Toen Annie Willem voor het zag, wist ze ogenblikkelijk wat voor een vlees ze in de kuip had. “Ruwe bolster, blanke pit. Je haalt ze er zo tussenuit.” Inmiddels zijn ze vier jaar samen en Annie is bij Willem ingetrokken. Alles goed so far, op dat ene na. “Waarom doen Willems vrienden dit wel, hij niet?”
Inpalmende types
Ach, leer Annie mannen kennen: ze kan ze lezen en uittekenen. “Op liefdesgebied ben ik niet fortuinlijk. Op de een of andere manier zocht ik altijd de verkeerde man uit. Het type dat je volledig inpalmt en terwijl hij dat doet over je schouder kijkt of hij nog iets beters kan vinden. Toen ik jong was had ik dat niet zo in de gaten, maar door schade en schande ben ik wijzer geworden. Ja, dat heeft wel wat jaartjes geduurd, maar dat geeft niet. De man met wie ik voor Willem samen was, was perfect. Wij waren maatjes, snapten elkaar zonder woorden en hadden zoveel lol. Helaas is hij vroegtijdig gaan hemelen en liet mij in diep verdriet achter.”
Handen als kolenscheppen
Vol ging Annie in de rouwfase om zo snel mogelijk weer plezier in haar leven te krijgen. “Dat was soms moeilijk maar met al die lieve mensen om me ben ik er bovenop gekomen. En toen ik er niet meer op rekende, diende zich een nieuwe liefde aan.” Een nieuwe liefde in de gedaante van Willem. Een eerlijke bouwvakker met zijn hart op zijn tong, handen als kolenscheppen en de prachtigste blauwe ogen die Annie ooit heeft gezien. “Willem ontmoette ik op een barbecue bij gemeenschappelijke vrienden. Hij draaide de hamburgers om en vroeg of ik er ook eentje wilde. Die avond is hij voor me blijven bakken, ik vond dat zo bijzonder.”
Aantrekkelijke flierefluiter
Annie en Willem spreken vaker af en er ontstaat een innige vriendschap die naar verloop van tijd omslaat in een relatie. “Willem was ook nog niet zo lang alleen maar hunkerde naar een vrouw. Een beetje flierefluiter is-ie wel, maar dat vind ik aantrekkelijk. Veel vrouwen kijken en flirten met hem, maar ik weet dat hij voor mij kiest en dat is een fijn gevoel.” Vrienden vinden het geweldig dat Annie en Willem een setje zijn en na een klein jaartje voelt alles zo goed, dat Annie haar spullen pakt en bij haar liefde van haar leven intrekt. “Was wel grappig want Willem en ik hebben een totaal andere mening over de inrichting maar we zijn eruit gekomen. Levert een fascinerend interieur op.”
Ze voelt zich goed met Willem aan haar zijde. Regelmatig gaan ze samen op pad. “Dagje strand, lekker bowlen en we zijn allebei dol op lekker eten. Allemaal dingen die veel leuker zijn als je samen bent. Ook spreken we veel met vrienden af. Zo kijken we altijd met een hele bups naar het voetbal. Dat zijn collega’s van Willem en ik het kan het goed vinden met die mannen maar ook met hun vrouwen. Ik heb een hele nieuwe vriendenkring erbij gekregen en daar ben ik maar wat blij mee.”
Ik wil ook op het bordje
Minder blij is Annie met het feit dat ze voor haar gevoel nog niet helemaal bij Willem hoort. “Wat ik nu ga zeggen, klinkt misschien wel een beetje truttig, maar ik merk dat het voor mij nogal belangrijk is. Het laat me niet los en ik weet als ik ergens over blijf piekeren en nadenken, dat ik er iets mee moet.” Wat is er dan aan de hand? “Nou, niet alleen komen de collega’s van Willem en hun vrouwen bij ons, regelmatig worden we bij hen uitgenodigd. Wat me telkens opvalt is dat de collega’s van Willem ook hun vriendin op het naambordje bij de bel hebben gezet. En op het naambordje op het huis waarin Willem en ik wonen, prijkt alleen zijn naam. Ik wil ook zo graag op het bordje komen!”
Staat voor vrijheid
Dus vraagt Annie of het goed is dat ze een ander naamplaatje laat maken. Willem vindt het onzin en is bovendien nogal gehecht aan het bordje dat er nu hangt. “Toen Willem van zijn eerste vrouw afging, kocht hij het huis waar we nu wonen, en het eerste dat hij op het huis bevestigde was het naambordje met zijn naam. Het staat voor hem symbool. Symbool voor de vrijheid die hij toen voelde, de onafhankelijkheid. En dat wil hij niet kwijt en dus moet het bordje op de muur blijven. Zonder mijn naam.”
Waarom doet hij ’t niet gewoon?
Annie is daarover teleurgesteld. Ze vindt dat na vier jaar haar naam ook op het huis mag. “Het is nu net of ik er niet woon, alsof ik niet besta in dat huis. Dat voelt niet prettig. Het viel laatst een goede vriendin van me op. ‘An,’ zei ze, ‘waarom laat je niet een leuk bordje maken met daarop jullie namen?’ Zij denkt dat Willem nog niet helemaal zeker is en een slag om zijn arm houdt. En misschien heeft ze wel gelijk. Misschien vindt Willem het voor nu allemaal leuk en aardig maar weet hij niet of hij met mij oud wil worden. Ik wil dat wel met hem. We hebben regelmatig woorden over het naambordje. Waarom doet hij het niet gewoon? Wil hij niet dat mensen weten dat hij een vrouw thuis heeft zitten?”
Sta jij samen met je partner op het naambordje bij de voordeur? Vind je dat belangrijk? Snap jij dat Annie er waarde aan hecht om samen met haar Willem op een bordje te worden gegraveerd? Praat mee in de comments onder dit artikel.
Bovenste afbeelding: Age Cymru via Unsplash
Joris -
Mimi, de post wordt op adres bezorgd. Alleen een postcode en huisnummer is voldoende. Als de naam niet op het naambordje staat, wordt het écht wel bezorgd.