fb

Jane: ‘Mijn moeder zoekt steeds contact met mijn vriendinnen en ik vind dat lastig’

Vriendinnen zijn alles voor Jane. Ze heeft er in de loop van haar leven heel wat om zich heen verzameld en daar is ze blij mee. Sinds het overlijden van haar vader, krijgt Jane het gevoel dat haar moeder haar vriendinnen opeist. “Ik vind dat niet prettig, het zijn mijn vriendinnen. Mijn moeder moet troost zoeken bij haar eigen vriendinnen.”

“Mijn man wordt wel eens moe van al die vriendinnen van me. Ik heb verschillende groepjes. Sommigen meiden ken ik echt al sinds de lagere school, andere leerde ik kennen op de hockeyclub en er zijn in de loop van de jaren veel collega-vriendinnen bijgekomen. Ik ben dol op ze en heel zuinig op de vriendschap die we al jaren hebben. Soms komt er zo’n groepje eten en dan zit mijn man er altijd wat verloren bij, maar hij moet ook wel lachen om die kwakende vrouwen.”

Ontroostbare moeder

Begin dit jaar overleed Jane haar vader plotseling. “Mijn vader maakte een wandelingetje met de hond, zakte in elkaar en overleed in de ambulance. Het was vreselijk. Zo’n gezonde en lieve man en van de een op de andere dag was hij er niet meer. Mijn moeder was ontroostbaar en wist niet hoe de dagen door te komen. Op de uitvaart van mijn vader waren ook veel vriendinnen om mij maar ook om mijn moeder te steunen. Mijn moeder kent ze immers ook al jaren. Vier van mijn vriendinnen bekommerden zich net wat meer om mama. Ze brachten haar soep en namen haar mee om boodschappen te doen.”

Het zijn mijn vriendinnen

Jane waardeert het dat haar moeder door haar vriendinnen wordt gesteund. Het wordt lastig voor haar als ze merkt dat haar moeder ook steeds zelf contact met ze zoekt. “Marja vertelde me dat mama haar steeds belt. En dat ze dan soms ook over mij begint te praten. Ik schrok een beetje toen ik dat hoorde want ik vind het niet prettig als mijn moeder een soort vriendschap met mijn vriendinnen probeert te sluiten. Ze heeft haar eigen mensen en ik vind dat ze haar verdriet en het oppakken van haar leven niet met mijn kanjers moet delen. Marja gaf ook aan het allemaal een beetje ongemakkelijk te vinden dat mijn moeder steeds contact zoekt.”

Beetje jaloers

Jane praat er met haar man over. “Benjamin is het met mij eens: mama moet mijn vriendinnen niet aanklampen. Wat ik ook heel naar vind is dat ze me dan heel blij vertelt dat ze zo’n leuk contact met Marja en Karen heeft en dat het zulke leuke meiden zijn. Soms vertelt ze me zelfs dingen die ik nog helemaal niet wist. Ik merk dat ik daarvan een beetje jaloers word en ik wil dat ze mijn vriendinnen met rust laat.”

Mama werd woest

Praten met haar moeder loopt uit op een enorme huilbui. “Hoe moeilijk ik het ook vond, ik dacht: ‘ik moet het gesprek met haar aangaan. Ik moet proberen uit te leggen waarom het niet gezond is als ze mijn vriendinnen steeds belt en doet alsof het haar vriendinnen zijn. Mama werd woest. Ze vond dat ik niet zo egoïstisch moest doen en dat het toch juist fijn was dat mensen haar door deze nare periode heen wilden helpen. Ik probeerde haar uit te leggen dat ik dat ook best begrijp maar dat zij ook moet snappen dat het voor mij niet leuk is als mijn moeder zich bemoeit met mijn leven en mijn vriendinnen. Mama is mijn vriendin niet, ze is mijn moeder. Ze barste in tranen uit en vroeg me te vertrekken. Dat ze niet kon begrijpen dat ik zo jaloers kon zijn.”

