Het is Carolien absoluut niet aan komen waaien, maar inmiddels plukt ze er aardig de vruchten van: haar zeer succesvolle damesboutique en online shop. “Ik droomde altijd al van een eigen winkeltje. Toen ik tijdens de crisis mijn baan verloor en ik eigenlijk niks te verliezen had, heb ik het gewoon gedaan. In een van de moeilijkste tijden voor ondernemers leende ik geld van vrienden en familie, huurde een piepklein winkeltje, ging met mijn laatste centen op inkoop en startte mijn eigen winkel. De eerste jaren waren loodzwaar en ik trok zelfs weer even bij mijn ouders in. Maar nu? Gaat het beter dan ooit! En nu voel ik me verplicht ook iets terug te doen. Alleen, hoe lang ga ik daar nog mee door…?”
Verkoop meer dan ooit
De winkel van Carolien loopt al jaren goed, maar sinds ze is gestart met social media, verkoopt ze ook veel online. “Ik maak filmpjes van alles wat ik binnenkrijg. De voorraad in mijn boutique houd ik klein vanwege het ruimtegebrek, maar sinds een paar jaar heb ik ook een loods van waaruit ik de online bestellingen verstuur. Elke dag maak ik video’s met de nieuwste items en leukste lookjes. Hierdoor verkoop ik meer dan ooit en ben ik letterlijk tonnen meer gaan verdienen. Echt, hier kon ik toen ik begon alleen maar van dromen.”
Sta voor ze klaar
Omdat er veel mensen zijn geweest die Carolien in het begin steunden, doet ze graag iets terug. “Mijn ouders op de eerste plaats natuurlijk: ik mocht bij ze wonen toen ik mijn laatste centen in mijn zaak had gestopt. Als ik een leuk jurkje binnenkrijg waarvan ik weet dat mijn moeder hem geweldig vindt, dan leg ik hem snel voor haar apart. Maar ook mijn zwager, van wie ik heel veel geld mocht lenen, ben ik eeuwig dankbaar. Als hij oppas nodig heeft voor zijn zoontje, sta ik voor hem klaar. Maar ook mensen die een kleinere bijdrage leverden, ben ik niet vergeten. En zij mij ook niet…”
Klagen en altijd ruzie
Hoewel Carolien mensen graag helpt of een extraatje toestopt, heeft ze ook grenzen. “Nu loop ik er bijvoorbeeld tegenaan dat mijn nichtje Jessa van 16 jaar oud een stageplek zoekt. Ze doet de opleiding detailhandel en is er voor het gemak vanuit gegaan dat ze haar stage wel bij mij mag lopen. Nou wil ik heel graag iedereen helpen, maar ik zit er echt niet op te wachten om Jessa vijf dagen per week in mijn winkel te hebben. Jessa is niet bepaald een ijverig type, ze klaagt heel wat af en bij haar opleiding heeft ze steeds ruzie met docenten. Ik zie het echt niet zitten om haar te begeleiden; dat kost me meer dan dat het oplevert. En ook dat Jessa er vanuit is gegaan dat ik dat wel goed vind, vind ik belachelijk.”
Wat moet ik doen?
Wat het lastig maakt, is dat Kim – de zus van Carolien en de moeder van Jessa – altijd zo veel voor Carolien heeft gedaan. “Mijn zus is een schat. Op mijn kinderen oppassen als ik voor inkoop naar het buitenland moest, altijd een luisterend oor, en ze heeft zelfs mijn huur een keer betaald. Voor Kim zou ik door het vuur gaan, alleen: moet ik dat ook doen voor haar dochter Jessa…? Naar Kim voelt het zó verkeerd om te zeggen dat ik haar dochter niet bij mij in de zaak wil hebben en dat ik geen zin heb om haar te begeleiden tijdens haar stage. Maar kan ik dat maken, na alles wat zij voor mij heeft gedaan?”
Bovenste afbeelding: Freepik
Joris -
Stelt een school geen eisen meer aan een stageplek? Een minimumaantal medewerkers bijvoorbeeld. Schuif het daar op af.