Baukelien, moeder van Teun en Bob, steekt niet onder stoelen of banken dat ze het moederschap heeft onderschat. “Ik dacht dat het natuurlijk zou gaan. Dat is immers wat je vaak leest of hoort. ‘Toen ik hem in mijn armen had, was ik in één klap een ander mens’, is zo’n uitspraak. Zo ervaarde ik het niet. Sterker nog: ik vind het moederschap loodzwaar en heb vaak behoefte aan tijd voor mezelf. Ik heb het idee dat hier een groot taboe op rust en daarom maak ik het hier bespreekbaar.”
Jaloers op mijn man
Vlak na de bevalling van Teun had Baukelien veel pijn en sliep slecht. “Ik zat toen echt niet op een roze wolk. Door de slapeloze nachten kon ik slecht herstellen en was ik moe en prikkelbaar. Elke ochtend wanneer mijn man naar zijn werk ging was ik jaloers. Jaloers dat hij wél weg mocht en dat stukje vrijheid behield. Begrijp me niet verkeerd: ik hield (en houd) ongelofelijk veel van mijn kinderen, maar ik miste mijn eigen leven.”
Gewoon het mens
Pas als Baukelien drie maanden na haar bevalling weer gaat werken, leeft ze op. “Heerlijk vond ik het om Teun af te zetten bij de crèche. Met een gevoel van ultieme vrijheid reed ik naar mijn werk, zin om me met volle overtuiging op mijn werk te storten. Even geen gehuil, even geen ‘mama’, maar gewoon het mens Baukelien. Precies zo ging het ook na de geboorte van Bob. Drie maanden afzien thuis en daarna weer lekker aan het werk.”
Leuke dingen doen
Inmiddels zijn Teun en Bob een stuk ouder. “Teun zit in groep 6 en Bob in groep 3. Ze zijn erg zelfstandig, huilen me ’s nachts niet zo vaak meer wakker en zijn onwijs leuke jongens. Ik kan uren met ze kletsen en geniet van alles wat ze doen. Zo gaan we op zaterdagochtend altijd als gezin hardlopen en trainen we voor obstacle runs. Doordeweeks koken we samen, gaan we naar de bibliotheek en maken we muziek. Toen de jongens baby waren konden we dit niet doen, maar nu wel. Deze fase is een stuk makkelijker.”
Elke dag één uur
Ondanks dat Baukelien deze periode met de kinderen makkelijk en leuk vindt, heeft ze wel vastgehouden aan één ritueel van toen ze klein waren. “Elke dag heb ik één uur mama-tijd. Het klinkt een beetje onaardig, maar dit uur moeten ze mij met rust laten. Elke avond ga ik in bad, lees ik een boek, doe ik mijn nagels of ga ik buiten wandelen. Vroeger deed ik dit wanneer de kinderen op bed lagen, maar inmiddels gaan ze een stuk later naar bed. Als ze tijdens dit uur vragen hebben, weten ze dat ze geen antwoord krijgen. Ik zet een grote timer op de ijskast. Pas als die afloopt, ben ik weer beschikbaar.”
Andere moeders vinden het vreemd
Veel moeders in de omgeving van Baukelien vinden het vreemd dat haar kinderen één uur per dag geen beroep op haar kunnen doen. “Dat begrijp ik heus. Maar de kinderen vinden het niet erg en het maakt mij een betere moeder. Die tijd voor mezelf heb ik gewoon nodig om op te laden en me een gelukkig mens te voelen. Bovendien doe ik veel leuke dingen met de kinderen. Wanneer ik met hen ben, ben ik er met al mijn aandacht. Geen mobiele telefoon, geen laptop en geen werk. Dat voelt goed!”
Taboe
Baukelien heeft er geen boodschap aan dat andere moeders het niet oké vinden hoe ze met haar kinderen omgaat. “Prima, mogen ze vinden. Wel vind ik het jammer dat er zo’n taboe rust op moeders die het ouderschap invullen op de manier die hen gelukkig maakt. Ik had het ook graag anders gezien, maar dit is voor mij de enige manier om het te doen. Mannen gaan al langer gewoon hun gang en doen wat ze blij maakt. Waarom zouden moeders dit niet mogen doen?”
Afbeelding: Unsplash+
Peer -
Onduidelijk is hoeveel uren per week Batskelien werkt. Werkt ze er 80 en zijn haar kinderen die spaarzame uren die ze over heeft al niet waardig of werkt ze 24 uur per week, zoals zovele vrouwen, en brengt ze sowieso echt al vele uren door met haar kinderen? En hoe zit het met de vader? Mogen de kinderen hem wel lastig vallen tijdens dat uur of is hij er zelden? Het is concluderend een wat onvolledig verhaal.