“Maar dat kun jij toch helemaal niet. Dat is echt veel te zwaar” was het eerste dat ik naar mijn hoofd geslingerd kreeg toen ik afgelopen september het idee opperde om in november 2019 de marathon van New York te gaan lopen. In juni was ik in 17 dagen naar Rome gefietst (2.100 km, nog steeds van in de wolken :-)) en 2 maanden later heb ik een kwart triatlon gedaan. Zelf had ik nooit gedacht ooit zoiets te doen. En terwijl ik nog zat uit te puffen van die triatlon floepte dat idee van de marathon er misschien wat te spontaan uit. Mogelijk was ik niet eens zo serieus. Maar het idee dat iemand zei dat ik het niet zou kunnen triggerde bij mij iets. En de weken erna kon ik het idee maar niet loslaten.
Van zwemmen naar fietsen naar lopen
Mijn leven lang heb ik gedacht dat ik geen hardloper was. Ik zwom altijd en speelde waterpolo. Van zwemmers word weleens gezegd dat ze zwakke enkels hebben en dat geloofde ik ook. Af en toe liep ik wel hard, maar vooral omdat ik het leuk vond. Maar ik ben altijd blijven zwemmen en vanaf mijn vijftigste heb ik het fietsen ontdekt en maak het liefst lange tochten. Soms met vrienden of vriendinnen, maar heel vaak alleen. “Voel je je niet eenzaam dan?” is een vraag die me regelmatig wordt gesteld omdat mensen zich niet kunnen voorstellen hoe fijn het is om soms langere tijd alleen te zijn. Ik vertel dan dat het mij ruimte in mijn hoofd geeft, waardoor ik me vrijer voel en veel makkelijker in het leven sta. En dat geeft mij een geweldig gevoel.
Vooral genieten van het trainen
Dat fijne gevoel dat ik aan het fietsen heb overgehouden is denk ik ook een van de redenen is dat ik nu de uitdaging van een marathon mogelijk wel aandurf. Daarbij komt dat ik flink wat kilootjes ben kwijtgeraakt, waardoor ook het hardlopen veel makkelijker gaat. Maar ik realiseer me wel dat ik voorzichtig moet trainen, omdat bij intensieve trainingstrajecten blessures altijd op de loer liggen. En dat maakte dat ik best wel twijfelde of ik voor die marathon zou gaan. Ik heb er met veel mensen over gesproken, waarbij me ook vaak werd geadviseerd om het vooral niet te doen. Uiteindelijk heb ik een paar weken geleden de knoop doorgehakt toen ik voor mijn werk een paar dagen in een hotel zat. Ik ga er gewoon voor. Het trainen zie ik als een proces waar ik me in onder ga dompelen. Ik wil het vooral leuk gaan maken en genieten van het trainen. Me goed laten adviseren en blessurevrij proberen te blijven.
Nog heel veel vragen
Via een wekelijks blog op Damespraatjes wil ik beschrijven hoe ik dit proces ga doorlopen. Hoe mijn voorbereiding er uit zal zien (weet ik zelf ook nog niet en moet echt op zoek), hoe ik het ga combineren met mijn werk, moet ik anders gaan eten, moet ik verder afvallen, hoe hebben andere mensen een soortgelijk traject ervaren, etc. Graag deel ik deze ervaringen met jullie, maar ik zou het ook geweldig vinden als jullie mij willen steunen op deze weg. Onder andere door het geven van tips.
Lekker warm in de sportschool
De afgelopen tijd heb ik best al veel getraind en tot nu toe gaat het goed. Buiten is het momenteel erg koud en omdat ik heel voorzichtig ben met mijn lichaam (soms zelfs iets te tuttig haha) train ik nu in de sportschool op de loopband. De verste afstand die ik tot nu toe non-stop heb afgelegd was afgelopen zaterdag: 12 kilometer. De dag erna had ik wel mega veel spierpijn en ben toen 2 uurtjes gaan wandelen.
Vandaag: 5 kilometer op de loopband gerend met wisselende snelheden. Tijd: 32.42. Was ik best blij mee!
Leuk als jullie me blijven volgen!
Lees hier de andere blogs van Sandra over haar marathonvoorbereiding
Wilma -
Ik weet zeker dat je het kan met zo’n instelling! En wat een ander ook zegt, jij gaat het doen. Bewondering vanaf hier en jammergenoeg ben ik niet gezond genoeg om zoiets groots te doen, als ik het al zou kunnen. Veel succes met de voorbereidingen en hou vol!