd te geven. Ook dingen als de baby veilig in bad doen en op gezette tijden naar bed brengen, lukte haar niet. Om te voorkomen dat Max bij Priscilla weggehaald zou worden, toonde ik me betrokken. Elke dag stond ik om acht uur voor haar deur. Ik hielp met het doen van de boodschappen, de verzorging van Max, het uitlaten van de honden en het doen van de administratie. Het was voor mij heel zwaar, maar voor je kind doe je dat.”
Drie maanden geen contact
De zaken veranderen als Jannie en Priscilla ruzie krijgen. “Max was drie maanden oud en hij kon beginnen op de crèche. Omdat ik er niet gerust op was dat Priscilla zelfstandig voor Max kon zorgen, stelde ik voor dat ik hem elke ochtend naar de crèche zou brengen. Aan het einde van de dag kon ik koken, hem ophalen, in bad doen en naar bed brengen. Dit aanbod heeft Priscilla afgewezen. Toen ik zei dat ik dacht dat de combinatie van werk en de verzorging van Max wel erg pittig voor haar is, werd ze boos. Ze had het idee dat ik haar niet vertrouwde en was bang dat ik Max van haar wilde afpakken. Ze heeft het contact toen ruim drie maanden verbroken.”
Op tijd aan de bel getrokken
Wekenlang staat Jannie elke dag bij Priscilla voor de deur, maar haar dochter weigert open te doen. “Uiteindelijk heb ik het gelaten. Ik hoopte dat als ik haar de ruimte zou geven, ze uiteindelijk bij me terug kwam. Ik miste haar en mijn kleinzoon en vond het heel pijnlijk dat ze mij letterlijk buitensloot. Drie maanden na ons gesprek stond ze ineens voor mijn deur. Ze was lijkbleek en moest huilen. ‘Mam, ik kan het niet alleen. Mag Max een paar nachtjes bij jou logeren?’, vroeg ze mij. Ik denk dat ze net op tijd aan de bel heeft getrokken. Duidelijk was dat het kleine jochie al uren niet verschoond was, zijn kleertjes waren vies en hij stopte niet meer met huilen. Na wat doorvragen vertelde Priscilla dat het melkpoeder en de luiers op waren omdat ze geen geld meer had.” Jannie laat Priscilla naar huis gaan en neemt de baby van haar over. “Ik heb hem heerlijk in bad gedaan, een flinke fles gegeven en in een schoon bedje gelegd. De volgende dag was hij al een stuk rustiger.”
Jeugdzorg
Ook Jeugdzorg had inmiddels lucht gekregen van de situatie rondom Priscilla en Max. “Er waren grote zorgen over de verzorging en leefomgeving van Max. Ze hadden het idee dat Priscilla hem niet van voldoende stabiliteit en veiligheid kon voorzien. Dingen als zorgen dat er voldoende melkpoeder in huis is, hem dagelijks schone kleren aandoen, naar de dokter gaan als dat nodig is en ga zo maar door, lukte haar niet. We hebben toen besloten dat het beter zou zijn als Max tijdelijk bij mij zou komen wonen. Inmiddels zijn we vijf jaar verder en vermoed ik niet dat Max ooit nog bij mijn dochter zal wonen. Het lukt Priscilla nauwelijks om goed voor zichzelf te zorgen, laat staan dat ze er een kind bij heeft.”
Nieuwsgierigheid
Jannie en Max hebben het fijn samen. “Ik vind het heerlijk. Ergens baal ik dat ik op mijn oude dag volledig verantwoordelijk ben voor mijn kleinzoon, maar dat is nou eenmaal hoe het is. Max is een lief en rustig kind dat lekker meekomt op school. Zijn moeder ziet hij wekelijks; elke vrijdagavond komt ze bij ons eten. Je merkt nu al dat Max opmerkt dat zijn moeder anders is dan andere moeders. Zo vroeg hij laatst: ‘waarom vraagt mama nooit hoe het op school gaat?’ Ik heb hem geprobeerd uit te leggen dat dit niet komt door desinteresse, maar dat deze vraag gewoon niet in haar opkomt. Ook is hij er steeds nieuwsgieriger naar waarom hij niet bij zijn moeder woont. We zeggen dan dat zijn moeder heel veel van hem houdt, maar dat ze niet goed voor hem kan zorgen. Hier dieper op ingaan doen we wel als hij wat ouder is.”
Steriliseren
Om te voorkomen dat ze weer zwanger raakt, heeft Priscilla zich laten steriliseren. “Dit was een idee van mij. Het is een komen en gaan van mannen en ik moet eerlijk zeggen dat er nog nooit ‘vader-waardig materiaal’ tussen heeft gezeten. Aanvankelijk vond Priscilla het een lastige keuze, maar toen we er uitgebreider (ook met de huisarts) over spraken, zag ze in dat het zo beter is. Achteraf vraag ik me af of we hier niet eerder een gesprek over hadden moeten voeren. Dat was misschien beter geweest, maar dan hadden we Max ook niet gehad. Ik geloof wel dat er mensen zijn die beter geen ouder kunnen worden. Mijn dochter is absoluut één van deze mensen. Ik ben blij dat ze dat zelf ook inziet.”
Afbeelding: Unsplash+
Zoon van Jada werd uitgenodigd voor een vakantie: “Maar we kregen wel een Tikkie van € 500”
Stel: een vriendin nodigt jou uit om mee uiteten te gaan. Ga jij er dan vanuit dat zij de rekening betaalt of vermoed je dat zij hem zal willen splitten? Volgens de etiquette is het zo dat degene die de ander uitnodigt zou moeten betalen. Tegenwoordig zien we echter dat het vaak anders gaat. Etentjes worden vaak gesplit (going Dutch) en daar is niks mis mee. Zeker niet als je daar duidelijke afspraken over maakt met elkaar. Maar hoe zit dat met een vakantie? Officieel geldt ook dan dat degene die uitnodigt betaalt. Moeder Jada ging hier afgelopen voorjaarsvakantie ook een beetje vanuit, toen haar zoon Daan met zijn beste vriend mee mocht op vakantie. “En toch kreeg ik achteraf een Tikkie van 500 euro. Is het gek dat ik hier een naar gevoel aan overhoud… LEES VERDER!
