Zoé en haar man hebben het goed. “Echt, we leven een droomleven. Drie jaar geleden verhuisden we naar een grote woonboerderij en we genieten hier enorm. Onze dochter heeft een pony die bij ons op het erf een stal, paddock en rijbak heeft. Volgend jaar krijgen we ook een zwembad en mijn man heeft een man cave in de kelder gemaakt. Ons droomhuis is werkelijkheid geworden en ik realiseer me als geen ander hoeveel geluk wij daarmee hebben.”
Naar Friesland
Het kopen van hun droomhuis met een megatuin was mogelijk omdat Zoé en haar man George hun huis in Amsterdam goed konden verkopen. “De huizenprijzen in Amsterdam zijn krankzinnig. We vonden het leven in de stad leuk, maar we misten de ruimte. Onze dochter wilde graag een pony en in Amsterdam was dat nooit mogelijk geweest. Hier in Friesland wel – de vierkante meter-prijs ligt hier vele malen lager en we hadden een grote overwaarde op ons huis in Amsterdam.”
Veel minder binnen
Wat Zoé, George en de kinderen wél moesten doen, was het achterlaten van al hun vrienden en familie. “Niemand ging mee natuurlijk! Dat was echt een grote stap, zeker voor de kinderen. Maar ze zijn sociaal en maakten binnen no-time nieuwe vrienden. Ik zie aan hen dat ze genieten van het leven hier. Onze dochter rijdt elke dag paard en onze zoon heeft een eigen quad. Ze zitten veel minder binnen sinds we hier wonen.”
Moeder logeren
Omdat het huis ruim is en er voldoende slaapplekken zijn, zijn logees altijd welkom. “In het begin hadden we elk weekend vrienden uit Amsterdam over de vloer. Nu wordt dat minder; we bouwen ons leven hier op. Wie nog wél regelmatig wil komen logeren, is mijn moeder. Dat vind ik prima, maar mijn man is minder enthousiast…”
Geen allemansvriend
De moeder van Zoé is een pittige tante. “Geen allemansvriend, zullen we maar zeggen. Ze komt uit een heel klassiek gezin en is nogal van de etiquette en regeltjes. Ze steekt niet onder stoelen of banken dat ze vindt dat wij veel te vrij zijn in ons doen en laten. Mijn jurken zijn te kort, de kinderen zijn te veel aan het woord aan tafel, George moet geen koelkast maar ijskast zeggen, en ga zo nog maar even door…”
Ene oor in…
Zoé is het gewend van haar moeder en laat al haar commentaar van zich afglijden. “Ik heb echt geen zin om me daar druk over te maken. Als kind deed ik al precies waar ik zelf zin in had en zo gaat dat nu nog steeds. Als mijn moeder weer loopt te zeuren over iets onbenulligs, antwoord ik meestal niet of zeg ik ‘ja, ja mam’. Ene oor in, andere oor uit.”
Monster-in-law
Wie niet met de moeder van Zoé om kan gaan, is George. “Hij heeft haar echt nooit gemogen. In het begin deed hij nog wel zijn best om bij haar in de smaak te vallen, maar dat heeft hij losgelaten. Hij vindt haar een monster-in-law en ik begrijp dat helemaal. Maar wat wel voor problemen zorgt, is dat hij eigenlijk niet wil dat mijn moeder hier te lang in huis is.”
Tuurlijk welkom
Omdat de moeder van Zoé in de buurt van Amsterdam woont en ’s nachts niet durft auto te rijden, blijft ze regelmatig logeren. “Tuurlijk is ze welkom. Het blijft mijn moeder. George vindt het verschrikkelijk en loopt op zijn tenen als mijn moeder hier is. Constant is hij bang om haar commentaar naar zijn hoofd geslingerd te krijgen. Dat is ook niet leuk, maar hij zou zich er wat minder van moeten aantrekken.”
Laat me niet afblaffen
Nu is het zo dat George niet wil dat de moeder van Zoé nog bij hen thuis komt logeren. “Ik laat me niet afblaffen en vernederen in mijn eigen huis”, zei George laatst. “Snap ik heus. Maar het is wel mijn moeder. Ik weet dat ze soms onaardig is, maar ik vind dat we haar moeten blijven ontvangen. Zijn vader of beste vriend doet of zegt soms ook dingen waar ik het niet mee eens ben, maar dan zeg ik toch ook niet meteen dat ze niet meer welkom zijn?”
Bovenste afbeelding: Pexels
Joris -
En wat zei zijn schoonmoeder, toen je man expliciet bij haar aangaf dat hij zich niet laat afblaffen en vernederen in zijn eigen huis?
Misschien een gastenverblijf laten bouwen of plaatsen in de tuin, of enige afstand van de woning?