Als ze er aan terugdenkt, krijgt Lidwien er weer buikpijn van. Het laat haar ook maar niet los dat haar eigen vent haar zo voor joker zette tijdens een zakendinertje van zijn werk. “Hij noemde me gewoon een dombo in het bijzijn van zijn collega’s.”
Lidwien en Gerbrand zijn al jaren samen. Zij werkt parttime, hij heeft een sinds kort een nieuwe baan. “Ik werk al jaren in de gehandicaptenzorg. Dat doe ik drie dagen per week en verder zorg ik voor ons huis. Ger heeft altijd bijgestudeerd naast zijn werk. Dat deed hij in de avonduurtjes.” Met als resultaat dat hij zich omhoog weet te werken en steeds een stapje hoger zet op de salarisschaal. Natuurlijk is Lidwien apetrots op haar man, maar soms mist ze de Gerbrand van vroeger. Maar ze geeft hem alle ruimte om zich te ontwikkelen en te doen waar hij goed in is.
Wat weten die gasten veel
Gerbrand heeft duidelijk promotie gemaakt en de mensen met wie hij nu omgaat zijn van een heel ander kaliber dan zijn vorige collega’s. “Ze zijn stuk voor stuk super aardig en attent, maar je merkt wel dat het echt van die ‘wereldmensen’ zijn. Van die mensen die over alles mee kunnen praten omdat ze een brede interesse hebben en een enorme algemene ontwikkeling. Ik ben altijd een beetje jaloers op mensen die zo makkelijk over alles kunnen meepraten en gewoon ontzettend veel weten.”
Ik wilde zijn pronkvrouw zijn
Een paar weken terug had Gerbrand een etentje van de zaak en de partners mochten ook aanschuiven. Lidwien kijkt er naar uit maar is tegelijkertijd ook een beetje nerveus. Kan ze wel meepraten? Vallen er geen vervelende stiltes als ze naast iemand zit die ze niet kent? Ze besluit om zich er niet druk over te maken en gewoon lekker te genieten. Speciaal voor de gelegenheid koopt ze een mooi, zwart jurkje en op de avond van het diner heeft ze werk van haar haar en make-up gemaakt. “Ik was best een beetje nerveus maar wilde er graag mooi uitzien zodat Gerbrand zich niet voor me hoefde te schamen. Ger had een mooi pak aan en toen we in de auto stapten dacht ik: ‘we zijn een mooi stel om te zien zo.’”
Gerbrand zat maar te brallen
Als Lidwien en Gerbrand het restaurant inlopen, zijn de meeste collega’s er al. Ze gaan naast elkaar zitten en al snel knoopt Lidwien een praatje aan met een collega die net als de andere collega’s heel geïnteresseerd zijn in haar en in haar baan als gehandicaptenverzorgster. “Tussen al die zakenlui met een aardappel in hun keel voelde ik me soms wel een beetje verloren maar ik hield me staande. Ze toonden enorm veel interesse in mijn werk en ik kon honderduit vertellen. Vragen over hun baan was wat lastiger maar dat leek geen probleem.” Aan Gerbrand heeft Lidwien die avond niet veel, want die zit maar een beetje te brallen. “We moesten bij elke gang naast iemand anders zitten en dat vond ik spannend. Had ik net iemand met wie ik lekker kon kletsen, moest ik weer wisselen.”
Sjonge, wat ben jij dom
De collega’s van Gerbrand vielen haar honderd procent mee, maar wie haar als een baksteen liet vallen was haar eigen kerel. “Kijk, het was een super chique restaurant. Ik kom daar normaal gesproken nooit. Van al het bestek dat naast het bord lag, raakte ik een beetje in de war en ik dacht: ‘wat maakt het uit, ik pik er uit wat ik nodig heb’. De collega’s van Ger zeiden er niets van, maar hij dus wel. Toen ik een vork en mes pakte, maakte hij de opmerking: ‘Hee dombo, je moet je bestek van buiten naar binnen gebruiken. Je kan niet zomaar iets pakken’. Hij keek om zich heen of hij bijval van zijn collega’s kreeg, maar het viel stil aan tafel. De ongemakkelijkheid trok over de tafel heen, mensen wisten even niet waar ze moesten kijken en ik voelde dat ze medelijden met me kregen.”
