De laatste paar jaar krijg ik regelmatig de vraag: “wat heb jij daar nou zitten?” Zelf zag ik het eigenlijk niet meer en familie en vrienden maakten er geen opmerkingen meer over, want die lelijke bult zit er al meer dan 30 jaar. Wat het precies is weet ik niet, maar wel dat het geen kwaad kan. Ik maakte vaak het grapje dat het mijn derde tepel is. Niet echt sexy om het zo uit te drukken, maar qua vorm lijkt het er echt een beetje op. Maar de laatste tijd werd de bult steeds groter en leek het me een goed idee om naar de dokter te gaan en het weg te laten halen.
De “tepel” blijkt een neuro fibroom
Moet jij je ook vaak over een barrière heenzetten om naar de huisarts te gaan? Ik wél! Meestal spaar ik een aantal dingen op en heb dan een hele lijst bij me van “klachtjes” waar ik graag haar advies over wil hebben. Vragen over mijn anticonceptie, mijn cholesterolgehalte laten checken en meteen vertellen dat ik van die “tepel” verlost wil worden. De huisarts noemde mijn bult trouwens geen tepel maar een neurofibroom. Volgens haar zou ik ‘m niet weg hoeven te halen, maar vanuit cosmetisch oogpunt misschien wel beter. Een paar minuten later stond ik weer buiten met een verwijsbrief voor de dermatoloog.
Wat is een neurofibroom eigenlijk?
Binnen 2 dagen kon ik al bij de dermatoloog terecht. Zij bevestigde het vermoeden van de huisarts dat het een zo goed als zeker goedaardig neurofibroom is. Toen ik thuiskwam heb ik meteen op Huidinfo.nl wat een neurofibroom is.
“Neurofibromen zijn in principe goedaardige zwellinkjes die zowel op de huid liggen (of zelfs een beetje gesteeld zijn) maar kunnen ook als een soort kleine knoopjes wat dieper in de huid gelegen zijn. Meestal geven neurofibromen weinig klachten, maar soms veroorzaken zij pijn. Veel zeldzamer zijn de plexiforme neurofibromen die soms heel groot kunnen worden en behalve de huid ook spier- en botweefsel kunnen aantasten.”
De ingreep in het ziekenhuis
Een week of 2 later stond ik alweer bij de dermatoloog op de stoep en dit keer om het fibroom te laten verwijderen. Het laten verwijderen gebeurde gewoon poliklinisch, met een plaatselijke verdoving, maar wel in een apart behandelblok dat speciaal voor kleine operaties is ingericht.
Nadat er flink wat verdoving in mijn arm werd gespoten (ik bleef steeds het prikje van de naald voelen) kon het daadwerkelijke snijden in mijn arm gaan beginnen. Gelukkig was de arts ook iemand die van een gezellig damespraatje houdt en hebben we terwijl zij aan het snijden was over mijn en haar werk gesproken. Hier was ik wel heel blij mee, want ik was stiknerveus (en dan ga ik nog meer praten dan gewoonlijk haha).
Door het oog van de naald
Tijdens het opereren vertelde ze me dat het goed was dat ik het neurofibroom liet weghalen omdat hij heel diep geworteld was in mijn arm en dat hij onderhuids wel zo’n 4 a 5 centimeter naar beneden liep en de kans aanwezig was dat het mijn spier- en botweefsel aangetast hadden kunnen worden met als gevolg uitval van bepaalde functies van mijn arm. Om deze reden moest ze ook dieper snijden dan ze eigenlijk had verwacht. Maar gelukkig waren we er op tijd bij en was het zeker geen operatie die alleen vanuit cosmetische overwegingen uitgevoerd werd. Stel je toch eens voor dat ik het niet had laten weghalen ….. Het neurofibroom zou nog wel nader worden onderzocht in het laboratorium, maar de verwachting van de huidarts was dat dit goedaardig zou zijn.
Veel hechtingen in dat kleine stukje arm
De verdoving deed gelukkig goed zijn werk en de operatie was pijnloos. Maar doordat er zo diep gesneden moest worden kwamen er flink wat hechtingen in mijn arm, zowel onderhuids (zelfoplosbare hechtingen) als bovenhuids (deze zouden later nog verwijderd moeten worden). Ik voelde hier echt helemaal niets van gelukkig. Het litteken zou ook best groot aanwezig kunnen blijven, maar gelukkig zat dat precies in de plooi van mijn elleboog holte. Voor het herstel is dat trouwens best lastig omdat er tijdens het buigen en strekken van mijn arm steeds druk op komt te staan.
Een gekooide tijger
Het advies dat ik van de dokter meekreeg was om mijn arm de eerstkomende week wel te bewegen, maar zeker niet te strekken, omdat dan de druk op de hechtingen veel te groot zou zijn. En een week niet sporten! Oei! Dat is voor mij wel een opgave omdat ik toch wel enigszins sportverslaafd ben en me die week als een gekooide tijger zou voelen. Maar uiteindelijk viel dat mee, want doordat ik bij het bewegen van mijn arm mijn hechtingen steeds voelde beperkte dat mijn lust tot bewegen behoorlijk. Daarbij kwam ook dat ik griep kreeg, waardoor ik het sowieso wat rustiger aan moest doen en heel rustig thuis ben gaan werken en mijn gezicht meer dan een week niet op kantoor heb laten zien. En ik kan je vertellen dat is wel balen, want je mist meteen een hoop gezelligheid (wij hebben de leukste werkplek die je je maar kunt bedenken :-)).
Verwijderen hechtingen
Na een week of 2 werden de hechtingen verwijderd en kreeg ik ook de uitslag van het onderzoek dat ze in het laboratorium naar het neurofibroom hadden gedaan. Zoals de dermatoloog ook had verwacht was het goedaardig van karakter. Inmiddels kan ik weer sporten, maar het litteken is nog wel wat dik, maar met de dag lijkt hij te slinken en steeds meer een geheel te worden met mijn huidplooi. Maar ik voel me nu wel een beetje minder bijzonder, want wie kan er nou zeggen dat ze een derde tepel heeft? Ik nu in ieder geval niet meer, maar gelukkig hebben we de foto’s nog ….
