Vorige zomer kregen we er op Damespraatjes een nieuwe rubriek bij: Waargebeurd. In Waargebeurd vertellen lezeressen van Damespraatjes hun heftige, waargebeurde verhalen. Het starten en schrijven van deze rubriek is niet niks, zo is in de afgelopen maanden wel gebleken. Sommige interviews bleken zelfs zo heftig dat er uiteindelijk besloten is de verhalen (nu nog) niet te publiceren.
Een groot deel van de verhalen heeft de website inmiddels wel bereikt. Zo ook het verhaal van Verona, die al jaren met een cocaïneverslaving kampt. De vorige keer wist niemand hier van, hoe is dit nu ruim 7 maanden later? Mara maakte een wandeling met Verona en kwam erachter.
Heb jij het verhaal van Verona nog niet gelezen? Lees het dan hier!
Jouw verhaal is één van de best gelezen verhalen uit onze reeks. Hoe denk je dat dit komt?
Wat grappig, dat wist ik niet! Ik denk dat het komt doordat mensen vaak op zoek zijn naar sensatie. Naar dingen die je in het dagelijks leven niet vaak tegenkomt. Een advocate met twee kinderen én een drugsverslaving? Ik kan me goed voorstellen dat mensen daar benieuwd naar zijn. Veel mensen in mijn omgeving hebben het idee bij drugsverslaafden dat het dakloze zwevers met vieze kleding zijn. Dan klinkt mijn verhaal dus wel uitzonderlijk.
Is het naar jouw mening ook zo uitzonderlijk?
Nee, naar mijn mening niet. Ik weet dat er in het bedrijfsleven veel cocaïne wordt gebruikt om de prestaties te verbeteren. De Amsterdamse Zuidas wordt niet voor niets ook wel de Snuifas genoemd. Ik keur drugsgebruik absoluut niet goed, maar het is niet waar dat je met een drugsverslaving meteen een dakloze junk bent.
Jij kan goed functioneren met je cocaïneverslaving. Zo goed dat zelfs je kinderen en man nooit wat door hebben gehad. Hoe doe je dat?
Tja, hoe doe ik dat? Het is eigenlijk vrij simpel… Ik heb voor mezelf een soort regels opgesteld waar ik me goed aan kan houden. Zo bestel ik alleen cocaïne vanaf werk, nooit vanuit huis. Ik bewaar het in mijn kluisje op kantoor, niet in het dashboardkastje van de auto. Mijn kinderen leer ik dat drugsgebruik slecht is en keur dit openlijk af als erover gesproken wordt. En ik drink nauwelijks alcohol, omdat ik dan minder controle over mijn gebruik heb.
Dat klinkt als een flinke handleiding voor je leven…
Dat is het ook. Daarom wil ik ook niets liever dan van mijn verslaving afkomen. Ik ben al diverse keren in therapie geweest, maar daar wordt constant benadrukt hoe groot en belangrijk de rol van je gezin is bij het afkicken. Het aan ze vertellen kan ik echt niet, ik weet zeker dat onze familieband nooit meer hetzelfde zal zijn. Ik volg nu individuele therapie maar merk inderdaad dat het weinig oplevert.
Maar begrijp ik nou dat je eigenlijk je verslaving hebt geaccepteerd? Dat je liever verslaafd bent dan dat je het je familie moet vertellen?
Eigenlijk wel ja. Liever verslaafd dan uitgestoten worden door mijn gezin…
Maar je weet toch nooit hoe ze zullen reageren?
Nee, dat klopt ook wel. Maar wat zou jij doen als je er op een dag achterkomt dat jouw partner/moeder al ruim 15 jaar met een geheim rondloopt?
Ik zou me daar wel heel vervelend over voelen ja… Maar, laten we vooruit kijken! Hoe zie je de toekomst voor je?
Dolf en ik hebben super veel leuke plannen! Onze carrières gaan voor de wind en ook de kinderen gaan goed op school. We hebben een paar weken geleden een nieuw huis gekocht en gaan net buiten de stad wonen. Ik wil daar meer de natuur in en beginnen met schilderen. Ik hoop mijn verslaving op de een of andere manier in ons oude huis achter te laten.
In verband met de privacy van de betrokkenen hebben we de namen veranderd. Heb jij zelf ook een heftig waargebeurd verhaal wat je (anoniem) met de wereld wil delen? Mail dan naar [email protected] WIL JE MEER WAARGEBEURDE VERHALEN LEZEN? KLIK DAN HIER!
