Celine en Feiko waren al ruim tien jaar samen toen ze besloten samen voor een kindje te gaan. “Dit kwam vooral door Feiko. Hij wilde eerst zijn carrière op de rit hebben voordat hij aan kinderen zou beginnen. Destijds vond ik dat heel normaal; al onze vrienden deden het zo. De meesten durfden het pas rond hun 35ste aan, en zo Feiko ook. En oh, wat heb ik daar nu veel spijt van…”
Gewoon relaxt blijcen
Toen Celine en Feiko probeerden een kindje te krijgen, kregen ze al snel door dat het, als je 37 jaar oud bent, niet altijd even makkelijk meer gaat. “Feiko deed er luchtig over: maak je vooral gewoon niet te druk. Hoe drukker je je maakt, hoe kleiner de kans is dat het gaat lukken, was zijn overtuiging. En ja, natuurlijk probeerde ik relaxt te blijven. Gewoon stoppen met de pil en doen alsof er niks is veranderd. Maar zo werkt dat niet bij vrouwen. Bij mij niet in ieder geval. Toen ik na een jaar proberen nog niet zwanger was, wilde ik naar de huisarts. Maar Feiko had daar geen zin in.”
Niks aan de hand
Omdat de kinderwens van Celine zo sterk is, zegt ze dat Feiko mee moet naar de huisarts en het daaropvolgende onderzoek. “Dat was allemaal ingewikkeld. Hij had geen zin om er vrij voor te nemen en ik heb weken moeten aanhoren dat ik niet zo gestrest moest zijn. Uiteindelijk bleek uit alle onderzoeken dat er met ons niks aan de hand is waardoor een natuurlijke zwangerschap niet zou moeten lukken. Dit stelde me gerust en, wonder boven wonder, bleek ik drie maanden later in verwachting.”
Vol ongeloof
Celine is door het dolle heen en maakt de afspraak voor de eerste echo. “Ook nu was het weer een enorm gedoe om Feiko hier mee naartoe te krijgen. Mokkend zat hij uiteindelijk in de wachtkamer. ‘Geen van mijn mannelijke collega’s gaat hierbij mee met hun vrouw,’ zei hij. De andere vrouwen in de wachtkamer keken mij vol ongeloof aan en ik kon het medelijden in hun ogen zien. Het maakte mij allemaal niet uit; ik had vooral heel veel zin om ons kindje te gaan zien.”
Het zijn er twee
Tijdens de echo vertelt de echoscopiste dat ze niet één, maar twee kloppende hartjes ziet. “Het was een tweeling! Ik hield het niet meer en klapte bijna uit elkaar van geluk. Mijn moeder heeft diverse tweelingen in de familie, en de kans op een tweelingzwangerschap neemt toe naarmate je als moeder ouder bent. Ik had er ergens dus wel rekening mee gehouden en vond het natuurlijk geweldig. Maar Feiko? Die kookte van woede…”
Nu kan het nog
Na de echo zegt Feiko een paar uur helemaal niks. “Hij was duidelijk kwaad. Niet op mij natuurlijk, maar op de situatie. Aanvankelijk probeerde ik hem wat ruimte te geven; het is ook niet niks om te horen dat je niet één, maar twee kindjes krijgt. Maar uiteindelijk heb ik hem toch gevraagd rustig te worden en er samen over te praten. Ik hoopte dat mijn enthousiasme aanstekelijk zou werken en dat hij de lol ervan in zou gaan zien, maar dat gebeurde niet. Feiko deed een bizar voorstel. ‘Zullen we het weg laten halen? Nu kan dat nog,’ zei hij.”
Moeten praten
Celine weet niet wat ze hoort. “Iets weghalen wat zó gewenst is? Hij is niet goed bij z’n hoofd. Nu was ik kwaad en heb hem de deur gewezen. ‘Kom maar terug als je weer normaal kunt doen,’ zei ik. Ik dacht écht dat zijn reactie werd uitgelokt door de schrik en alle overweldigende gevoelens die daarbij komen kijken. Alleen in het geval van Feiko was dat niet zo. Na een weekend bij zijn beste vriend te hebben geslapen, stond hij voor de deur. ‘We moeten praten.'”
Het spijt me zo
In een lang gesprek legt Feiko uit dat hij eigenlijk helemaal geen kinderwens had, maar dat hij het Celine zo gunde. “Hij dacht: een kindje voor haar, dat moet kunnen. Ook voelde hij zich schuldig dat ik door hem zo lang had gewacht met zwanger worden en dat hij het niet vond kunnen om uit te spreken dat hij het eigenlijk niet wilde. Deze gevoelens heeft hij zo hard weggedrukt, maar toen hij hoorde dat het twee kinderen zouden worden, kwam alles eruit. ‘Het spijt me zo, Celine, maar ik kán het gewoon niet. Dit is niet wat mij gelukkig maakt,’ zei hij in tranen.”
Hij doet z’n best
Diezelfde dag besluiten Celine en Feiko dat ze uit elkaar gaan. “Het was zo bizar allemaal. Het ene moment probeer je samen een kindje te krijgen, en het andere ben je zwanger en alleen. Feiko bood direct aan mij financieel te helpen en ook te zorgen dat de kinderen het goed zullen hebben. Ik moest dat nog maar zien, maar eerlijk is eerlijk: hij doet op zijn manier zijn best. Anna en Sophia zijn nu een half jaar oud en we wonen nog steeds in het huis waar ik eerst met Feiko woonde. Hij betaalt keurig de alimentatie en nam alle kosten van de babyuitzet op zich.”
Geen vader in hun leven
Ergens hoopte Celine nog dat, als hij de tweeling zou zien, Feiko zou bijdraaien en terug zou komen. “Maar dat is niet gebeurd. Ik voed de kinderen alleen op en ze gaan niet naar Feiko. Ruzie hebben we niet, maar ik heb wel echt een hele harde klap gekregen door hoe dit allemaal gelopen is. Het ergste vind ik misschien nog wel dat Anna (vernoemd naar de oma van Feiko) en Sophia (vernoemd naar mijn zusje) geen biologische vader in hun leven hebben. Achteraf had ik dit allemaal anders moeten doen. Maar gelukkig met mijn meisjes? Dat ben ik wel!”
Bovenste afbeelding: Freepik
Loes -
Mijn partner was helaas ook niet aanwezig bij alle afspraken + echo’s. Was hij vrij toevallig ging hij wel mee maar vaak ook met tegenzin. Het rare van alles was dat hij juist de gene was die graag kinderen wilde hebben. Ik zelf hoefde niet per se. Ik was vrij jong 19 bijna 20 toen ik mijn eerste kreeg.. nu dat de kids groter worden zeg ik ook altijd ik heb ze alleen opgevoed en manieren bij geleerd. Hij was alleen voor de sier tussen haakjes compleet plaatje voor de buitenwereld. Hij wilt ons ook niet loslaten maar ook niet volwaardige liefde geven.
Wees blij dat hij out of the picture is geen
Gezeur of geruzie enkel financiële benefits..
Heel veel succes met de meiden !!