Doodongelukkig voelt Cecil (33) zich in het nieuwe huis in Bilthoven. En daarvoor schaamt ze zich ook weer. “Het is een prachtige woning echt super-de-luxe, ik kan zo tien vrouwen opnoemen die met mij willen ruilen. Van mij mogen ze, ik ga hier kapot van ellende.”
De woonkamer lijkt rechtstreeks uit de VT-Wonen te komen. De lichte meubelen zijn op elkaar afgestemd en de hippe groene hangplantjes zorgen voor kleur en een natuurlijke uitstraling. “Ja, het ziet er prachtig uit. Niet zo moeilijk als een styliste dat voor je doet, hoor.” Cecil verontschuldigt zich. Heeft het er zichtbaar moeilijk mee.
Joris is zo anders
Haar vriend is directeur van een groot bedrijf en komt ook nog eens uit een rijke familie. “Joris is gewend dat alles voor hem wordt gedaan en hecht veel waarde aan mooie spullen. Ik leerde hem 2 jaar geleden kennen op een beurs. Ik werkte in de catering en hij wond er geen doekjes om: hij vond mij leuk en stond erop mij mee te nemen naar een chique restaurant.” Cecil stemt toe, denkt dat het toch niets tussen hen kan worden, maar wordt verliefd. “Had ik niet aanzien komen: Joris is heel anders dan de mannen waarop ik tot nu toe viel.” Als hij haar vraagt of zij bij hem in wil trekken, aarzelt ze. “We kenden elkaar nog niet zo lang, maar Joris wist het zeker: ik was de vrouw van zijn dromen. Ik voelde me gevleid en liet me overhalen.”
Huilend in de verhuiswagen
Ze pakte haar spullen in dozen en nam afscheid van het gezellige buurtje in Utrecht. “Vanaf mijn twintigste woonde ik in dat volksbuurtje waarin iedereen elkaar kent en helpt als dat nodig is. Bij ons in de straat was het ondenkbaar dat een buurtgenoot een weeklang dood in huis lag; de sociale controle was groot. Ik heb me daar altijd veilig gevoeld en met heel veel plezier gewoond. Toen de laatste dozen in de verhuisdozen werden gezet, heb ik huilend afscheid genomen van mijn buren. Zij stonden ook met tranen in hun ogen.
Ik voel me er niet thuis
Ze woont nu twee maanden in een kapitale villa in Bilthoven en voelt zich ongelukkiger dan ooit. “Ik woon in een prachtig huis dat van alle gemakken is voorzien. En toch voel ik me er niet thuis. De tuinman doet de tuin en we hebben een hulp in de huishouding die drie keer in de week langskomt. Omdat Joris genoeg geld heeft, vindt hij het onzin dat ik werk. Ik zit dus de hele dag thuis. In mijn eentje. Met de buren heb ik totaal geen klik. De buurvrouw had me uitgenodigd voor een bijeenkomst van een serviceclub. Toen ik zei dat ik niet wist wat dat was, antwoordde ze: ‘oh, we doen allerlei goede dingen voor scholen en zwartjes’. Zwartjes! Ze zei het gewoon. Ik heb gelijk vriendelijk bedankt voor de uitnodiging en gezegd dat ik er geen gebruik van maak. Bij zo’n club wil ik niet horen.”
Terug naar de buren
Joris heeft geen idee dat zijn vriendin ongelukkig is. Hij is in de veronderstelling dat ze geniet van het luxe leventje dat ze leidt. “Wat Joris niet weet is dat ik zo’n twee keer in de week mijn oude buren op zoek. Ik drink dan lekker koffie met ze en klets gezellig bij. Ik kijk echt uit naar die bezoeken. ‘Hee Cee, wanneer kom je gewoon weer terug?’ vragen ze dan. Nou wat mij betreft gisteren nog. Ik weet niet of ik dit ga volhouden. Erg he?”
