“Oh, mam, wat goed dat je me wakker maakt. Het was afschuwelijk. Ik zat dus in een pan waaruit allemaal stoom kwam. Erom heen stonden vier mannen met zo’n lappie voor hun piemel en een botje in hun neus. Eentje had een grote lepel in zijn hand en die roerde steeds in de pan,” haalt Tom, nog maar net wakker, zijn nachtmerrie terug. Het is donderdag, zeven uur en ik loop achter op schema. Tijd voor een gedetailleerd verslag heb ik niet. Hem zijn droom niet hardop laten vertellen, kan ik niet maken. Straks loopt het kind er nog een trauma van op. “Maar dat was dus niet in de echte wereld he, dat ze Tommie-soep wilden maken,” stelt mijn kleinste mij gerust, “dat was in de andere wereld.”
De andere wereld. “We zijn nu in de echte wereld, er is geen soep van je gemaakt, mannen met neusbotjes en piemellapjes heb ik hier niet gespot, dus je kunt veilig uit bed stappen,” jaag ik hem op. Tien over zeven. Bob snurkt als een grote kerel. Ik zoen hem zachtjes wakker. Een oog gaat open. Hij ziet eruit als een uil en kijk mij verschrikt aan. “Yo, mam. Wat zie jij eruit.” Yo. Mam. Wat. Zie. Jij. Eruit. Ik ben wel eens leuker begroet. Ik snauw dat het tien over zeven is.
Gapend en op zijn buik krabbend stiefelt Bob de keuken in. “Je weet dat ik een verrassingsuitje heb? En dat je iets voor de lunch voor alle kinderen uit mijn klas moet maken. Vandaag.” Ik verstijf. Herinner me vaag een brief daarover. Ik duik een kastje in. “Nee mam. Geen snoep. Dat is verboden,” wijst hij mij terecht terwijl ik met een megazak zoete witte muizen in mijn hand sta. “Als toetje?” probeer ik.
Kwart over zeven. Ik ruk een wit casinobrood uit de vriezer. Vragend kijkt mijn oudste mij aan. Wijst op het ijskoude brood. “Boter erop en het is zo ontdooit,” verzeker ik hem. Als een malle zaag ik driehoekjes uit het casino. Beleg het met dik boter en hagelslag. Een mega laag pindakaas. Op de laatste tien leg ik een plakje kaas.
“Mam, jij komt toch om tien uur naar school? Om foto’s te maken voor de schoolgids?” Foto’s maken? Ik kijk in mijn agenda. Tom heeft gelijk. De stress giert door mijn aderen. Ik app Josefien dat onze koffiedate niet kan doorgaan. Laad de batterij van mijn camera op.
Met een nog een kwartier op de klok, douche ik, kleed ik me aan. Vouw de brooddriehoekjes in zilverfolie. Stop de brooddozen in de rugzakken. Zet mijn fotocamera in mijn fietskrat. Kam het huis uit op zoek naar het fietssleuteltje van Tom (‘Eh, sorriiieeeh, hij zat gewoon nog in mijn slot, mam. Grappig he?’).
Vrijdagochtend zeven uur. Als een malle vul ik brooddozen en drinkbekers, stop ze in de rugzakken. Voorlopig voor de laatste keer want vandaag krijgen ze zomervakantie. Ik lig lekker op schema. “Yo mam, half daggie vandaag he? We hoeven alleen maar een tienuurtje mee.”
“Die andere wereld,” vraag ik Tom, “is dat linksaf of rechtsaf?”
Karin van Leeuwen (44 jaar) schrijft vanuit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
