Het verliezen van een kind is voor elke ouder het ergste wat hen kan overkomen. Hoe oud of jong je kind ook is: het is verschrikkelijk. Voor veel ouders is het zo ingrijpend, dat ze niet altijd goed met hun verdriet bij elkaar terecht kunnen. Helaas gaan veel stellen na het verlies van een kind uit elkaar. Wij spraken Jenneke. Vorig jaar overleed haar zoontje Max op vijfjarige leeftijd. Zij en haar man Julius wonen momenteel apart.
Cadeautje
Julius en Jenneke waren in de zevende hemel toen ze erachter kwamen dat ze een kindje kregen. “Ik heb PCOS en ik wist dat het best lastig kon worden. We noemden Max altijd ‘ons cadeautje’, omdat Julius en ik er altijd rekening mee hebben gehouden dat een kindje ons misschien niet gegund zou zijn.” De vreugde is dan ook extra groot als Jenneke toch in verwachting blijkt te zijn.
Vaak ziek
De zwangerschap verloopt goed en ook de bevalling is er één uit het boekje. “Julius en ik spraken vaak uit dat het allemaal zo bijzonder was. Alles zat mee; juist binnen het onderdeel in het leven waarin wij dat niet hadden verwacht. De eerste jaren met Max zijn heerlijk. Hij ontwikkelt zich goed en is een vrolijk mannetje.” Maar als Max tweeënhalf is, verandert dit. “Max was vaak ziek, had regelmatig koorts en was veel moe. In het begin dachten we dat het gewoon door alle kinderziektes op de crèche kwam, maar toen Max steeds slechter ging lopen, zijn we naar de huisarts gegaan.”
Leukemie
Bij de huisarts gaan alle alarmbellen af. “In één klap donderden wij van onze roze wolk. We gingen van een intens gelukkig gezin naar een diep verdrietig gezin.” Uit de onderzoeken blijkt dat Max een leukemie heeft en niet zomaar beter zal worden. Hier wil Jenneke liever niet over praten. “Voor mij is het nog te vroeg om te praten over zijn ziektebed… Helaas is Max na drie jaar vechten overleden.”
Urenlang in zijn bedje
In de weken na het overlijden vinden Jenneke en Julius veel troost bij elkaar. “Urenlang lagen we samen in het bedje van Max. We spraken nergens over, maar lagen daar gewoon samen te huilen. Deze fase van het verdriet konden we heel goed samen beleven.” Maar na een week of acht wordt dat anders. “Er werd van ons verwacht dat we ons leven weer gingen oppakken. We moesten weer naar ons werk, de rekeningen moesten weer betaald worden en vrienden wilden graag met ons afspreken.”
Meer mijn best doen
Het lukt Julius veel makkelijker om ‘het oude leven’ weer op te pakken. “Hij ging weer naar zijn werk, pakte zijn tennislessen op en ging uit eten met vrienden. Ik was daar op dat moment echt nog niet aan toe. Ik wilde nog gewoon in Max zijn bedje liggen en aan mijn lieve mannetje denken. Moest er niet aan denken om weer naar buiten te gaan.” Julius en Jenneke krijgen vanaf dat moment veel ruzies. “Hij vond dat ik meer mijn best moest doen om het leven weer een beetje op te pakken. Ik vond dat hij meer de tijd moest nemen voor het verdriet.”
Geen gedenkplek
Julius stelt voor om samen met een therapeut te gaan praten. “We kwamen bij een lieve vrouw met wie we over veel dingen spraken. Natuurlijk het verlies van Max, maar ook hoe wij hier als stel mee omgingen. Waar de therapie eigenlijk bedoeld was om nader tot elkaar te komen, ontstond er bij ons juist een grotere kloof.” Als Jenneke en Julius in een van de sessies praten over manieren om Max in huis een plekje te geven, barst de bom. “Julius zei dat hij dit niet wilde. Geen gedenkplekje met foto’s en een urn, geen brandende kaarsjes en vooral niet te veel dingen die hem eraan deden denken.”
Verbinding met Max
Het breekt Jenneke’s hart dat Julius zo anders met het verdriet omgaat. “Hij wilde er gewoon niet meer over praten en zo min mogelijk met het verlies van Max geconfronteerd worden. Ik wilde daarentegen juist veel ruimte geven aan mijn verdriet en juist wél de verbinding met Max opzoeken. Onze manieren van rouw konden niet veel verder uit elkaar liggen.”
Terugvinden
In de maanden die volgen vervreemden Jenneke en Julius steeds verder van elkaar. “We konden eigenlijk nergens meer over praten, bij alles werd het ruzie. Het was zo erg, dat we hebben besloten om apart van elkaar te gaan wonen. Voor ons was dit allebei beter, want zo hebben we meer ruimte voor ons eigen verdriet gekregen. Ik wil veel met Max bezig zijn en hem dichtbij me voelen, Julius wil er juist wat afstand van nemen. Ik vind het nog steeds heel erg hoe het allemaal gelopen is, maar ik leer wel steeds beter om Julius te begrijpen. We gaan nog steeds samen naar therapie en ik hoop dat we elkaar op een dag weer terugvinden.”
Op respectvolle wijze reageren op dit verhaal? Dat kan in de reacties onder dit artikel.
Fieke: “Mijn man controleert mij de hele dag en is overbezorgd”
