Bijna een maand geleden vlogen Ward en ik naar Mexico voor een heerlijke, welverdiende vakantie. Wat hadden we hier naar uitgekeken! Twee weken lang zon, zee, strand en natuurlijk tequila. Hoewel we natuurlijk niet konden wachten tot we voet aan Mexicaanse grond konden zetten, was er ook één ding wat ons allebei heel goed realiseerde: Lola en Sambal kunnen niet mee naar Cancun.
Franse bulldogs met sombrero’s
Al grappend probeerden we ons voor te stellen hoe het zou zijn om met twee Franse bulldogs naar Mexico te reizen. “Dan zetten we ze een mini-sombrero op tegen de zon!” hadden we nog als ludieke oplossing. Maar, puntje bij paaltje: we moesten oppas regelen. Voor Lola (die we ook vaak French noemen) was dat snel geregeld. Mijn zusje Amber en beste vriendin Aurelie zijn weg van haar en boden zonder enige twijfel meteen aan op haar te passen.
Goede oppas
Maar, een oppas voor een pup vinden is natuurlijk wat lastiger. Lola is al helemaal zindelijk, kan met iedereen goed overweg en kan je zo goed als overal onderbrengen. Bij puppy Sambal ligt dat anders. Hij is nog niet zindelijk, heeft dus heel veel zorg nodig én die laat je niet achter op een plek waar hij nog nooit is geweest. Een kennel was voor ons sowieso geen optie, dus besloten we het dichterbij te zoeken: de ouders van Ward.
Als kind hadden Ward en zijn broertjes ook altijd bulldogs, zowel Engels als Frans. Toen we zijn ouders dan ook vroegen om twee weken op onze jongste te passen, zeiden ook zij direct volmondig ‘ja’. Na een nachtje gezamenlijk in Nijmegen logeren lieten we hem met het volste vertrouwen bij mijn schoonouders achter. Diezelfde middag bracht ik Lola naar Amber en Aurelie en nam ook daar afscheid.
Naar de dierenarts
Toen ik die avond thuiskwam en Ward en ik op de bank zaten, voelde het heel raar. We hadden het gevoel dat onze puppenclub ieder moment lekker tegen ons aan zou komen knorren op de bank. Dat gebeurde natuurlijk niet, want ze waren uit logeren. Gelukkig kregen we diezelfde avond nog berichtjes dat alles goed ging en we met een gerust hart op vakantie konden gaan.
De volgende ochtend werd mijn rust met één telefoontje verstoord. “French heeft een oogontsteking. Wat moet ik doen?” riep mijn vriendin Aurelie door de telefoon. “Jeetje, naar de dierenarts natuurlijk. Maar wij kunnen niet mee, want we stappen zo het vliegtuig in” zei ik terug. “Lieverd, maak je geen zorgen, wij gaan dit regelen. Stuur me maar gewoon even de gegevens van de dierenarts toe. Ik houd je op de hoogte”.
Bullen in Mexico
Diezelfde avond landden we in Cancun Mexico. De eerste berichtjes die we lazen is dat alles goed ding met Sambal en Lola en dat we lekker konden gaan genieten. En dat hebben we gedaan! Het was een geweldige vakantie waarin ik bijna ging wennen aan een leven zonder honden. Bijna! Want op het moment dat ik me echt niet meer kon voorstellen hoe het was om om 7 uur ’s ochtends met je kaplaarzen in een poepveld te staan, zag ik een vrouw met twee Franse bulldogs. In Mexico! Eigenlijk was dat pas het eerste moment dat ik onze puppenclub echt begon te missen…
Twee dagen later vlogen we terug naar Amsterdam en konden al vrij snel onze hondjes ophalen. Zo blij als een kind waren ze om ons te zien en dat gevoel was volledig wederzijds. Volgende keer nemen we ze mee. Met sombrero.
Hoe gaat dit bij jou?
Gaan jullie weleens op vakantie met de honden? Hoe doe je dat? Laat het me weten in de comments onder dit artikel!
Volgende week vrijdag plaatsen we om 16:00 uur weer een nieuwe blog over Mara’s Hondenleven. Het onderwerp: Waarom wij voor Franse bulldogs kozen.
