Een zwangerschap is voor veel mensen een bijzondere, vrolijke en verbindende gebeurtenis. “Zo ook bij ons”, begint de 30-jarige Raya haar verhaal. “Mijn vriend Sjors en ik zijn al tien jaar samen en kochten recent ons eerste huis. Met het oog op gezinsuitbreiding wonen we nu in een kindvriendelijke wijk, in een huis met drie slaapkamers.” Alsof het zo had moeten zijn, ontdekt Raya op de dag van de sleuteloverdracht dat ze in verwachting is. “Met tranen van geluk stonden we die eerste dag samen in ons nieuwe huis. Jammer genoeg is dit gelukzalige gevoel al een paar weken verdwenen… Met elf weken zwangerschap ben ik het kindje namelijk verloren.” 

Rood tussen benen

Raya en Sjors stonden de woonkamer te schilderen, toen Raya ineens buikpijn kreeg. “Ik had die weken daarvoor soms ook last van krampjes. Aanvankelijk belde ik bij elk pijntje de verloskundige, maar zij gaf aan dat het heel normaal is. ‘Er groeit een mensje in je, het is normaal om iets te voelen. Maak je geen zorgen, alles ziet er goed uit’, verzekerde ze mij.” Raya neemt het advies ter harte en neemt dit keer geen contact op met de verloskundige. “Maar toen Sjors zag dat het rood werd tussen mijn benen, hebben we toch weer gebeld.”

Liefdevol ondersteunen

Het jonge stel stapt meteen na het telefoontje in de auto en rijdt naar de verloskundigen praktijk. “Uit de echo die ze maakten bleek dat het kindje geen hartslag meer had. Ik had een miskraam… Huilend zijn Sjors en ik naar huis gegaan. Hij heeft mij op de bank gelegd en maakte thee voor me. Het deed me goed dat Sjors zo lief was. Ook hij was natuurlijk verdrietig, maar zijn prioriteit lag bij het ondersteunen van mij. Dat deed hij zo goed. Des te groter was het contrast met de manier waarop mijn moeder met ons verlies omging.”

Reactie van moeder

Bekomen van de grootste schrik, bellen Raya en Sjors hun ouders om het vervelende nieuws te brengen. “De vader van Sjors is een gepensioneerd huisarts. Hij wist precies de juiste dingen te zeggen om ons te troosten en gerust te stellen. Dat was zo fijn! Mijn moeder reageerde helaas heel anders… Bij het horen van het nieuws heeft ze zich huilend op de grond laten vallen. Mijn vader stond in de keuken en dacht dat ze te horen had gekregen dat één van haar kinderen was overleden. Uiteindelijk bleek het ‘maar’ mijn miskraam te zijn.”

Bleef maar doorgaan

De ouders van Raya stappen na het horen van het nieuws in de auto en komen naar haar toe. “Daar zaten Sjors en ik helemaal niet op te wachten. We wilden gewoon even samen zijn en met z’n tweeën dit verdriet verwerken. Mijn moeder dacht daar anders over en wilde mij persé zien en vasthouden. De hele middag heeft ze huilend op de bank gezeten. Ze bleef maar doorgaan over hoe ze er naar uit had gekeken om oma te worden en dat ze zelfs al een babykamer aan het maken was.”

Moeite met haar verdriet

Het valt Raya op dat haar moeder het vooral over haar eigen verdriet heeft. “Ze vroeg Sjors en mij helemaal niet hoe het met ons ging. Het ging eigenlijk alleen maar over hoe erg het voor haar was dat ze nu geen oma zou worden. Inmiddels is de miskraam bijna drie maanden geleden en wij zien de toekomst positief in. Ons huis is bijna af en ik hoop binnenkort opnieuw zwanger te worden. Maar mijn moeder? Die heb ik nog regelmatig huilend aan de telefoon. Ik vind het moeilijk om met haar verdriet om te gaan.”

Steeds berichtjes

Wat Raya misschien nog wel het vervelendste vindt, is dat haar moeder tegen heel veel mensen heeft verteld over de miskraam. “Ook tegen allemaal mensen die helemaal niet wisten dat ik zwanger was. Sjors en ik hebben het bewust voor onszelf gehouden; juist omdat we het niet met iedereen wilden bespreken. Bijna wekelijks krijg ik berichtjes van vrienden en kennissen waarin ze hun medeleven tonen. Goed bedoeld natuurlijk, maar ik zit er echt niet op te wachten. Sjors en ik vinden het vreselijk wat er is gebeurd, maar willen ook gewoon door met ons leven. Omdat mijn moeder er met jan en alleman over blijft praten, blijft het ook bij mij terugkomen.”

In de doofpot

De vader van Raya heeft al diverse keren aan zijn vrouw gevraagd op te houden over het verlies. “Maar dat doet ze niet. Ik weet niet echt wat ik nog kan doen. Natuurlijk hebben we het al meerdere keren met haar besproken, maar zij verwijt mij dan dat ik het ‘in de doofpot’ zou willen stoppen. Dat is alles behalve het geval. Maar elke dag stilstaan bij mijn miskraam? Dat wil ik niet. Ik hoop dat ze erover ophoudt als ik weer zwanger ben. We gaan het zien…”

Afbeelding: Unsplash+

Jolijn: “Mijn collega spreekt met consumptie: zeg ik hier wat van?”

De 43-jarige Jolijn is klantenservicemedewerker bij een woonwarenhuis. “Mijn droombaan! Ik vind het leuk om mensen te helpen, heb een passie voor alles wat met interieur te maken heeft en vind het niet erg om uren aan de telefoon te zitten. Daarnaast werk ik in een gezellig team, grotendeels bestaande uit vrouwen van ongeveer mijn leeftijd. Ik heb nog nooit een dag meegemaakt dat het niet gezellig was op de werkvloer of dat ik er met tegenzin naartoe ging. Top dus! Wel heb ik wat problemen met één collega; Lize spreekt met consumptie… En ik merk dat dit me nu behoorlijk begint tegen te staan… LEES VERDER!