Sophie: “Mijn dochtertje wordt uitgelachen op de manege”

Sophie was vroeger een écht paardenmeisje. “Elke vrije minuut was ik op de manege te vinden. Heerlijk vond ik het om de pony’s en paarden te borstelen en erop te rijden. Toen ik twaalf was, gingen mijn ouders scheiden en moest ik stoppen met paardrijden. Inmiddels ben ik zelf moeder van een dochter, die net als ik vroeger een écht paardenmeisje is. Alleen voelt zij zich niet zo op haar gemak op de manege als ik vroeger.”

Lange wachtlijst

Lea is 10 jaar oud en rijdt sinds vorig jaar paard op de manege waar Sophie vroeger ook les had. “Dat is de enige plek waar op dit moment plek is. Paardrijden is heel populair en de andere maneges in de buurt hebben een lange wachtlijst. Hier was wel plek, en dus kozen we voor deze manege. Maar toch willen we weg bij deze manege…”

Ze moet hem aan

Om het paardrijden zo veilig mogelijk te maken, moet Lea van Sophie een bodyprotector aan. “Dat is niet verplicht, maar wel veilig. Met een bodyprotector zijn je wervelkolom, ribben en vitale organen beschermd als je valt. Natuurlijk blijft paardrijden een gevaarlijke sport, maar door een helm en een bodyprotector te dragen, verklein je het risico op ernstige verwondingen bij een val. Ik droeg dat vroeger niet, maar ik heb veel nare dingen zien gebeuren en wil dus dat Lea hem aantrekt.”

Ingestemd

Voor de eerste les van Lea neemt Sophie haar mee naar de paardenwinkel. “We kochten laarzen, een rijbroek, handschoenen, een cap en een bodyprotector. Hartstikke duur, maar liever dat dan een kind dat onnodige risico’s loopt. Ik heb met Lea afgesproken dat ze zo vaak naar de manege mag als ze wil, maar wel op de voorwaarde dat ze altijd rijdt met een protector aan. Daar heeft ze mee ingestemd.”

Niet aan

Meestal zet Sophie Lea af, gaat dan boodschappen doen en haalt haar na de paardrijles weer op. “Maar nu was ik sneller klaar en vond ik het leuk om nog even naar de les te kijken. Tot mijn grote verbazing zag ik Lea zónder bodyprotector op de pony zitten. Toen ze mij zag, liep ze rood aan en keek meteen weg. Ze wist heel goed dat ik hier tijdens de rit naar huis over zou beginnen.”

Zo erg

In de auto vraagt Sophie aan Lea waarom ze zonder protector reed. “Ze vertelde dat de meiden uit haar groepje haar steeds uitlachen en nare opmerkingen naar haar maken. Zij dragen allemaal geen bodyprotector, en daardoor voelt Lea zich anders dan de rest. Ik vind het zo erg om te horen dat Lea zich zo rot voelde door de opmerkingen en nu niet meer met de bodyprotector aan wil rijden.”

Ongelofelijk

Sophie vindt het erg voor Lea, maar blijft bij haar punt: rijden doen we alleen met cap én protector. “Ik heb uiteraard contact gezocht met de manege en heb verteld wat er is gebeurd. Ook heb ik voorgesteld dat ze het voor alle jeugdleden verplicht maken om er een te dragen. Dat willen ze niet; zij vinden het de verantwoordelijkheid van de ouders en kinderen zelf. Daar ben ik het niet mee eens. Kinderen kunnen die afweging niet maken en niet alle ouders verdiepen zich in de risico’s van de sport van hun kind. Nu hangt daar een cultuur waarin het niet wordt geaccepteerd als je er wél een draagt. Ongelofelijk.”

Andere manege

Omdat de manege niets aan het probleem wil doen, heeft Sophie besloten dat ze Lea toch op de wachtlijst bij de andere manege zet. “We zijn naar een les van haar niveau gaan kijken en zagen dat hier meer meiden een protector dragen. Sowieso was de sfeer op deze manege een stuk beter. Wanneer ze mag beginnen met lessen, weten we niet. Voor nu rijdt Lea door op de andere manege. En om zeker te weten dat ze veilig is, blijf ik kijken bij de les. Veiligheid gaat voor alles. Ongelofelijk dat die andere ouders daar anders over denken.”

Afbeelding: Juli Kosolapova via Unsplash