De sfeer sloeg gelijk dood
Zo goed en zo kwaad als het ging, probeert Lidwien er nog wat van te maken, maar de uitbrander gloeit nog na. “De tranen prikten achter mijn ogen. Dat Ger me zo vreselijk voor paal zet tijdens een etentje. Ik kon er met mijn pet niet bij. Mijn avond was goed bedorven en na die sneer sloeg de sfeer ook een beetje dood.” Met het schaamrood op haar kaken neemt ze afscheid van de Gerbrands collega’s die haar heel hartelijke gedag zeggen en hoopten dat ze elkaar snel weer zouden zien.
Wat? Hij schaamt zich!
In de auto terug naar huis krijgen Lidwien en Gerbrand een knallende ruzie. “Het hoge woord kwam er toen bij Ger ook uit: hij schaamt zich voor mij. De vrouwen van zijn collega’s zijn carrièrejagers, zijn onafhankelijk en hebben ook goede banen. Ik help die schlemielen maar een beetje de dag door. Alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg. Wat dacht-ie nou eigenlijk?” De sfeer in de auto is om te snijden en als ze in bed liggen, draaien ze met de ruggen naar elkaar toe. Lidwien kan de slaap niet vatten en ligt te piekeren. “Ger heeft me nog nooit zo te kakken gezet. Waarom doet hij dat nou? Maar vooral: blijft hij dat doen nu hij een belangrijke baan heeft en met interessante en intelligente mensen omgaat?”
Blijf ik bij hem?
Lidwien vraagt zich af hoe dit verder zal gaan. “Gaan Ger en ik uit elkaar groeien nu hij die nieuwe baan heeft? Blijft hij zich zo hufterig gedragen? Trek ik dat wel? Wil ik dat wel? Ik krijg een buikpijn als ik eraan denk dat Ger en ik uit elkaar gaan, maar blijft ik bij iemand die me zo op mijn hart trapt en voor paal zet?”
Wat raad jij Lidwien aan? Hoe kan ze dit oplossen met haar vent? Of denk je dat dit niet meer goedkomt, dat Gerbrand zich hufterig blijft gedragen? Of vind je dat Lidwien zich moet vermannen en haar man en zijn intelligente collega’s een poepie moet laten ruiken? Praat mee in de comments onder dit artikel.
Foto door Andrea Piacquadio via Pexels
Rozemarijn werd restaurant uitgezet om drammende kinderen: “De andere gasten zijn erg kortzichtig en kil”
Een paar maanden geleden schreven we hier op Damespraatjes over een moeder die ruzie kreeg in het vliegtuig omdat haar kindje dat maar niet stopte met huilen. We kregen hier zeer uiteenlopende reacties op binnen; van mensen die de moeder een hart onder de riem wilden steken, tot mensen die vonden dat ouders niet met kinderen zouden moeten vliegen. Ook kregen we te horen dat er vergelijkbare discussies en ruzies in restaurants kunnen ontstaan. Zo ook bij Rozemarijn, zij werd een restaurant uitgezet om drammende kinderen…. Verder lezen
Hermie Annie -
Ger moet zich diep schamen.
Lidwien, luister, schaam je nooit over jezelf, het is de mens in jou die telt. Laat je nooit iets anders wijsmaken. Je bent oke, jouw man NIET. Wat echt telt is jouw persoonlijkheid, je ingesteldheid, het pure in jou. Intellect kan je ontwikkelen. Mijn vriend spreekt van” ons soort mensen” Ik heb toevallig wel kunnen studeren en ben een wereldburger, maar ik zal nooit neerkijken op iemand die dezelfde kansen niet kreeg. Ik heb evenveel respect voor mijn poetsdame, die haar werk goed doet, als voor een goede arts. Het is innerlijke schoonheid die telt. Ger is verblind en heel, héél stom. Praat dit uit, laat je niet intimideren. Kom op voor jezelf. Blijft hij jou vernederen, verlaat hem dan, hij is je niet waard! Sterkte. Annie.