Brenda: “Ik heb mijn oom 10 jaar niet gesproken en weet niet hoe ik dat moet herstellen”

Toen de vader van Brenda overleed, viel er een stilte in haar leven die ze nog nooit had gevoeld. Ze weet nog precies hoe ze zich voelde: gebroken, verloren en vooral – alleen. Haar ouders waren al jaren gescheiden, dus na het overlijden van haar vader stond ze er grotendeels alleen voor. Er waren wel familieleden die haar steunden, maar de leegte bleef. En toen gebeurde iets wat ze nooit had verwacht: ze kreeg ruzie met haar oom Jos.

Veranderde alles

Jos, de broer van haar vader, was jarenlang een vaste waarde in haar leven geweest. Hij was grappig, nuchter en stond altijd klaar met praktische hulp. Als kind vond Brenda hem geweldig; hij nam haar mee vissen, leerde haar schaken en was iemand bij wie ze zich veilig voelde. Maar na de dood van haar vader veranderde alles.

Geen woord meer gewisseld

Toen bleek dat haar vader zijn volledige erfenis aan Brenda had nagelaten, kwam dat bij Jos verkeerd binnen. Hij vond dat het niet eerlijk was. Brenda was nog jong, en hij had jarenlang veel voor zijn broer gedaan – zo dacht hij. Er volgden gesprekken die steeds feller werden, telefoontjes met verwijten, en uiteindelijk een pijnlijke breuk. Brenda voelde zich verraden. In een periode waarin ze juist steun nodig had, moest ze haar geliefde oom laten gaan. “Hij maakte van iets verdrietigs iets zakelijks,” vertelt Brenda. “Ik had net mijn vader verloren en ineens ging het alleen nog over geld. Ik kon dat niet aan. Ik heb gezegd dat ik er klaar mee was en dat hij me met rust moest laten.” Dat was tien jaar geleden. Sindsdien hebben ze geen woord meer gewisseld. Geen telefoontje met kerst, geen kaartje op haar verjaardag, niets.

Tien jaar stilte

In het begin was Brenda vooral boos. Ze vond dat Jos had moeten begrijpen dat haar vader bewust voor haar had gekozen. Later kwam er verdriet bij. En nu, tien jaar later, overheerst iets anders: gemis. “Ik mis hem,” zegt ze zacht. “Niet alleen als oom, maar als mens. We waren echt close. Hij was een beetje mijn tweede vader.” Ze merkt dat het gemis sterker wordt naarmate de jaren verstrijken. Haar eigen kinderen hebben hem nooit ontmoet. Soms vertelt ze over ‘oom Jos’, maar ze merkt dat het moeilijk is om uit te leggen waarom hij er niet meer is. En ergens voelt ze ook schaamte. “Ik vraag me af of ik niet eerder iets had moeten doen,” zegt ze. “Misschien had ik hem gewoon moeten bellen, al was het maar om te zeggen dat ik het jammer vond hoe het is gelopen.”

Wens om het goed te maken

De laatste tijd denkt Brenda steeds vaker aan Jos. Ze weet via haar moeder dat hij nog in hetzelfde dorp woont. Soms ziet ze hem in de verte op een markt of bij de supermarkt, maar ze durft hem niet aan te spreken. “Dan krijg ik zo’n knoop in mijn maag,” vertelt ze. “Ik wil iets zeggen, maar weet niet wat. Wat zeg je na tien jaar stilte?” Toch wil ze het proberen. Ze voelt dat de tijd begint te dringen. Niet omdat Jos oud is, maar omdat ze zelf rust wil. Ze wil het verleden niet langer laten bepalen hoe ze zich voelt. “Ik wil gewoon weer normaal contact. Geen grote woorden, geen schuldigen aanwijzen. Alleen even praten. En misschien, als het kan, weer lachen samen. Zoals vroeger.”

Erkenning

Maar hoe begin je zoiets? Dat is de vraag waar Brenda mee worstelt. Ze wil geen bericht sturen dat te koel overkomt, maar ook niet iets dat te emotioneel is. Ze hoopt dat Jos begrijpt hoeveel moed het haar kost om de eerste stap te zetten. Tegelijkertijd zou ze het fijn vinden als hij erkent dat zijn gedrag destijds pijnlijk was. “Ik wil dat hij inziet dat zijn reactie me echt heeft geraakt,” zegt ze. “Dat hij op z’n minst zegt dat het hem spijt. Niet omdat ik gelijk wil krijgen, maar omdat ik dan weet dat het hem ook iets doet.”

Een kleine stap vooruit

Brenda heeft inmiddels besloten dat ze hem een brief gaat schrijven. Geen lange, dramatische brief, maar een eerlijk bericht waarin ze vertelt dat ze hem mist. Dat ze begrijpt dat er fouten zijn gemaakt aan beide kanten, maar dat ze de band niet wil verliezen. “Ik denk dat ik gewoon ga schrijven wat ik voel. Zonder verwachting, zonder eisen,” zegt ze vastberaden. “Als hij wil reageren, is dat mooi. En als niet, dan weet ik tenminste dat ik het heb geprobeerd.”

Afbeelding: Freepik