Gemma straalt als ze vertelt over haar vriendin Ellie. “We kennen elkaar al sinds de basisschool,” zegt ze met een glimlach. “We hebben samen alles meegemaakt: puberteit, liefdes, verhuizingen, nieuwe banen. Ellie is altijd die ene constante geweest in mijn leven.” Daarom vond Gemma het extra bijzonder toen haar vriendin dertig werd. “Dat moest gevierd worden. Niet zomaar, maar echt goed.” Ze besloot een verrassingsdiner te organiseren. “Ellie houdt van gezelligheid, lekker eten en goede wijn. Ze is zo iemand die zelf altijd alles regelt voor anderen, maar nooit eens zelf in het zonnetje wordt gezet. Dus ik dacht: nu is het haar beurt.”
Iedereen enthousiast
Wat begon als een simpel etentje groeide al snel uit tot iets groters. “Ik ging all-in,” lacht Gemma. “Ik heb een cateraar geregeld, de woonkamer helemaal omgebouwd tot restaurant – tafelkleden, bloemen, lichtslingers, alles. Mijn vriend moest zelfs zijn werkspullen verplaatsen, want ik wilde dat het er perfect uitzag.” Via een groepsapp nodigde ze Ellie’s beste vriendinnen uit. “We waren met z’n achten,” vertelt ze. “Een groep vrouwen die allemaal belangrijk zijn voor Ellie. Iedereen was enthousiast en wilde helpen. Er werden foto’s gedeeld, ideeën voor cadeaus, en natuurlijk ook grapjes over wat voor speeches we zouden houden.”
In English
Een van de genodigden was Janine, een collega en goede vriendin van Ellie. “Janine komt uit Londen en spreekt niet goed Nederlands. Ze is ontzettend aardig, en Ellie is dol op haar. Dus natuurlijk hoorde ze erbij.” Een paar dagen voor het diner kwam er een berichtje van Janine in de groepsapp: ‘Would it be possible to do all speeches and conversations in English? It would make me feel more included.’ Gemma dacht even na. “Ik vond het eerlijk gezegd wat onhandig, maar iedereen reageerde begripvol. ‘Tuurlijk,’ zei ik, ‘als dat haar een goed gevoel geeft, doen we dat gewoon.’ De rest stemde in. We wilden niemand buitensluiten.” Vanaf dat moment werd alles in het Engels voorbereid. “We vertaalden de menukaarten, schreven onze speeches in het Engels en oefenden zelfs een paar zinnen om het een beetje soepel te laten klinken. Mijn speech heb ik zeker tien keer geoefend – ik ben niet zo goed in Engels spreken en wilde het graag goed doen.”
De grote avond
De avond van het diner was alles tot in de puntjes geregeld. “De tafel stond prachtig, de wijn stond koud, en de cateraar was net binnen. Ellie dacht dat ze gewoon bij mij kwam eten. Toen ze binnenkwam en iedereen ‘surprise!’ riep, begon ze te huilen. Ze was zó verrast en ontroerd. Dat moment was echt magisch.” Iedereen zat aan tafel, de sfeer was goed – alleen Janine was er nog niet. “In het begin dacht ik dat ze gewoon wat later was,” zegt Gemma. “Ze had niet gereageerd op het laatste appje, maar ik dacht: druk, misschien vertraging.”
Ziek
Een half uur ging voorbij, toen drie kwartier. “Ik begon me zorgen te maken, maar ik wilde de sfeer niet verpesten. Ellie had niets door. Ze genoot van het eten, van de speeches, van de aandacht. En eerlijk gezegd: het was ook een fantastische avond.” Pas een uur na de start van het diner kwam er een bericht in de groepsapp. ‘Sorry girls, I’m sick. Can’t make it tonight.’ Gemma staart even voor zich uit als ze het vertelt. “Ik kon het niet geloven. Al die moeite, al dat gedoe met Engels spreken, al die voorbereidingen – en ze kwam gewoon niet. Zonder even te bellen, zonder eerder iets te laten weten. Alleen dat appje, terwijl we al een uur bezig waren.”
Alles in het Engels
Natuurlijk zei niemand iets tegen Ellie. “We wilden haar avond niet verpesten. Zij heeft heerlijk gegeten, gelachen, gedanst zelfs. Ze had niet in de gaten dat alles in het Engels was voorbereid, of dat Janine er niet was. Pas later, toen ze de menukaart bekeek en mijn speech nog eens teruglas, vroeg ze: ‘Waarom was alles eigenlijk in het Engels?’ Toen hebben we haar het hele verhaal verteld.”
Respectloos
Ellie moest lachen, maar Gemma niet zo. “Ze zei: ‘Ach, dat is typisch Janine,’ en dat ze het wel begreep. Maar eerlijk? Ik vond het echt respectloos. We hebben allemaal zoveel moeite gedaan om haar welkom te laten voelen, en dan komt ze niet opdagen. Een simpel berichtje eerder had al genoeg geweest.” De rest van de groep dacht er hetzelfde over. “We waren allemaal een beetje pissig. Niet omdat ze ziek was – dat kan iedereen overkomen – maar omdat ze het pas meldde toen we al begonnen waren. We hadden alles voor haar aangepast, zelfs onze speeches. En dat voelde, op dat moment, gewoon als een klap in het gezicht.”
Afbeelding: Freepik
Joris -
Een feestje van een Nederlandse vriendin, in Nederland, zelf ‘niet zo goed’ (maar dus wel basis) Nederlands spreken en dan een paar dagen (!) vooraf vragen of alles (alsnog) in het Engels kan. Heeft ze dan in de weken ervoor zitten slapen of wat?
Verder is het ronduit onbeschoft. Ze wist een uur vóór aanvang van het feestje ook al wel dat ze te ziek was om te gaan. Dat had jullie niets bespaard in de voorbereiding, maar wel van fatsoen getuigd.