Bibian (36) en Fik (38) wonen samen met hun vier zoons in een vrolijke, maar vaak ook luidruchtige huishouding. De jongens – acht, zes, vier en twee – zijn energiek, nieuwsgierig en constant op zoek naar actie. “Er gebeurt hier de hele dag door iets,” zegt Bibian. “Van met modder gooien in de tuin tot de halve woonkamer ombouwen tot kasteel. Het is druk, maar dat hoort bij kinderen, toch?”
Nooit meer reageerde
Toch merken ze dat niet iedereen er zo over denkt. De afgelopen maanden hadden ze al zes verschillende oppassen over de vloer. En allemaal vertrokken ze na een of twee keer. “We dachten eerst dat het aan hun planning lag,” vertelt Bibian. “Drukke agenda’s, studies, andere prioriteiten. Maar toen zelfs de oppas die zo enthousiast begon na één middag haar spullen pakte en nooit meer reageerde, begon ik te twijfelen.”
Een confronterend gesprek
Bibian besloot de stoute schoenen aan te trekken en de laatste oppas, Sophie (19), op te bellen. “Ik wilde het gewoon weten. We hadden zo’n fijn kennismakingsgesprek en zij leek echt geknipt voor dit werk. Wat was er misgegaan?” Sophie aarzelde even, maar besloot toen eerlijk te zijn. “Ze zei: ‘Ik snap dat jullie het gewend zijn, maar ik voelde me die middag totaal overspoeld.’” Vervolgens beschreef ze een paar situaties die zich hadden voorgedaan. “De oudste had me drie keer uitgescholden toen ik zei dat hij zijn schermtijd voorbij was. De middelste gooide een drinkbeker tegen mijn been toen ik hem niet nóg een koekje gaf. En de jongste twee renden gillend door het huis terwijl ik probeerde een luier te verschonen. Er was nul structuur. Alles was één grote chaos.’” Bibian luisterde geschokt. “Ik kende die situaties wel, maar ze klonken ineens anders, door haar ogen. Het deed me beseffen dat wij als ouders misschien gewend zijn geraakt aan gedrag dat voor een buitenstaander heftig is.”
Verschil van inzicht
’s Avonds besprak Bibian het met Fik. Zijn reactie was duidelijk. “Oppassen worden betaald. Dit hoort erbij. Je hebt vier jongens, die kun je niet temmen als een stelletje hondjes.” Volgens hem stellen ze zich gewoon aan. “Als jij dat meisje gelooft, kunnen we net zo goed een nanny van 30 in dienst nemen voor 25 euro per uur. En zelfs dan hoor je klachten.” Maar Bibian voelt het anders. “Ik wil niet dat onze kinderen zich misdragen zonder dat wij dat zien of erkennen. Ik geloof niet in streng en straf, maar ik geloof wel dat kinderen gebaat zijn bij grenzen. Als drie mensen in korte tijd zeggen dat het hen te veel wordt, dan moeten we daar iets mee doen. Niet voor de oppas, maar voor onze jongens zelf.”
Op zoek naar balans
Sinds dat telefoontje kijkt Bibian met andere ogen naar het gedrag van haar kinderen. “Ik let nu meer op. En ik probeer ze beter voor te bereiden op het moment dat er iemand komt oppassen. Dat betekent ook: duidelijke afspraken maken. Niet schreeuwen, luisteren als iemand iets zegt, en vooral: respect voor anderen.” Fik moppert soms dat ze te veel buigt, maar Bibian voelt zich er zekerder bij. “Ik wil dat mensen hier met plezier binnenstappen. En ik wil dat mijn kinderen leren dat vrijheid niet betekent dat alles zomaar mag. Ze zijn geweldig, echt waar. Maar ik moet ze helpen om dat ook aan anderen te laten zien.”
Joris -
Wonen in een huishouding?
Kinderen hebben energie en met 4 kinderen kan ik me enige drukte voorstellen. Dat moet wel grenzen kennen. De ex-oppas van 19 heeft het al beter begrepen dan vader Fik. Kinderen hebben structuur (en grenzen) nodig. Gebrek aan fatsoen (schelden, spullen gooien, niet luisteren) zou niet alleen richting een oppas of bezoek niet getolereerd moeten worden, maar ook niet tegen ouders zelf. Er is een verschil tussen kinderen als hondjes temmen en kinderen opvoeden tot leuke personen.
Jullie zijn niet alleen ‘gewend geraakt aan gedrag dat voor een buitenstaander heftig is’, jullie hebben vooralsnog on opgevoede kinderen.
Oh, en voor 25 per uur kun je niet iemand in dienst hebben.