Het was altijd een grote droom van de 25-jarige Nancy: het kopen van een Rolex. Als klein meisje zei ze al dat als ze later rijk zou zijn, ze er een zou kopen. De jaren verstreken, Nancy werd ouder en de droom bleef. “Mensen om mij verklaarden mij voor gek. Wat doet zo’n horloge er nou toe? En het klopt: het doet er niet toe. Maar ik vind het gewoon zo mooi en zo stijlvol. Een ultiem teken dat je het gemaakt hebt in het leven.”
Altijd op rekening laten staan
Als Nancy 15 is, krijgt ze haar eerste baantje bij de supermarkt. “Ik verdiende geen fluit, maar elke euro zette ik opzij. Ik heb sparen altijd al leuk gevonden. Destijds wist ik nog niet waar ik voor spaarde, maar omdat ik het zonde vond om het aan onzin uit te geven, heb ik het altijd op mijn bankrekening laten staan.”
7.000 gespaard
Wanneer Nancy ontslag neemt bij de supermarkt en als bijbaan een callcenter gaat werken, gaat ze veel meer verdienen. “Ik verdiende vaak tussen de 700 en 800 euro per maand. Omdat ik nog bij mijn ouders woonde, spaarde ik elke maand zeker 300 euro. Ik kocht soms wel wat kleding of ging wat met vriendinnen drinken, maar het grootste deel van het geld zette ik opzij.” Als Nancy 18 jaar oud is, heeft ze meer dan 7.000 euro op haar spaarrekening staan.
Droom werkelijkheid
Tijdens haar studententijd zet ze het geld op een spaarrekening waar ze niet zomaar bij kan. “Ik redde het prima met mijn stufi, een kleine toelage van mijn ouders en mijn bijbaantje. Mijn spaargeld wilde ik pas uitgeven als ik voldoende geld had gespaard voor mijn grote droom: een Rolex.” Vorig jaar werd deze droom wekelijkheid.
Trots
“Ik was ontzettend trots op mezelf: als jonge vrouw was het mij gewoon gelukt om helemaal zelf een Rolex te kopen. Mijn vriendinnen wisten niet wat ze zagen toen ik met het glimmende ding in de kroeg verscheen. Nooit vertelde ik iemand over mijn spaargeld, dus het kwam voor mijn omgeving totaal uit de lucht vallen. Dat was best een leuk moment, haha!”
Beroofd
Nancy heeft haar Rolex altijd om, ook als ze uitgaat. “Ik drink nooit veel, dus ik durfde het wel aan. Dat ging altijd goed. Tot een paar maanden geleden… Ik liep ’s nachts alleen terug naar huis, toen ik kei hard op de grond werd geduwd door een groep jongens. Doodsbang was ik, toen ze het peperdure horloge van mijn arm trokken.” Zo snel als de jongens verschenen, zo snel waren ze ook weer verdwenen. Nancy blijft in shock achter.
Meer overvallen
“Ik belde mijn vader en hij zei dat ik direct aangifte moest gaan doen. Hij en mijn moeder zijn ook naar het bureau gekomen. Bij het doen van de aangifte gaf de politie aan dat er momenteel veel Rolexen en andere dure horloges worden gestolen.” Nancy gaat met haar ouders mee naar huis, verdrietig om haar Rolex, maar vooral heel erg geschrokken door de agressieve overval.
Niet waard
De daders zijn (nog) niet gepakt en het horloge is spoorloos. “Het is jammer, maar het is wat het is. Ik weet wel dat ik nooit meer een Rolex zal kopen of dragen, dat is mij dit gewoon niet waard. De beroving heeft een diepe indruk achtergelaten en ik zal niet meer snel met dure spullen de straat op gaan.”
Op respectvolle wijze meepraten over dit verhaal? Dat kan in de comments onder dit artikel.
Foto door Rene Asmussen via Pexels
Claudia -
Rieneke ..Serieus ?! Ze heeft dat horloge zelf bij elkaar gewerkt en gespaard.
Het staat niet voor het feit dat ze het “gemaakt” heeft maar voor het feit dat ze iets voor zichzelf heeft waargemaakt. Ze is overvallen en beroofd van iets wat van haar was, geen woord over de overval, maar ze vroeg erom. Dat klinkt net zo idioot als : het is haar eigen schuld, had ze maar geen korte rok moeten dragen.