Lotty: ‘Ik ben al 6 jaar klassenmoeder en het nu zat’

Toen de kinderen van Lotty klein waren had ze geen idee hoe het was als die dreutels naar school zouden gaan. “Het idee ze niet meer bij me te hebben, vond ik haast ondraaglijk.” Dus loste ze het op door zoveel mogelijk op school aan van alles mee te werken. “Maar daarvan heb ik nu spijt: het lijkt wel of ik er een baan bij heb, maar dan een onbetaalde.”

Die eerste schooldag van haar oudste staat nog op haar netvlies gebrand. “Ik ben een echte moederkloek, vind het fijn om voor mijn kleintjes te zorgen en ze om me heen te hebben. Natuurlijk weet je dat ze op een goede dag uitvliegen en naar school moeten. Vriendinnen keken stiekem uit naar dat moment zodat ze weer meer me-time kregen, maar ik hoef geen me-time, ik wil mijn kuikens dichtbij me hebben.”

Sta ik daar pepernoten te bakken

Toen Lotty in een groepswhatsapp terecht kwam en er steeds voor van alles helpende handen nodig waren, bood zij zich onmiddellijk aan. “Ik ben begonnen als knutsel- en bakmoeder. Als de kleuterjuf aan de slag ging met het bakken van pepernoten in december, dan hielp ik mee. Ik vond dat zo ontzettend leuk en mijn kind vond het ook prettig dat ik er was.” Maar ja, het is bekend hoe het gaat als er een enthousiaste moeder in de zaal zit: zij wordt voor alles gevraagd. “Zo gaat dat, tot op de dag van vandaag en ik heb het gevoel dat ik geen nee kan zeggen omdat dan activiteiten niet door kunnen gaan. Dan is er een gebrek aan vrijwilligers.”

Ik werk ook gewoon nog hoor

Het vervelende is dat Lotty naast haar schoolbezigheden gewoon ook werkt als zelfstandige. “Ik ben tekstschrijver en ik werk voor uiteenlopende bedrijven. Het fijne van freelancer is, is dat ik zelf mijn tijd kan indelen. Soms werk ik ’s ochtends heel vroeg, zodat ik op de dag lekker kan gaan sporten of wat anders leuks kan doen, maar ook werk ik vaak ’s avonds als de meisjes op bed liggen. Ik vind dat niet erg. De vrijheid die ik geniet als zelfstandige is voor mij onbetaalbaar.”

Wekelijks naar mijn vader

Daarnaast mantelzorgt Lotty ook voor haar vader. “Mijn moeder is vier jaar geleden overleden en sindsdien houd ik mijn vader in de gaten. Mijn broers hebben het daarvoor te druk en ik kan het niet over mijn hart verkrijgen mijn vader in zijn sop gaar te laten koken. Dus twee keer per week ben ik bijna een hele middag bij hem. Dan doen we spelletjes, gaan we naar de supermarkt of we gaan lekker ergens lunchen.” Omdat Lotty dus flexibel is in haar werk, wordt ze vaak gevraagd om dingen te doen voor familie,  man en kinderen en dus door school.

Dan word ik wel klassenmoeder

Hartverscheurend vindt ze het als een activiteit op school geen doorgang kan vinden omdat er een gebrek aan helpende ouders is. “De school waarop mijn meiden zitten is een elitaire school. Wij vinden het er fijn omdat íe in de buurt van ons huis is. Veel ouders hebben drukke banen als chirurg, directeur, advocaat, ondernemer en weet ik veel wat. Zij hebben natuurlijk geen tijd om een dagje mee te gaan met een schoolreisje.” Omdat niemand zich aanmeldde is Lotty in het tweede jaar dat haar oudste op school zat, klassenmoeder geworden. “Dat is nu zes jaar geleden en ik neem mijn taak als klassenmoeder echt super serieus.”

Kan nu iemand anders het doen?

Na drie jaar aan het roer te hebben gestaan, vond Lotty dat een andere ouder het stokje maar moest overnemen. Maar er was niemand die zich opwierp als klassenmoeder of -vader. “Iedereen is veel te druk of heeft werk waarbij je je niet zo makkelijk vrij kunt maken om vrijwilligerswerk te doen voor de school waarop je kind zit. Omdat niemand zich meldde heb ik me door de schooldirecteur laten overhalen om het toch nog maar een jaar te blijven doen. Maar ik baal er van. Want ik ben ook overblijf- en luizenmoeder en ik word vaak ad hoc gevraagd. Ik vind dat je zo’n school moet helpen, je doet het toch ook voor je kind, denk ik dan.”

Ik kan moeilijk nee-zeggen

Andere ouders denken daar anders over. “Zij vinden het dikke prima dat ik het doe, hoeven zij zich niet in tachtig bochten te wringen. Ik vind het echt heel naar dat andere ouders hun verantwoordelijkheid niet pakken.” Maar waar ze eigenlijk ook van baalt, is dat ze zelf moeite heeft haar grenzen te bewaken. “Dat ik veel thuiswerk en flexibel in mijn werk ben, betekent niet dat ik niets te doen heb. Ik werk heel hard en veel en daarnaast doe ik best veel voor anderen. Natuurlijk weet ik dat ik dat zelf doe, ik kan ook nee-zeggen, maar ik heb daar moeite mee. Ik vind het niet fijn om mensen teleur te stellen.”

Er is gewoon niemand anders

De taak als klassenmoeder rust zwaar op haar schouders en ze wil er zo graag van af. “Ik besprak dit laatst met de schooldirecteur en hij begrijpt me. Maar hij zit ook met z’n handen in het haar want andere ouders melden zich niet en als hij ze benadert zeggen ze gewoon dat ze geen tijd hebben. Ik vind dat dat zo rot en vind het vervelend om school te laten zakken, dus doe ik het maar weer, maar ik merk dat mijn emmertje een beetje volloopt…”

Ben jij ook zo’n moeder die altijd op school is te vinden als er iets wordt georganiseerd? Kun jij daarin balans houden? Wat raad je Lotty aan? Moet ze gewoon genieten van deze periode want voor je het weet is de basisschooltijd over, of moet ze veel harder zijn en nee durven zeggen? Praat mee in de comments onder dit artikel.

Foto door Andrea Piacquadio via Pexels