Toen mijn stiefvader in 2010 op de tennisbaan aan een hartstilstand overleed nam ik me voor om snel een cursus reanimatie te volgen. Inmiddels is dat al meer dan 7 jaar geleden en nog steeds kan ik iemand die naast mij neervalt niet helpen. Eigenlijk best beschamend! Want je leert in één avond reanimeren. Investeer je die avond niet, dan zul je je mogelijk een keer voor de kop slaan dat je de tijd niet hebt genomen.
Waarom heb ik nu wel de stap genomen om me aan te melden?
1. Ruimte in mijn hoofd om nieuwe dingen te ondernemen. Nog steeds is mijn leven niet heel rustig. Voor Damespraatjes werk ik meer dan 40 uur per week en daarnaast sport (vooral fiets) ik heel veel. Afgelopen zomervakantie was ik door allerlei omstandigheden vaak alleen thuis en had ruimte in mijn hoofd om over nieuwe stappen in mijn leven na te denken. Zo heb ik voor mezelf een aantal sportieve doelstellingen geformuleerd (die kun je hier lezen), maar daarnaast wil ik ook nieuwe dingen leren die mijn blik verruimen en mijn vaardigheden vergroten. Zo zou ik best wel willen leren dansen, gitaarspelen, Spaans willen leren spreken. En willen leren reanimeren. Zoals ik het nu opschrijf klinkt mijn drijfveer misschien een tikje egoïstisch, maar het maakt dat ik in de toekomst mensen kan helpen via een reanimatie.
2. Te vaak heb ik gehoord dat mensen een hartstilstand krijgen. Hierboven vertelde ik al over mijn stiefvader die op de tennisbaan overleed, maar de afgelopen tijd heeft natuurlijk ook iedereen gehoord over het instorten van het grote Ajax talent Appie Nouri op het voetbalveld. Vreselijk! Zelf sport ik veel, fietsen, sportschool, zwemmen en sinds kort ben ik ook aan het klimmen. Hoe moet het zijn als er iemand in je omgeving neerploft en je staat hulpeloos toe te kijken. Dat wil ik niet op mijn geweten hebben. Zonder reanimatie is de kans op overleven vaak nihil.
3. De meeste ziektekostenverzekeringen vergoeden je rekening. Schrijf je je in voor een reanimatie cursus dan kun je in de meeste gevallen je geld terug krijgen. Ik betaal voor de cursus die ik vanavond ga doen € 45. Toen ik me opgaf wist ik niet van de regeling, maar wel lekker meegenomen toch?!
4. Ik houd heel veel van mijn gezin. Ik las laatst dat de meeste reanimaties thuis plaatsvinden, wel zo’n 80%. Als ik in bed lig en ik hoor mijn lief lekker snurken, dan denk ik wat is het toch fijn dat hij daar ligt. Maar wat nu als er iets met hem gebeurt? Het lijkt me vreselijk als ik dan niets kan doen. Al mijn dochters wonen niet meer thuis, maar binnenkort ga ik wel op mijn kleindochter passen en ook als er met haar iets gebeurt wil ik kunnen ingrijpen.
5. Hoe meer mensen leren reanimeren hoe groter de overlevingskansen worden. In Noorwegen leren kinderen standaard reanimeren vanaf 12 jaar. Zij hebben wereldwijd een van de hoogste overlevingspercentages. In Nederland kun je vanaf je veertiende leren reanimeren. Eerlijk gezegd begrijp ik niet waarom niet iedereen dit standaard op school of op de sportvereniging krijgt aangeleerd. Deze vraag zal ik vanavond bij de cursus ook zeker stellen.
In een volgend blog laat ik jullie zeker weten hoe de reanimatie cursus was en wat ik er heb geleerd. Hebben jullie nog vragen die ik vanavond kan stellen, plaats ze dan hieronder bij de comments.
