Mijn hart zat in mijn keel toen ik het hoorde. De vader van een sportmaatje van Bob had zelfmoord gepleegd. Zag geen heil meer in het leven, de zon scheen al jaren niet meer. Ik wist dat hij kampte met heel zwarte, sombere dagen. Daar tegenover stonden die vol zon en vrolijkheid. Dagen waarop hij oprecht blij was. Die dagen werden schaarser. En toen ze er niet meer waren, besloot hij dat het genoeg was geweest. Zijn vrouw en twee kinderen liet hij verslagen achter.
Het viel me op hoeveel mensen ogenblikkelijk een mening over zijn daad hadden. Dat hij het niet kon maken, hij had twee jonge kinderen notabene. Hij had een prachtige vrouw. Lief ook. Een goede baan. Dat alles liet hij achter? Het was egoïstisch. Dat was het.
Ik denk het niet. Ik vermoed dat deze vader niet anders kon. Wel anders wilde. Dat hij het nooit had gedaan als hij nog licht aan het eind van de tunnel had gezien. Ik denk dat er moed voor nodig is om een eind aan je leven te maken.
Ik was dagen naar van het nieuws. Moest steeds aan zijn zoon en dochter denken. Maar ook aan zijn vrouw. Want hoe vertel je je kinderen dat papa niet meer wilde leven? Hoe ga je daar als moeder mee om? Ik vroeg het haar. Merkte dat ze het fijn vond dat ik het wilde weten. Zij werd bijgestaan door een coach die haar hielp.
Hurt me with the truth
Belangrijk is om kinderen de waarheid te vertellen. Het is logisch dat je kinderen wilt beschermen en ze weg wilt houden van de waarheid. “Hurt me with the truth, but don’t comfort me with a lie” is een mooie spreuk die je in dit soort gevallen in je achterhoofd moet houden. Kinderen zijn sterker dan je denkt en uiteindelijk zijn ze beter bestand tegen de waarheid dan tegen een verhaal dat niet klopt. Rouwverwerkingscoaches kunnen jou en je kinderen heel goed bijstaan en adviseren.
Niemand kan er iets aan doen
Benadruk dat kinderen niets aan de dood van hun ouder kunnen doen. Niet zelden denken kinderen dat het hun schuld is. Dat papa of mama een einde aan het leven maakte omdat kinderen niet lief genoeg waren. Niemand kan er iets aan doen. Er is geen mens die de zelfdoding had kunnen voorkomen.
Toen ik de moeder sprak, vertelde ze me dat haar man eerder pogingen had gedaan, maar steeds werd gevonden voordat hij overleden was. Eigenlijk, vertelde ze, was het een opluchting. Omdat de dreiging dat er een dag zou komen dat zij hem zou dood zou vinden bijna ondraaglijk werd. “Elke keer als ik thuiskwam riep ik bij de voordeur al zijn naam. De dag dat hij niet antwoordde, wist ik dat hij het had gedaan.”
Heb jij ervaring met zelfdoding in je omgeving? Hoe ging je daarmee om? Wat vertelde je je kinderen? Praat met ons mee in de comments onder dit artikel.
