Elvie en haar vrouw Jessie wonen dit jaar precies 10 jaar in hun twee-onder-één-kap onder de rook van Rotterdam. “Tien jaar geleden waren we de stad meer dan beu en besloten naar een gezellig dorp vlakbij Rotterdam te verhuizen. Destijds deden veel gezinnen dat al en wij waren het eerste vrouwelijke stel in de buurt. We zijn heel prettig ontvangen en wonen -ondanks dat wij zelf geen kinderen hebben- heel aangenaam in deze gezinswijk. Om ons tienjarig jubileum in de straat te vieren gaven we in mei nog een groot feest. ‘We gaan hier nooit meer weg!’ riepen we tijdens onze speech nog vrolijk in de microfoon. Maar door een hele nare ruzie met de buren, komen we hier misschien toch op terug…”

Gespannen door de verhuizing

Als in juli de andere helft van de mooie twee-onder-één-kap wordt verkocht, zijn Elvie en Jessie razend benieuwd naar de nieuwe bewoners. “Toen ze aan het verhuizen waren, hebben we een grote pan soep met zelfgebakken zuurdesembrood bij ze langs gebracht. We merkten direct dat ze hier niet op zaten te wachten. ‘Dank, maar we gaan uiteten vanavond. Jullie kunnen het misschien beter zelf opeten’, zeiden de nieuwe buren terwijl ze de pan en het brood aan ons teruggaven. Er kon geen bedankje vanaf en ze sloegen hard de deur dicht. ‘Ach, misschien zijn ze moe en gespannen door de verhuizing’, probeerde Jessie om het te verklaren. Helaas bleek dit het begin van een hele slechte relatie met onze nieuwe buren.

Geen behoefte aan

Een paar weken later probeert Elvie het opnieuw. “Ik ging langs om te vragen of alles goed was gegaan met de verhuizing en vroeg of ze het misschien gezellig vonden om binnenkort een keer op de koffie te komen. De buurvrouw deed open en leek niet bepaald blij om mij te zien. Op mijn vraag of ze binnenkort zin had in koffie, was haar antwoord duidelijk: nee, daar had ze geen behoefte aan. Verdrietig en teleurgesteld ging ik weer naar huis. Wat zou er aan de hand kunnen zijn?”

Schilder

Elvie en Jessie nemen het besluit geen initiatief meer te nemen in het leggen van contact met de nieuwe buren. “Als zij toch iets van ons willen, dan zouden we het vanzelf wel merken.” Maar het contact tussen Elvie, Jessie en de buren dient zich sneller aan dan verwacht. “Drie weken geleden stond er ineens een schilder in de gedeelde voortuin. De buren lieten de kozijnen en het houtwerk aan hun kant van het huis opnieuw schilderen. De schilder vroeg mij of hij misschien zijn waterfles even mocht vullen, zijn opdrachtgevers (onze buren) wilden dat niet voor hem doen. Terwijl ik zijn fles vulde en hem ook meteen koffie voor hem zette, kreeg ik de plannen van de buren te horen: ze lieten de kozijnen knalrood schilderen.”

Zweeds rood

In de wijk van Elvie en Jessie mogen mensen zelf bepalen voor welke kleur schilderwerk ze kiezen. “Maar iedereen kiest hier voor hetzelfde: mergelwit in combinatie met grachtengroen. Doordat iedereen voor dezelfde kleuren kiest en hun huis goed onderhoudt, ziet het er hier keurig en verzorgd uit. De keuze van de buren om voor Zweeds rood te gaan, kon dan ook op heel wat kritiek rekenen. Helaas konden wij er niks tegen doen en dus ging de schilder gewoon aan het werk.”

Slecht voor waarde huis

Tijdens de buurtbarbecue van vorige week, merken Elvie en Jessie dat niet alleen zij, maar ook de rest van de buurt niet bepaald gecharmeerd is van de nieuwe kleur op het houtwerk. “Het was the talk of the town, om maar zo te zeggen. Niemand vond het mooi. En misschien nog wel het ergste: hun rode houtwerk vloekt ontzettend bij ons groene. Het lijkt wel een soort onsamenhangend kerstthema. Stel dat we ooit willen verhuizen? Dan verwacht ik niet dat dit goed is voor de waarde van ons huis.”

Ruzie met de buren

Jessie en Elvie hebben nog wel geprobeerd om met de buren over hun kleurkeuze te praten, maar die stonden niet open voor een gesprek. “Ze knalden gewoon de deur dicht toen ik zei dat ik er met ze over wilde praten. ‘De kleur op onze kozijnen is niet jullie zaak’, zei de buurman. En net als bij de voorgaande bezoekjes werd de deur weer hard dichtgegooid. Dat gebrek aan overleg maakt ons heel kwaad. Misschien hadden wij hun gebrek aan smaak wel geaccepteerd als ze op een normale manier met ons in gesprek waren gegaan. Ik had niet gedacht ooit ruzie met de buren te hebben.”

Fijne sfeer terugkrijgen

Sinds de laatste poging tot een gesprek, hebben Elvie en haar vrouw geen contact meer met de buren gehad. “Als we elkaar voor de deur tegenkomen, zeggen we niets tegen elkaar. Ook de buren aan de andere kant is het niet gelukt om contact met ze te krijgen. We vinden het een hele vreemde en nare situatie, waar ik eerlijk gezegd niet zo snel een oplossing op kan bedenken. Ik ben dan ook benieuwd of er andere mensen zijn die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt. Ik hoop van harte dat we de fijne sfeer weer terug kunnen krijgen in de buurt. In dat geval zou ik prima kunnen leven met de Zweeds rode kozijnen van de buren.”

Jacky: “Ik baal ervan dat mijn vriendin weer gaat trouwen”

Let love rule! is het motto van Jacky. “Ik ben dol op de liefde, romantiek en alles wat er bij komt kijken. Een bruiloft? Ik vind het heerlijk en pink talloze traantjes weg. Ik zou dus blij moeten zijn voor mijn trouwlustige vriendin. Maar dat ben ik niet: het is de derde keer en ik begin er nu oprecht een beetje van te balen… LEES HIER VERDER!

Bovenste afbeelding: Unsplash+