Ik had me voorgenomen mijn oudste in de zomer eens even uit de Sinterklaasdroom te helpen. Ik weet niet zo goed wat een mooie leeftijd is om te vertellen dat Sinterklaas niet echt bestaat, en dat De Man en ik zeven jaar lang die rol met glans hebben vervuld, maar ik vind 8 jaar wel mooi.
In de zomer was ik druk met drinken van koele drankjes op het strand, buiten zitten, de was buiten hangen en andere zomerse zaken en aan de oude grijsaard in zijn rode tabbert dacht ik niet.
Toen eind augustus de pepernoten in de winkels lagen, dacht ik: ‘oh jah’. En daar bleef het bij. Het werd november. Ik twijfelde. Moest ik ‘m nog een jaartje in de waan laten? Wat zou er gebeuren als ik het nu, zo vlak voor de beste kerel weer met zijn stoomboot uit Spanje zou komen aantuffen, zou vertellen? Zou mijn oudste mij wel geloven? Zou hij boos worden? Een vriend vertelde dat hij razend was toen zijn moeder hem vertelde dat Sinterklaas niet bestond. Hij had met zijn vuistjes op haar ingebeukt, was ziedend en teleurgesteld. Tot op de dag vandaag vertrouwt hij zijn moeder niet. Ik wist het niet. Wat moest ik.
Soms worden zaken als vanzelf opgelost. De Sint-toestand is er een van.
Zaterdagochtend. Ik zit in de voetbalkleedkamer met om me heen een kluwen omkledende, kabaalmakende voetballertjes. De mijne ben ik uit het oog verloren. Ineens staat hij voor me. Handen in zijn zij. “Mam?”, vraagt hij, “Sinterklaas bestaat niet he?” Mijn bloed kolkt. Allerlei scenario’s had ik bedacht, maar dat hij, mijn oudste, op zaterdagochtend te midden van zijn sportmatties mij deze vraag zou stellen, had ik nooit kunnen verzinnen. Ik keek of mijn kleinste op hoor-afstand stond en boog naar mijn oudste. “Nee. Inderdaad. Sinterklaas bestaat niet.” Ik peilde het gezicht van mijn oudste. Een kermis van emoties zag ik voorbij komen. Hij was teleurgesteld. Maar ook opgelucht. “Niets tegen je broertje zeggen he, ons geheim”, fluisterde ik samenzweerderig.
Nietsvermoedend stond De Man langs de lijn. Mijn oudste stormde op hem af. Deelde hem mee dat Sinterklaas niet bestond. Ik zag De Man zijn hoofd schudde. Ik zag hem een laffe poging doen het tegendeel te bewijzen. Mijn oudste was echter niet van zijn stuk te brengen.
Sinds mijn oudste ‘het weet’ hangt er een leuk sfeertje in ons huis. Terwijl mijn kleinste met zijn tong uit zijn mond een tekening voor Sinterklaas maakt, schudt mijn oudste zijn hoofd. Ik zie m denken: loser.
Als De Man en ik een kop koffie na het eten drinken, zingt mijn oudste opeens: Sinterklaas wie kent m niet? om vervolgens schaterend op De Man en mij te wijzen. Ik vrees dat dit het laatste jaar is dat wij Sinterklaas vieren met een gelovig en één van het bestaan van Sint overtuigd kind. Ga het ongetwijfeld nog missen, die hele poppenkast.
Lees ook:
Ka zoekt Sinterklaas
Action Ria geeft cadeautips onder de € 3,50
Karin van Leeuwen (43 jaar) schrijft vanuit uit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
