fb

Sakka heeft huidkanker

Statistieken wijzen uit dat haar gemiddelde levensverwachting ongeveer zestig jaar is. “Dat houdt in dat ik nog zo’n twintig jaar te gaan heb en dat ik er het grootste gedeelte in het leven van mijn kind geweest ben. Dat geeft rust.” Drie keer heeft ze huidkanker gehad. De angst dat het terugkomt verdwijnt nooit, alleen belet het haar niet om van het leven te genieten en niet zoals na de tweede keer dat kanker werd gediagnosticeerd, met de handrem erop te leven.

Samen met haar vriend en zoon van 14 jaar uit een vorige relatie woont Sakka in IJburg. Ze schenkt koffie in. “Ik heb nu voor de derde keer een melanoom gehad, de meest agressieve en kwaadaardige vorm van huidkanker”, steekt ze van wal. De eerste keer was in 1998. Sakka werkte in een Amsterdams restaurant en tijdens het uitserveren pakte een gast haar arm vast en bekeek de moedervlek die ze op haar elleboog had zitten. De gast was huisarts Han Lok. Hij had zelf net een melanoom weg laten halen, en adviseerde Sakka naar haar moedervlek te laten kijken. “De moedervlek was wel wat gaan jeuken en kreeg een gek rood randje, maar ik dacht dat het wel los zou lopen.” Dat liep het dus niet. Han Lok gaf haar het telefoonnummer van een dermatoloog waarmee hij bevriend was en ondanks dat het paasweekend voor de deur stond, drukte hij haar op het hart te bellen. Sakka belde en de volgende dag kon ze terecht en werd de moedervlek weggesneden om op kweek te zetten. Het was inderdaad een melanoom. Een aantal microscopische uitzaainkjes werd weggesneden.

Tumor

In 2006 was het weer raak. De moedervlek die Sakka op haar been had zitten, ging aan de wandel. De vorm veranderde en de vlek begon te bloeden. “Ondanks dat de alarmbellen in mijn hoofd afgingen, negeerde ik ze. Ik stak mijn kop in het zand. Achteraf vervloek ik mezelf.” Want na twee maanden, Sakka besluit toch maar naar de dermatologische afdeling in het Onze Lieve Vrouwen Gasthuis te gaan, wordt vastgesteld dat de plek op haar been een tumor is. Omdat ze zo lang heeft gewacht met het bezoeken van een arts, is de tumor niet meer operatief te verwijderen en wordt de plek bestraald.

Pruik

Toen na een maand radiotherapie bleek dat de kanker was uitgezaaid in haar bloedbaan, werd ze doorverwezen naar het Antoni van Leeuwenhoek-ziekenhuis. “Dat was het begin van een driejarig-traject met chemokuren, bestralingen en alle gevolgen van dien. Ik verloor mijn haar, ik verloor mijn baan en ik verloor het geloof en vertrouwen in mijn lichaam en in mijzelf. Mijn zoon was vier jaar oud toen ik een pruik droeg. Tegen iedereen die het wilde horen zei hij: “Kijk mijn moeder is kaal’.” Ze legde hem huilend uit dat ze zich ongemakkelijk voelde als hij tegen iedereen zei dat ze kaal was. “Hij kroop op mijn schoot, aaide mijn kale hoofd en zei: ‘ach mam, daar hoef je toch niet verdrietig om te zijn. We knippen gewoon wat haar van mij af en plakken dat bij jou op je hoofd.”

Vervroegde overgang

Na alle chemo’s kwam Sakka in de vervroegde overgang en raakte onvruchtbaar. Pittig temeer omdat op hetzelfde moment haar ex, de vader van haar zoon, en zijn vriendin een tweeling verwachtten.

Mentale deuk

De meest recente kanker heeft ze net achter haar rug; een moedervlek op haar buik begon te bloeden. Wederom een melanoom. “Na drie maanden radiotherapie ben ik ‘schoon’ verklaard. Ik heb er een flinke –mentale- deuk aan overgehouden.”

Ook al post ze bijvoorbeeld op Facebook grappige dingen, het leven vindt ze niet perse leuk. “Als mensen tegen me zeggen dat ik dankbaar moet zijn dat ik er nog ben en een lieve man en een geweldig kind heb en dat ik de strijd tegen kanker heb ‘gewonnen’ denk ik soms: ‘Wat nou gewonnen? Alsof kanker hebben een soort macabere wedstrijd is die je, als je het overleeft, hebt gewonnen en als je dood gaat hebt verloren. Wat nou dankbaar?”

Survivor’s guilt

Verschillende vrienden zijn overleden aan kanker en dat is telkens weer een klap in haar gezicht. “Ik heb dan last van een schuldgevoel. Ik voel me dan schuldig dat ik er nog ben en zij niet.” Dit verschijnsel heeft zelfs een naam: survivor’s guilt.

Humor

Inmiddels krabbelt Sakka langzaam op en leest en schrijft en probeert ze de dagelijkse routine op te pakken. Ook al is niets meer gewoon. “Het is zoals het is en ook al ben je hartstikke gezond dan kun je vandaag of morgen onder een auto terechtkomen. Ik heb de handrem van mijn leven gehaald en geef gewoon gas.” En dat gas geven gaat gepaard met veel humor en lol. “Toen ik kotsmisselijk was na een chemo, maar toch naar de bibliotheek wilde om wat boeken te halen, heeft mijn vriend mij in mijn Fiatje ernaar toe gereden en daarna weer naar huis. Beide keren in z’n achteruit. Aangezien ik geen controle meer had over mijn sluitspieren heb ik letterlijk in mijn broek gepiest van het lachen.” Sakka denkt dat dit een beetje de moraal van haar verhaal is. “Hoe waardeloos het ook allemaal gaat, dit soort anekdotes maken het leven wel degelijk de moeite waard.”

Lees ook: 

Karin van Leeuwen (43 jaar) schrijft vanuit uit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.

3 reacties

Lia -

Han Lok
De meest bijzondere huisarts die ik ooit gehad heb!
Wat een geweldige man/arts was dat.

Ymke Lok -

De huisarts in jouw verhaal is mijn vader. Trots lees ik dit. Helaas is hij overleden in 2001. Ik hoop oprecht dat alles goed met je gaat.
Veel liefs Ymke Lok

Sakka van Slooten -

Beste Ymke,

Ik werd net door de auteur van dit stukje op jouw reactie gewezen.

Dank je daarvoor ! En wat ontzettend bijzonder !
Het lijkt me fijn om eens een keer met elkaar te praten. Mocht je daar ook iets voor voelen kun je me bereiken op [email protected]. Zoniet, is dat geen enkel probleem.

Lieve groet,
Sakka van Slooten

Reageer ook