Eerst hadden Pjotr en Joeri niet zo in de gaten dat ze sinds de Russen Oekraïne binnenvielen, werden ontweken. Maar opeens is het pijnlijk duidelijk: de broers worden op school en bij de voetbalclub genegeerd. Hun moeder Jelena is verdrietig. “Mijn hart huilt. Ik probeer het te begrijpen, maar dat lukt nog niet zo goed.”
Achttien jaar woont Jelena nu in Nederland en ze heeft het hier enorm naar haar zin. “Hoe ik hier terecht ben gekomen? Door mijn man Wim. In 2004 maakte hij een rondreis door Rusland. Ik werkte als serveerster in een restaurant waar ik Wim en zijn vriend Ton bediende. Ik keek Wim aan en de vonk sprong gelijk over. Mijn hart klopte sneller en ik bood aan ze een dag op sleeptouw te nemen om ze de mooie plekjes te laten zien.” Als Wim en Ton weer naar Nederland gaan, is Jelena verdrietig. “Ik dacht: ik zie Wim nooit meer. Hoe groot was de verrassing dat Wim vier weken na zijn rondreis weer in het restaurant stond en vroeg of ik mee ging naar Nederland. Geen moment heb ik geaarzeld.”
De liefde achterna
Jelana voelt zich onmiddellijk op haar gemak in Nederland. “Ik werd door familie en vrienden van Wim gelijk opgenomen en iedereen was ontzettend aardig en lief voor me. Het enige wat ik echt een crime vond, was de taal. Inmiddels spreek ik goed Nederlands, maar nog steeds wel met een accentje.” Jelana besluit haar familie in Rusland te verlaten en verhuist naar Nederland. Het verliefde koppel krijgt twee zonen: Pjotr en Joeri (13 en 15 jaar). “Ik ben dol op onze prachtige jongens die het beste van twee landen krijgen. Vrienden zijn altijd welkom en vind het heerlijk als ze blijven eten en ik ze kan verwennen met Russische gerechtjes.”
Ik was altijd trots op mijn afkomst
Maar sinds de inval van de Russen in Oekraïne is het stil in het huis van Jelena en Wim. Haar zonen hebben het moeilijk. “We merken dat mensen ons sinds de inval ontwijken. Niet dat ze worden gepest, maar er is iets veranderd in de houding van hun vrienden. Ze komen niet meer bij ons thuis en als Pjotr en Joeri naar de voetbalclub gaan voelen ze de afstandelijkheid. Voor feestjes worden ze niet meer uitgenodigd. Ik begrijp daar niets van. Mijn hart huilt, ik probeer het te begrijpen maar het lukt nog niet zo goed. Ik ben het ook niet eens met Poetin ik vind dat hij verschrikkelijk bezig is. Maar ik was altijd heel trots op mijn Russische afkomst en ben een Russin.”
Flesje wodka is nooit weg
Jelena probeert weer in contact te komen met haar Nederlandse vrienden en organiseert een borrel. “Ik stond de hele dag in de keuken, maakte heerlijke hapjes en stuurde onze vrienden via de app een uitnodiging. Maar bijna niemand kwam opdagen en ze gebruikten smoesjes. Ze ontwijken ons echt. Dat doet zeer.” Ze vindt het vooral vreselijk voor haar zonen die het nu zo moeilijk hebben. “Zij hebben er niks mee te maken. Ze zijn zo Nederlands als maar kan en de oorlog van Poetin is niet hun oorlog. Waarom worden mijn kinderen erop aangekeken? Waarom laten hun vrienden ze links liggen? Het is toch niet zo dat elke Rus toejuicht wat Poetin op het moment aan het doen is? Ik ben er niet alleen verdrietig over, maar ook nog eens een beetje boos. Het is niet eerlijk en dit verdienen we niet.”
Wanneer weer alles bij het oude?
Gelukkig kan Jelena goed praten met Pjotr en Joeri. “Ze snappen dat de mensen boos zijn op Rusland en op Poetin, maar wij kunnen er toch niets aan doen?! Ze vragen zich af wanneer hun vrienden weer normaal tegen ze gaan doen. Gelukkig hebben ze elkaar en kunnen ze het goed samen vinden, daar ben ik dankbaar voor. Ik hoop dat alles weer snel gewoon is. Ik mis de vrolijkheid in huis. Soms kunnen Nederlanders zo koppig zijn en het ons persoonlijk kwalijk nemen en ik weet niet hoe ik dat kan doorbreken. ’s Avonds in bed huil ik en stelt Wim me gerust. Maar ik ben niet gerust. Ik vind het zo’n nare situatie en ik weet niet hoe ik het naar iets positiefs kan ombuigen. Voor mijn kinderen.”
Wat raad jij Jelena aan? Hoe kan ze in contact komen met haar vrienden? Hoe begint ze het gesprek? Praat mee in de comments onder dit artikel.
Foto door Anna Alexes via Pexels
Anja -
Wat een verdrietige situatie. Onbegrijpelijk dat vrienden en kennissen zo reageren. Wat kunnen mensen toch hard zijn. Het raakt mijn moederhart. Als moeder van twee zoons weet ik hoe belangrijk vrienden voor hen zijn.
Misschien is het een idee met de school in gesprek te gaan en voor te stellen dat de jongens een soort spreekbeurt houden, waarin zij hun levensverhaal vertellen (moeder komt uit Rusland, wij zijn hier geboren, dit vinden wij van Rusland, dit vinden wij van de oorlog, zo belangrijk zijn onze contacten met klasgenoten en vrienden, wij begrijpen boosheid over oorlog, maar we voelen ons alsof we er niet meer bij mogen horen, enz.). Misschien helpt het om hierover bijv. Met hulp van een leraar geschiedenis of maatschappijleer het gesprek met klasgenoten aan te gaan.
Ik wens jullie goede moed en sterkte. Laten we hopen dat deze vreselijke oorlog snel voorbij is!
Anja