Nooit had Marije gedacht dat incontinentie zo’n impact op je leven kan hebben. “Urineverlies vond ik iets voor oude mensen. Als ik mijn oma vroeger opzocht in het bejaardenhuis, dan kwam de penetrante plaslucht me tegemoet. Zo smerig vond ik dat altijd.” Diezelfde lucht, misschien iets minder sterk, ruikt zij nu bij zichzelf. “Ik vind het vreselijk en het ongewild urineverlies beheerst inmiddels mijn leven.”
In een paar jaar tijd beviel Marije van drie kinderen, twee meiden en een jongen. De zwangerschappen verliepen voorspoedig evenals het herstel erna. “Natuurlijk was ik even uit de running na de geboorte van ons kindje, maar al vrij snel pakte ik mijn gewone leven weer op en fietste ik alsof er nooit een bevalling was geweest.” Bij Benjamin, de laatste, ging het herstel langzamer. Vond Marije niet zo gek, haar lichaam was al weer wat ouder en het leven als moeder van twee kleuters en een baby en een verantwoordelijke baan op een krantenredactie was niet altijd makkelijk. “Maar ik vond het allemaal leuk om te doen en met hulp van buitenaf en de steun van mijn man Tim hield ik alle bordjes in de lucht.”
Natte broek
Tijdens alle zwangerschappen volgde Marije met andere zwangere vrouwen gymlessen. Tien lessen voor de bevalling en tien erna om weer fit te worden. “De dag voor de geboorte van Benjamin stond ik nog in de gymzaal te springen en een dag later had ik het kereltje in mij armen. Acht weken na de bevalling kwam de groep kersverse moeders weer bij elkaar om even uit de luiers te kunnen vluchten en weer in een goede shape te komen.” De eerste keer dat Marije naar gym ging en touwtje moest springen, schrok ze zich rot. Na twee sprongen was haar broek helemaal nat. “Ik vluchtte na de wc, maar het leed was al geschied: ik had in mijn broek geplast.
Zwangerschapsincontinentie
De sportinstructrice stelde me gerust en zei dat het incontinentie is, iets dat vaker na zwangerschappen voorkomt. Sterker: zevenhonderdduizend vrouwen kampen daarmee en niet alleen jonge moeders, maar ook vrouwen in de overgang.” Door de hormonale veranderingen worden de bekkenbodemspieren zwakker en als er druk op de blaas komt, ontstaat de kans op ongewild urineverlies. Hoewel Marije wars van taboes is, ontdekt ze dat ze het lastig vindt om er over te praten. “Ik schaam me echt rot. Als ik nies, voel ik de druppels in mijn onderbroek. Laatst tijdens een redactieoverleg maakte een eindredacteur een grappige opmerking en ik schoot in de lach. Gelijktijdig voelde ik dat ik in mijn broek plaste. Ik kreeg het Spaans benauwd en kreeg niets meer mee van de vergadering. Als een krab ben ik naar de wc gegaan in de hoop dat niemand de natte plek in mijn broek zou zien.” Marije heeft altijd een setje extra kleding bij zich en heeft standaard een busje intiem deo spray in haar tas. “Ik vind het verschrikkelijk als ik naar urine zou ruiken, dus doe er alles aan het te maskeren.”
Ongewild urineverlies
Inmiddels doet Marije bekkenbodemoefeningen in de hoop dat haar ongewild urineverlies minder wordt. “Laatste vroeg mijn oudste dochter of ik met haar wilde springen op de trampoline. Voor ik het wist klom ik erop, en na drie sprongen kon ik weer af. Ik had volledig in mijn broek geplast. Ik kon wel huilen, maar hield me groot voor mijn dochter. Ik ben zo bang dat dit nooit meer overgaat en dat ik voor altijd incontinent ben. Ik moet er echt niet aan denken en drijft me tot wanhoop.”
Herken jij je in het verhaal van Marije? Heb jij ook last van incontinentie? Hoe ga jij ermee om? Vertel het ons. Deel je tips en ervaringen in de comments onder dit artikel.
Wendy -
Ik had dit na de tweede bevalling al. Ik kon niet lopen, springen, lachen of niezen zonder problemen. Ook naar kine geweest voor bekkenbodemspieren maar dit hielp niet. Uiteindelijk een netje laten plaatsen en sindsdien geen problemen meer.