Monique (42) dacht altijd dat ze en haar man Ruud een eerlijk en sterk huwelijk hadden. Samen hebben ze vier kinderen, een druk gezinsleven en allebei veeleisende banen. “We hebben altijd open tegen elkaar gepraat,” vertelt ze. “Alles leek helder, we deelden ons leven volledig. Tot ik laatst iets ontdekte waardoor ik alles in twijfel begon te trekken.”
Het begin van de twijfel
Ruud zegt altijd dat hij elke woensdag tot laat op zijn werk moet blijven. Een vaste routine in hun drukke week: de kinderen hebben sportclubs, muzieklessen of andere verplichtingen, en de woensdagavond lijkt de piek van hun hectische schema te zijn. Monique besloot hem een keer te verrassen op zijn werk. “Ik dacht: ik breng hem wat eten en we kletsen even. Maar toen ik bij het kantoor aankwam, bleek het helemaal gesloten.” Verbaasd probeerde ze hem te bellen, maar kreeg Ruud niet te pakken. Uit bezorgdheid belde ze zijn baas, en tot haar verbazing bleek dat Ruud helemaal niet tot laat hoefde te werken. Niet die woensdag, en eigenlijk nooit.
Verdriet en vermoeden
Monique voelde meteen een steek van verraad. “Mijn eerste gedachte was dat hij misschien iemand anders had. Dat hij mijn vertrouwen misbruikte terwijl ik dacht dat we alles eerlijk deelden.” Ze beschrijft de avond als een mix van woede, verdriet en ongeloof. Het voelde alsof de grond onder haar voeten verdween. Na lang aandringen, eindelijk dat hoge woord: Ruud gaat elke woensdagavond naar de bioscoop. Alleen. Hij wilde dit geheim houden omdat hij wist hoe druk hun leven is en hoe chaotisch die woensdagavonden verlopen. Monique had daar geen idee van, en het voelde als een klap in het gezicht.
Woede en frustratie
Ruud begrijpt dat het een drukke dag voor het gezin is, en ziet de woensdagavond als een moment voor zichzelf. “Hij zei dat hij het fijn vindt om even te ontspannen in de bioscoop, weg van stress en logistiek,” vertelt Monique. “En ik snap dat ook, echt. Ik zou zelf ook graag eens rustig een film willen kijken, gewoon even ontsnappen aan alles.” Maar dat begrip maakt haar woede niet kleiner. “Het gaat niet om de bioscoop zelf,” zegt ze zachtjes, maar met een trillende ondertoon. “Het gaat erom dat hij het verzwijgt. Hij liet me denken dat hij tot laat moest werken, dat hij druk was voor ons gezin, terwijl hij gewoon een avond voor zichzelf nam. Ik voel me in de steek gelaten, alsof hij mijn vertrouwen beschaamd heeft.”
De balans tussen begrip en teleurstelling
Monique worstelt met gemengde gevoelens. “Enerzijds begrijp ik hem. Woensdagavond is zwaar, iedereen rent heen en weer. Ik ben ook moe na werk, de kinderen, het huishouden. Het zou heerlijk zijn om een paar uur helemaal voor jezelf te hebben.” Toch blijft het feit dat Ruud het verzwijgt haar het meest raken. “Het is niet eerlijk dat ik dacht dat alles duidelijk en transparant was. Dat we elkaar konden vertrouwen zonder geheimen. En ineens blijkt dat hij bewust iets verbergt. Dat doet pijn, echt pijn.”
Reflectie en communicatie
Na de ontdekking besloot Monique het gesprek aan te gaan, ondanks haar woede. “Ik wilde niet dat dit een groter probleem werd dan nodig,” zegt ze. “We hebben uren gepraat over waarom hij het verborgen hield, wat hij nodig heeft, en hoe we eerlijk kunnen zijn zonder dat iemand zich beperkt voelt.” Ze zegt dat het een eyeopener was. “Het is niet dat hij iets verkeerds deed in de zin van ontrouw, maar het breekt wel een stukje vertrouwen. Het laat zien dat we ons soms zo verliezen in ons drukke leven dat we vergeten hoe belangrijk openheid is, zelfs bij kleine dingen.”
Afbeelding: Freepik
Joris -
Leugentje om bestwil, moet kunnen, toch?