Mijn boenders zijn 4 en 6 jaar. Dat is een prima leeftijd. Ze zijn wat druk samen, maar luisteren zo nu en dan best naar mijn bevelen. Toen mijn oudste een zacht roze heerlijk geurende baby was, begon een enge kennis over de ‘peuterpubertijd’. Huh? Ja. Die bestaat. Ik keek naar het blozende kereltje dat mij amechtig aan keek, en dacht: hij? Nooit! Jawel hoor. Hij ook. Begint als ze twee zijn. Zo net na het uitblazen van die twee kaarsjes. Het was een openbaring. Er werd een karaktertje gevormd. Mijn jongste nam zijn peuterpubertijd heel serieus. We zijn twee jaar verder, maar hij laaft zich nog steeds aan zijn periode. Het eerste woord dat hij uit zijn kleine keeltje blèrde was: NEE. Al snel leerde hij ook dat hij daar zijn hoofd bij kon schudden. Regelmatig heb ik op het punt gestaan zijn stembandjes door te knippen. Mijn kleinste is nu vier en roept nog steeds te pas en te onpas NEE. Hij hoort me niet eens. Roept gewoon maar wat. Je kunt je mening altijd nog bijstellen toch?
Om een beetje tot mezelf te komen, lees ik veel. Laatst liep ik een boekhandel binnen en zag daar een opvallend boek. Pubers! is de titel. Een vrolijke kaft, dat dan weer wel, anders begint geen enkele ouder aan het boek natuurlijk. Gerard Janssen schreef deze handleiding voor ouders. Ik dacht: pik in, een goede moeder is op de toekomst voorbereid en voor ik het wist betaalde ik deze handleiding. Geen moment spijt van gehad! Ik moet dan ook even een stukje citeren:
“Mijn kinderen beginnen nu ook te puberen. Mijn oudste zoon is nu 14. Ik heb nog nooit iemand met meer minachting en verontrusting in zijn ogen naar me zien kijken als toen ik in het computerspel Assassins Creed IV probeerde een walvis met een harpoen te doden. Niet omdat ik een walvis doodgooide, maar omdat ik niet goed met de gamecontroller om kan gaan. Mijn jongste zoon is nu dertien en noemt me elke dag ongeveer honderd keer ‘downy’. Hij imiteert de uitdrukking die op mijn gezicht verschijnt als ik met mijn hoofd bij belangrijke zaken ben.”
Nou. Mij kan je wegdragen. Maar naast een gezonde dosis humor, wordt het gedrag van pubers uitgelegd. Nou ja, dat wordt geprobeerd. Want dat puberbrein is een ingewikkelde, zo lees ik. De kracht van dit boek is dat de informatie op een grafisch vrolijke manier wordt gebracht, waardoor het lekker leest. De geinige illustraties zijn gemaakt door Lobke van Aar.
Hoewel die van mij nog lang niet puberen, heb ik me voorgenomen deze puberbijbel voor ouders regelmatig even door te bladeren, zodat ik als het nodig is, ik op de juiste manier kan anticiperen. Tot die tijd luister ik met liefde naar het knoertharde NEE dat mijn kleinste dagelijks naar mijn hoofd slingert…. Ik vermoed namelijk dat het nog veel erger gaat worden.
Pubers! handleiding voor ouders, geschreven door Gerard Janssen, illustraties Lobke van Aar, uitgever Snor
Karin van Leeuwen (41) jaar is in between jobs, maar drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft nog steeds veel. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
De andere blogs van Karin op Damespraatjes vind je hier
Lees hier de persoonlijke blog van Karin: www.kaleeuw.blogspot.com