Tussen twee vuren

Jane voelt zich onbegrepen en vindt nog steeds dat wat haar moeder doet niet gezond is. “Mijn vriendinnen voelen zich opgelaten en hebben het idee tussen twee vuren in te staan. Mama blijft ze bellen en soms hebben die meiden daarin helemaal geen zin en nemen niet op. Maar dat is ook weer rot. Hoe kan ik mijn moeder duidelijk maken dat ze zich niet met mijn leven en mensen moet bemoeien maar dat ze zelf de draad weer moet zien op te pakken? En dat ze dat samen kan doen met haar eigen vriendinnen?”

Wat vind jij? Heeft Jane gelijk en moet haar moeder de vriendinnen van haar dochter met rust laten? Of vind je dat Jane niet zo moeilijk moet doen; haar moeder moet even getroost worden en wat maakt dat nou uit dat dat door de vriendinnen van haar dochter gebeurd? Praat mee in de comments onder dit artikel.

Foto door Anastasia Shuraeva via Pexels

Flora: “Mijn buurman leert zijn zoontjes meisjes lastigvallen”

meisjes lastigvallen

Flora woont al twintig jaar in een gezellige volksbuurt. Iedereen in de straat gaat goed met elkaar om, de kinderen spelen samen op straat en voor een kopje suiker kan je bij iedereen terecht. Heel prettig dus! “Helaas woont er sinds een aantal maanden een gezin dat hier minder goed lijkt te passen… Verder lezen

2 reacties

Joris -

Je hebt je moeder verteld dat jij het niet prettig vindt. Je vriendinnen kunnen datzelfde doen en het nummer voor oproepen en op WhatsApp blokkeren als ze contact blijft zoeken. Of vereert ze ze ook met fysieke bezoekjes?

Sanderien van Mul -

Ik denk dat je moeder nog teveel in haar rouwperiode zit om door te kunnen gaan met haar eigen leven. Het overlijden van haar man, jouw vader, is natuurlijk niet niks en iedereen gaat op zijn/haar eigen manier met rouw en verlies om. Dat jouw vriendinnen haar hierbij gesteund hebben, pleit erg voor ze en is voor jouw moede reen ‘makkelijke’ ingang tot menselijk contact, warmte en steun om haar heen. Je moeder is er overduidelijk (nog) niet aan toe, heeft de energie (nog) niet om op eigen benen te staan, haar kracht te vinden en zelf met haar eigen vriendinnen te praten (heeft ze die eigenlijk wel? Of iemand anders om mee te praten..?). Het is jammer dat ze niet voor jouw bezwaren openstaat, maar ik denk serieus dat je moeder nog teveel in de rouw zit en dat ze tijd nodig heeft. Daarbij gezegd, dat je vriendinnen rustig het contact mogen minderen en zelf afkappen (ze beantwoorden toch al telefoontjes niet, blokkeer dan het nummer) zodat ze niet meer tussen twee vuren zitten. Jij moet het er nog een paar keer met je moeder over hebben om het haar duidelijk te maken, maar zachtjes aan. Dit is nog zo’n overduidelijke rouwperiode. Misschien ter vergelijking: na het overlijden van mijn moeder vond ik vrij onverwachts steun bij een collega. We zijn twee jaar bijzonder intensief met elkaar opgetrokken, vonden allebei troost (haar moeder was ook overleden). Nu zijn we vijf jaar verder en ik spreek haar nauwelijks meer. We zijn nog steeds collega’s en gaan normaal met elkaar om, maar die intensiteit is er vanaf. Ik zal haar altijd dankbaar blijven voor haar steun en luisterend oor, maar nu (mijn) ergste rouw voorbij is, kom ik erachter dat wij als personen, als vriendinnen, niet echt bij elkaar passen. Blijkbaar was het ‘voorbestemd’ om dit zo samen met elkaar mee te maken en eerlijk gezegd, het heeft me heel erg geholpen om die eerste moeilijke tijd door te komen. Misschien speelt zoiets ook bij je moeder. Beoordeel/veroordeel haar niet al te hard, maar bewaak wel jouw grenzen.

Reageer ook