Met een tweeling van vier maanden oud, moeten er bij Stine thuis heel wat luiers verschoond worden. Haar man is heel behulpzaam met de kinderen, maar hij wil geen luiers verschonen. Daar heeft hij geen zin in. “Hij weigert dat te doen, zelfs op zijn wekelijkse papa-dag”
Dik in de dertig
Stine was in de zevende hemel toen ze hoorde dat ze een tweeling verwachtte. “Jan-Willem en ik wilden heel graag kinderen maar ik werd niet gelijk zwanger. Ik maakte me best een beetje zorgen, want ik was al dik in de dertig. Maar toen we er niet zo heel erg mee bezig waren, bleek ik zwanger. Dat was het beste nieuws ever! Gewoon in één klap twee baby’s.” De zwangerschap was soms best zwaar, maar dat kon Stine niet schelen. Stralend droeg ze haar kindjes. “Niets was me te veel en al hing ik kostmisselijk boven de wc: ik had het er graag voor over.”
Is-ie nou serieus?
Na 38 weken is de tweeling geboren: twee meisjes. “Jan-Willem was door het dolle heen. Niet eerder zag ik hem zo gelukkig en blij. Hij kocht een prachtige ring voor me, was lief voor me en zorgde goed voor me.” Inmiddels zit het zwangerschapsverlof erop en is Stine weer drie dagen aan de slag gegaan. Een dag zijn de meisjes bij haar moeder, eentje bij haar schoonmoeder en op vrijdag is het papadag. “Goed geregeld zou je denken, ware het niet dat er een behoorlijk probleem is: Jan-Willem wil geen luiers verschonen. In het begin dacht ik dat hij een grapje maakte, maar hij bleek bloedserieus.”
Hij moet ervan overgeven
Opeens herinnerde Stine zich dat tijdens de kraamweek tegen de kraamhulp had gezegd dat hij dat niet kon, luiers verschonen. Dat hij het zo vies vindt dat hij ervan moet overgeven. “Onze kraamhulp moest er hartelijk om lachen en dacht net als ik: daar meent-ie niks van. Maar wel dus.” Toen Stine nog thuis was, was het geen probleem: met plezier verschoonde zij haar meisjes, Jan-Willem had weer andere talenten en zette die mooi in. Maar nu Stine weer aan het werk is, ondervindt ze er last van. “Maar ook in het weekend, als ik moe van de afgelopen week en ook even wil ontspannen, dan ben ik steeds aan de beurt. Jan-Willem verschoont de tweeling gewoon niet. Punt uit. Dus voor mijn gevoel ben ik ook in het weekend alleen maar aan het redderen.”
Vrouwen moeten zorgen
Het breekt Stine op, ze slaapt slecht omdat haar dochtertjes ’s nachts om de beurt wakker worden en Jan-Willem nooit iets hoort en dus heerlijk doorslaapt. “Ik ben er laatst over begonnen met hem en dat gesprek mondde uit in een ruzie. Jan-Willem vindt dat zorgtaken voor vrouwen zijn. Hij wil met plezier praktische hulp bieden, maar de kinderen in bad doen en verschonen weigert hij gewoon. Zegt ook dat hij geen enkele vriend kent, die dat soort dingen wel doet. Onzin natuurlijk, want ik ken veel mannen die met hart en ziel voor hun baby’s zorgen. En daar hoort het verschonen van een vieze poepluier ook bij.”
Ze pampert haar eigen zoon ook
Op vrijdag, als Jan-Willem papadag heeft, gaat hij meestal met de meisjes naar zijn moeder. “Niet omdat hij dat nou zo gezellig vindt bij haar, maar dan hoeft hij tenminste niets met die luiers te doen. Mijn schoonmoeder is dol op haar kleindochters en zij doet echt alles voor die twee. Daarnaast pampert ze haar eigen zoon ook, kookt ze voor hem en laat ze hem lekker een uurtje in de logeerkamer slapen terwijl zij zich bekommert over de meisjes.” Stine wordt er woest om. “Ik loop zo ongeveer op mijn tandvlees en moet zoveel moeite doen om alle ballen in de lucht te houden. Bovendien merk ik dat mijn lijf nog aan het herstellen is van de bevalling en ik hondsmoe ben. Op het moment kan ik niet zo veel hebben en heb ik de steun van Jan-Willem harder nodig dan ooit. Maar hij geeft geen thuis. Hoe krijg ik hem zo ver dat hij ook gewoon de luiertjes verschoond? Het zijn zijn eigen kinderen, hoe kan het dat je dat weigert te doen!”
Praat mee!
Hoe zou jij Jan-Willem aanzetten tot het wél verschonen van de luiers? Is er een manier waarop hij met zijn misselijkheid kan omgaan? Of moet hij zich niet aanstellen en zijn verantwoordelijkheid pakken? Praat mee in de comments onder dit artikel of op onze Facebook. Vinden we leuk en nuttig 🙂
Sanderien van Mul -
Je hebt geen twee, maar drie baby’s. ‘Jan-Willem vindt dat zorgtaken voor vrouwen zijn.’. En jij bent met deze dinosaurus getrouwd en hebt er nog kinderen mee gekregen ook. Nooit de zorgtaken besproken voordat je aan kinderen begon? ‘Papadag’ is de grootste kolder ooit. Het idee alleen al dat een vrouw altijd maar moet zorgen en dat de man ‘helpt’ een dagje in de week. terwijl hij godbetert vader is en gewoon alle dagen mee moet draaien met de opvoeding en verzorging, is om te kotsen. En dan zo’n lapzwans belonen met ‘een leuk setje en een spannende avond’ omdat meneer een luier verschoont heeft? Wat zijn dat voor waanzinnige ideeën? Waarom moet de man ‘beloond’ worden omdat hij bij de gratie gods een luier van zijn eigen kind verschoont heeft, of iets leuks met z’n dochters doet, die hij overigens gewoon bij mammielief dumpt omdat hij te bedonderd is om z’n zorgtaken en verantwoordelijkheden te nemen? Dit worden dus drie kleuters die je zometeen hebt, alleen je kinderen zullen zich (hopelijk) ontwikkelen. Maar waarschijnlijk omdat jij nu niet met je vuist op tafel slaat en je maar aanpast en op je tandvlees blijft lopen, krijgen je dochters ook het voorbeeld mee om zich aan te passen, te pleasen en uiteraard alle zorgtaken op zich te nemen. Wij vrouwen zijn nog geen drol vooruitgekomen sinds de laatste emancipatiegolf.