Hoewel Femke pas vijf jaar oud was toen haar ouders uit elkaar gingen, wist ze precies dat vanaf dat moment alles anders zou worden. “Ik voelde heel sterk dat het veilige gezin niet meer bestond. En dat bleek ook zo te zijn. Mijn vader ontmoette al snel een andere vrouw en mijn moeder kwam er helemaal alleen voor te staan met drie jonge kinderen. Ik weet nog goed hoe mijn moeder zich sterk probeerde te houden, maar eigenlijk niet meer kon verbergen hoe slecht het ging. Ik neem mijn vader dat nog steeds kwalijk, maar op een dag moet ik me hier overheen zetten. Mijn vader heeft ons allemaal uitgenodigd om deze Vaderdag naar hem toe te komen. Ik twijfel alleen enorm of ik dat wel wil…”
Hekel aan Vaderdag
De laatste dertig Vaderdagen waren voor Femke steevast een ramp. “Waar mijn vriendjes en vriendinnetjes allemaal de mooiste en meest originele cadeaus voor Vaderdag kochten of knutselden, maakte ik maar gewoon een tekening voor de hond. Die periode was altijd lastig, want overal gaat het over Vaderdag. Deze dag liet mij denken dat ik de enige was bij wie de vader weg was, en dan voelde ik me altijd zo onwijs alleen. Inmiddels weet ik dat heel veel kinderen in zo’n situatie zitten, maar destijds had ik dat niet door.”
Meer een suikeroom
Femke zag haar vader na de scheiding maar een paar keer per jaar. “Samen met zijn nieuwe vriendin en haar kinderen was hij in Spanje gaan wonen. In de vakanties en met de kerst gingen we daar logeren, en ik weet nog hoe vreemd dat voelde. We mochten dan ineens alles van onze vader, en hij deed er alles aan om de verloren tijd in te halen. Hij leek meer een soort suikeroom dan een papa. Tegen de kinderen van zijn vriendin was hij een stuk strenger en was hij wel echt aan het opvoeden. Ik was altijd jaloers dat hij zich naar hen wél als vader gedroeg en naar ons als een soort cadeaumachine. Ik kan niet onder woorden brengen hoe vreemd dat voelde.”
Enorme tegenzin
Als Femke en haar broertjes groter worden, willen ze steeds minder vaak naar hun vader en stiefmoeder in Spanje. “Als puber had ik er gewoon geen zin meer in. Geen zin om weg te gaan van huis, maar al helemaal geen zin om bij mijn vader te zijn. Soms moest het wel, omdat mijn moeder daar dan ook op had gerekend. Met enorme tegenzin stapten we dan in het vliegtuig. Bij mijn vader zat ik vooral op mijn kamer en sprak nauwelijks over mijn verdriet. Opgelucht was ik als we weer thuis bij mama waren.”
Naar Spanje komen
Inmiddels heeft Femke haar eigen gezin en heeft ze het gebrek aan een vaderfiguur redelijk een plekje kunnen geven. “Ergens diep vanbinnen ben ik nog steeds bang dat mijn man ons hetzelfde aandoet. Daar kan ik met hem goed over praten en hij stelt me altijd gerust. We zijn heel gelukkig met onze kinderen, maar rond Vaderdag blijf ik het een lastige periode vinden. Mijn vader en ik hebben wel contact, maar heel regelmatig en warm is het niet. Het verbaasde mij dan ook dat hij ons vorige week allemaal aan een groepsapp toevoegde. Hij nodigde mijn moeder, mijn broers, mij en onze gezinnen uit om samen naar Spanje te komen voor Vaderdag.”
Gaan of niet?
Femke weet niet wat ze met de uitnodiging van haar vader moet. “Het is toch vreemd dat hij ons op deze manier uitnodigt. Zeker ook omdat hij wil dat mijn moeder komt. Ergens vraag ik me af of er iets aan de hand is, dat hij ons nog allemaal samen daar wil hebben. Hij is ook de jongste niet meer. Maar ik wil er eigenlijk helemaal niet naartoe, en zeker niet met mijn eigen kinderen. Wat als we daar ruzie krijgen? Of dat het oude verdriet bij mijn moeder weer omhoog komt? Het gaat nu erg goed met haar; ze is gelukkig in het leven en in de liefde. Maar hoe loopt dat als ze mijn vader onder ogen komt? Mijn broers vinden dat we moeten gaan. ‘Vergeten doen we niet, maar vergeven kunnen we hem wel,’ zeggen zij. Maar ik weet niet of ik dat wel kan…”
Afbeelding: Freepik
Renate -
Je vader heeft het misschien vroeger niet goed aangepakt, maar is ook maar gewoon een mens die fouten kan maken. Hij verdient een 2e kans. Hij is gewoon gelukkiger met een andere vrouw. Dat hij je moeder ook uitnodigt is eerder een blijk van waardering/respect naar haar toe, niet om haar te laten zien hoe goed hij het wel niet heeft. En als jouw moeder ook gelukkig en steady is in haar relatie en er zelf over denkt om wel naar Spanje af te reizen, waarom zou jij dan nog moeilijk doen? Nu al aannemen dat er ruzie van zal komen? Je laat nu je leven leiden door alle wrok die je vanaf de scheiding van je ouders opgebouwd hebt.