We zijn alweer even thuis. Zes weken om precies te zijn. Het duurde eventjes om weer te recoveren. Te acclimatiseren in de Lage Landen. Want wat een wereld van verschil! Na 217 dagen latin vibes door je lichaam te voelen gieren is die Hollandse nuchterheid wel even wennen. En dan al die regeltjes… Nederland lijkt wel een perfect ingekleurde kleurplaat! Hoe chaotisch het stationsgebied in Utrecht er ook uit mag zien, het is niets vergeleken met de chaos die we gezien hebben aan de andere kant van de oceaan.
We werden van het vliegveld gehaald door mijn ouders. Met tranen in de ogen en een ‘Welkom thuis’- ballon in de hand, stonden ze naar ons te zwaaien vanaf de andere kant van het glas. Zo’n bijzonder en raar moment. Jij staat even naar ze te turen. Rent naar ze toe en op dat moment besef je dat je achter het glas staat en ze je nog niet kunnen horen. Wachten tot de backpacks over de lopende band komen rollen duurt dan écht een eeuwigheid!
Na een oponthoud bij douane konden we dan toch eindelijk door de schuifdeuren naar buiten en ze in de armen vallen.
Beter een goede buur dan..
De volgende ochtend hebben we de auto en de sleutel van ons huis opgehaald. Gek om de straat weer in te rijden. Net alsof het gisteren was. Alleen hingen er toen nog geen oranje vlaggetjes. Het eerste wat ons opviel toen we voor de deur aan het wachten waren was dat de kozijnen wel een opknapbeurt nodig hebben. Verder zag het er goed verzorgd uit.
M’n buurvrouw van 86 was ook blij dat we er weer waren. Ze viel me huilend in de armen. Ook door de andere buren werden we hartelijk welkom geheten. Er lag zelfs een heus welkom-thuis-in-de-straat-pakket (compleet met nog meer oranje vlaggetjes) op ons te wachten.
Nog meer huisdieren
Toen alle persoonlijke spulletjes weer op z’n plek stonden mocht ook Charlie-poes het huis betreden. Na tien minuutjes binnen te zijn geweest kwamen we erachter dat we niet één, maar nog veel meer huisdieren hadden. Ons huis werd blijkbaar tijdens onze afwezigheid bewoond door tientallen kleine, bruine, bijtende beestjes.
Zal je net zien: reis je een half jaar door Midden- en Zuid Amerika zonder bedbugs, kakkerlakken of wat dan ook tegengekomen, wacht er een vlooienplaag op je als je weer thuis komt. Dat was even minder (understatement!).
Na een paar weken elke ochtend en middag vlooienkammen, stofzuigen en sprayen hebben we toch maar professionele hulp ingeschakeld. Binnen 20 minuten honderdvijftig euro lichter, maar na uiteindelijk zes weken kan ik zeggen dat ik geen vlo meer tegenkom.
Al m’n kleding is gekrompen!
Eindelijk kon ik dan kiezen uit een hele kast vol kleding in plaats van die paar items in m’n backpack. Ik had alles weer keurig in de kast – op kleur – gehangen en had het idee dat ik in een winkel voor persoonlijke favorieten stond. Je kunt je voorstellen dat de teleurstelling groot was toen bleek dat ik bijna geen enkele broek meer paste. Helaas heeft die laatste maand in Buenos Aires -waarbij we ons hebben gedragen als echte bourgondiërs – niet echt meegewerkt in het behouden van een slanke lijn. En dat ondanks mijn verwoede pogingen van elke dag 100 sit-ups en 50 squads. Nu dus maar flink trainen om m’n Zuid- Amerikaase buik, billen en benen er weer af te werken.
De sociale carrousel
Het is fantastisch om erachter te komen dat er zoveel mooie en lieve mensen op je wachten als je na een half jaar weer voet op eigen bodem zet. Familie, vrienden en kennissen hebben meegeleefd en horen graag je verhalen in real life. Het kan ook wat overweldigend zijn. Als je zo’n tijd met z’n tweeën doorbrengt – waar af en toe mensen aanhaken die je op reis ontmoet – is het overdonderend om weer mee te doen in het sociale verkeer. Mensen weten je te vinden en je telefoon trilt, knippert of jengelt voortdurend door al die belletjes, emails en berichten. Nu na een paar weken heb ik de meesten wel weer gezien of gesproken en kan ik weer wat beter meedraaien in de sociale carrousel.
Connecting
De eerste keer dat je iemand weer ziet of spreekt is toch wel een beetje aftasten. Kijken hoe jij het afgelopen jaar veranderd bent of die ander en kijken of het nog op elkaar aansluit. Gelukkig zijn die awkward moments vaak van korte duur. Binnen een paar minuten heb je elkaar wel weer gevonden en praat je weer honderduit net als voor die tijd.
#100 happy days
Omdat ik er best wel tegenop zag om naar huis te gaan en weer in het gezapige leventje terecht te komen ben ik mee gaan doen aan de 100 happy days challenge op Instragram. Elke dag maak je een foto van een geluksmomentje wat je daarna op Instagram deelt met de hashtag#happydays.
Zo fijn om te zien welke mooie momenten je in een maandje kan verzamelen. Heb je ook zin om mee te doen aan de challenge? Geef je dan op via 100happydays.com. Ben je benieuwd naar mijn happy days? Volg me dan op Instagram.
Sollicteren
Sinds ik weer terug ben krijg ik ik via via allemaal mooie opdrachten en vacatures door. Prettig om te merken dat steeds meer bedrijven zich richten op online. Ook wel weer lastig want ik kan twee kanten op: mijn eigen bedrijf in Social PR starten of tóch in loondienst gaan werken. Voorlopig kijk ik gewoon beide kanten op en probeer hierbij mijn hart te volgen. Dan zal er vast iets uit komen rollen waar ik me helemaal gelukkig en op m’n plaats voel. Mocht jij toevallig nog iets weten dan kun je me dat natuurlijk altijd laten weten.
En verder…
Verder is de met helium gevulde ‘Welkom thuis’- ballon naar de grond gezakt en wordt hij steeds dunner. Maar ik ben aan het genieten. Van het leven. Op dit moment in Nederland. Samen met mijn grote liefde Tom, Charlie-poes en mijn lieve familie en vrienden. In Nederland is er niet zoveel veranderd. M’n agenda staat weer gezellig vol, ik moet nog steeds keuzes maken en ook de telefoon en online media zijn nog niet de deur uit.
Nederland is dan misschien niet zo veranderd, maar ik tijdens de reis wel. Ik laat het allemaal wat meer op me af komen. Ik leef nog steeds op een klein budget en ook in Nederland weet ik nog niet welke avonturen ik allemaal ga beleven. Het verschil met voor de reis is dat ik er nu zelf voor gekozen heb om het op deze manier te doen en dat alleen al zorgt voor een wereld van verschil.
Wendy Mazer (33 jaar) heeft net zes maanden met Tom door Midden- en Zuid Amerika gereisd. Ze wonen samen in Utrecht met Charlie-poes.