Wendela groeide op in een volksbuurt in de stad waar ze nu nog steeds woont. “Ik kan niet anders dan zeggen dat ik daar fijne herinneringen aan heb. De buurt was gezellig: buurvrouwen kletsten met elkaar op straat, ik liep gewoon bij mijn vriendjes en vriendinnetjes naar binnen, en we keken samen voetbal. Er werd naar elkaar omgekeken, en als er iets was, dan hielp je elkaar. Maar er speelden ook veel sociale problemen in deze wijk. Mede hierdoor ben ik blij dat ik met mijn gezin in een andere buurt kan wonen. Maar zoals altijd spelen ook hier problemen.”
Goed terechtgekomen
Als kind maakte Wendela veel burenruzies en echtelijke ruzies mee en zag ze kinderen die weinig aandacht kregen. “Mijn ouders hadden ook veel ruzie, en dan speelden mijn broer en ik op straat. Thuis was er weinig geld en dus ook weinig te beleven. Als mijn vader in de kroeg had gezeten, wisten we dat het die avond niet fijn zou zijn thuis. We hingen dan rond met andere kinderen uit de wijk. Achteraf snap ik niet dat mijn ouders dat goed vonden, maar ze hadden hun eigen problemen. Toch kijk ik niet negatief terug op mijn jeugd. Ik ben goed terechtgekomen.”
Echt veranderd
Wendela ging na de middelbare school naar de hotelschool. “Hier heb ik veel geleerd! Van huis uit heb ik weinig etiquette meegekregen. We aten niet met mes en vork en zaten meestal met het bord op schoot voor de televisie. Ook had ik een heel plat accent en maakte ik taalfouten. Op de middelbare school had ik al enorme stappen gezet, maar tijdens mijn studententijd leerde ik mezelf een heel andere houding aan. Als ik nu bij mijn ouders thuiskom, valt het me op dat ik echt veranderd ben.”
Omkijken naar een ander
Hoewel Wendela nu niet meer hetzelfde is als vroeger en dingen anders doet dan haar ouders, zijn er ook zaken waar ze juist aan vasthoudt. “Voor mij is dat het omkijken naar een ander. Al onze buren hebben voldoende geld en we hoeven echt geen eten met elkaar te delen. Maar er zijn wel andere manieren waarop je van waarde kunt zijn in het leven van de mensen om je heen. Maak eens een pan soep voor een pasbevallen vriendin, vraag een eenzame buurman op de koffie of bied een buur met een gebroken been aan om de hond een paar keer uit te laten. Zo maak je er samen het beste van.”
Altijd iets aanbieden
Laatst deed zich weer een situatie voor waarin Wendela graag tot hulp wilde zijn. “De tuinmannen van onze overburen stonden te werken in hun voortuin. Ik kijk vanuit mijn keukenraam hierop uit en had flink medelijden toen ik zag dat het al de hele ochtend keihard regende. Onze overburen waren niet thuis, en ik merkte dat de tuinmannen geen koffie hadden. Van mijn moeder heb ik geleerd dat je mensen bij je thuis altijd wat eten en drinken aanbiedt, of het nou je beste vriend of de loodgieter is. Omdat de buren ze niks konden geven en de mannen in de ijskoude regen stonden te werken, trok ik mijn laarzen en regenjas aan en liep naar ze toe.”
Koffie, koekjes en een tosti
Wendela bood de tuinmannen van de overburen koffie aan. “Daar waren ze heel blij mee! Ik heb een groot dienblad gepakt en hier koffie, melk, suiker en koekjes opgezet. Toen het lunchtijd was en ik een tosti voor mezelf klaarmaakte, heb ik er ook voor hen meteen een in het tosti-ijzer gestopt. Een klein gebaar en voor mij geen moeite, maar wat waren ze blij! De regen werd er niet minder op, maar als je iets warms te eten en te drinken hebt, is het een stuk fijner werken. De mannen blij en ik een voldaan gevoel.”
Niet meer doen
Maar wie er niet blij mee waren, waren de overburen. “De overbuurman kwam halverwege de middag thuis en zag ons dienblad staan met lege kopjes, bakjes en bordjes. Hij pakte het blad en kwam stampend naar ons toe. ‘Zou je onze tuinmannen geen eten en drinken meer willen geven? Wij betalen ze om te werken, niet om koffie te drinken en te lunchen. Als ze iets willen eten of drinken, nemen ze het zelf maar mee. Ik vind het ongehoord dat je onze werklui op deze manier van hun werk houdt. Niet meer doen!’ zei de buurman. Ik kon mijn oren niet geloven…”
Niet mee bemoeien
Het geeft Wendela een rotgevoel hoe de buurman tegen haar deed. “Het was niet mijn bedoeling om hun tuinmannen van het werk te houden. Het lijkt me voor de productiviteit alleen maar goed als ze wat eten en drinken hebben. Toch stuurde ik de buurvrouw, met wie ik iets beter contact heb dan met de buurman, een appje. ‘Hé buuf, je man was niet blij dat ik de tuinmannen eten en drinken gaf. Zal het niet meer doen!’ appte ik. Maar in plaats van zeggen dat het niet erg is, deed zij er nog een schepje bovenop. ‘Ja, niet meer doen. Als er bij jullie mensen aan het werk staan, bemoei ik me er ook niet mee. Fijne dag nog,’ stuurde ze terug.”
Wat is normaal?
Wendela kan inmiddels lachen om de reactie van haar buren. “We hebben dit natuurlijk met verschillende mensen besproken, en iedereen vindt het belachelijk. Slechts een van onze vrienden zei dat het inderdaad een beetje vreemd is, maar dat boos worden niet nodig was. Is het normaal om mensen die bij je werken eten en drinken te geven? En wat als buren dat niet doen, mag jij dan iets aanbieden? Ik ben wel benieuwd hoe mensen hiermee omgaan.”
Afbeelding: Norbert Buduczki via Unsplash
Joris -
De redenatie van je buurman raakt kant noch wal; als ze eigen koffie en broodjes bij zich hadden, zouden ze aan het nuttigen daarvan net zo goed tijd ‘kwijt zijn’. Je buurman is een pisvlek. Hij zou zelf wat moeten regelen voor ze.