Tinie verliest het contact met haar buurt: ik word gek van die rijke stadsmensen die alles opkopen’
Ze is een Bussumse in hart en nieren. “Drieënzestig jaar geleden werd ik hier geboren en ik hou van mijn dorp. Mijn kinderen en familie wonen hier en ik ga Bussum alleen tussen zes plankjes uit.” Maar daar is Tinie sinds het Gooise dorp wordt overspoeld met uit Amsterdam vluchtende dertigers niet meer zo zeker van. “Ik wil geen conceptstores, ik wil gewoon naar C&A.”
Ze woont in een piepklein, maar enorm gezellig huis vlakbij het centrum. “Ik vind het heerlijk om een Gooise vrouw te zijn, maar wel een gewone. Kijk, echte Gooise Vrouwen zien er niet uit zoals Leontine Borsato en Chantal Janzen. Ze zien eruit zoals ik, normaal.” Voor Tinie geen dure auto, onbetaalbare kleding en werkster. “Ben je mal, doe maar normaal dan doe je al gek genoeg. Zo ben ik opgevoed en dat heb ik mijn kinderen ook meegegeven.”
Veel te veel geld
Opeens begon het Tinie op te vallen dat haar favoriete winkels plaats maakten voor winkels waarvan ze nooit eerder had gehoord. En sloot het koffietentje waar ze jaren met haar zussen en vriendinnen afsprak, de deuren. “Eerst dacht ik nog: komt vast door de concurrentie van internet waarmee winkeliers moeten dealen. Maar inmiddels ben ik erachter dat dat niet de reden is. De ware reden is de komst van steeds meer dertigers en veertigers die Amsterdam ontvluchten en in Bussum neerstrijken. Het zijn mensen die veel te besteden hebben en nu de dienst uitmaken in het dorp. Die een conceptstore openen waar je kleding en spulletjes voor in huis kunt kopen. Wat is dat nou voor een combinatie? Wat is een conceptstore? Wat is er mis met C&A en MS Mode?”
Arrogante snotpierken
Tinie windt zich er enorm over op en weet dat ze dat niet moet doen. “Ik mis mijn buurtje, ik mis mijn dorpje. Nu word ik steeds voor mijn sokken gereden door Porsches of bakfietsen met trapondersteuning. Ik word gek van die rijke stadslui die alles opkopen. En zo zo gezellig zijn ze niet. Als ik gedag zeg word ik aangekeken of ik niet spoor. Ik snap dat er geen beginnen aan is om iedereen te groeten in Amsterdam, maar hier in Bussum doen wij dat. Althans, de oude, echte Bussumers. Dat maakte het ook zo vertrouwd en gezellig hier. Nu zie ik alleen nog maar dertigers en veertigers met een paar verwende kinderen, van die snotpierken die je arrogant aankijken.”
Wat is er mis met wat meer?
Alle zaken die er toe deden in het Gooise dorp, sluiten volgens Tinie de deuren en maken plaats voor hippe winkeltjes. Natuurlijk heeft Tinie niets tegen de moderne tijd, alles verandert immers, maar het is de houding van de nieuwkomers die haar niet bevalt. “Neem nou die conceptstores. Ik liep daar laatst naar binnen en toen de verkoopster me vroeg of ze me kon helpen, antwoordde ik: ‘waar hangt de kleding voor volwassenen?’ Zegt ze: ‘nou gewoon, overal. Ik verkoop geen kinderkleding.’ Ik zeg: ‘joh, neem je me nou in de maling?’ Maar dat deed ze niet. Wat ze had hangen was van Italiaans design. Nou volgens mij hebben die Italianen het niet zo op de Hollandse vormen die ik heb. want het leken wel kindermaten.”
Het voelt als falen
Mijn dochter stelt voor om een huis in Hilversum te zoeken, maar ik wil Bussum niet uit. Hier liggen mijn roots, ik was altijd gelukkig. Het kan toch niet zo zijn dat ik mijn dorp word uitgejaagd? Aan de andere kant heeft mijn dochter misschien wel gelijk en is het beter dat ik de strijd opgeef. Het voelt als falen, alsof ik niet sterk genoeg ben. Dat is een naar gevoel.
Heb jij wat ideetjes voor Tinie? Hoe kan zij zich weer oké voelen in haar eigen dorp zonder dat ze gaat verhuizen? Of is dat misschien juist het enige wat ze kan doen? Praat mee in de comments onder dit artikel.
