Verona is 41, moeder van 2 zonen en werkt als advocate in Eindhoven. Ook haar man Dolf is werkzaam als advocaat bij hetzelfde kantoor, op een andere locatie. Vijftien jaar geleden leerden ze elkaar kennen toen Verona stage liep bij het kantoor, waar Dolf toen net in dienst was getreden. De liefde voor Dolf was voor Verona een grote motivatie om hard te werken zodat ze na haar studie bij het kantoor kon blijven werken. Het harde werk had resultaat: tot op de dag van vandaag werkt Verona met veel plezier op het kantoor waar zij ooit haar carriere begon. Maar wat niemand weet, is dat het harde werken van Verona ook een donkere schaduwzijde kent… Ze vertelt Damespraatjes er alles over.
“Ik was dossiers aan het sorteren toen ik Dolf voor het eerst in de ogen keek. Voor mij was het liefde op het eerste gezicht! Grappig, want ik weet nog goed dat Dolf mij die eerste dag nauwelijks zag staan. Pas op een borrel na werk raakte ik met Dolf in gesprek, waarin ook hij oog voor mij kreeg. Na een flinke hoeveelheid drankjes werd het zo gezellig dat ik met hem mee naar huis ging en tot op de dag van vandaag nooit meer ben weggegaan. Dolf is de liefde van mijn leven!”
“Ondanks mijn harde werk als stagiaire op het advocatenkantoor, gaf mijn baas Harold aan dat mijn werk niet goed genoeg was. Als ik het tempo niet flink omhoog zou gooien kon ik wel fluiten naar die baan na mijn studie. Niet alleen zou ik dan geen werk hebben, maar ook zou mijn samenwerking met Dolf dan stoppen. Tijd om flink mijn best te doen dus!”
“Maar, hoe hard ik ook probeerde om het tempo bij te benen, des te slechter het ging. Mijn concentratie werd met de dag slechter, ik kwam uitgeput thuis en had in de ochtend grote moeite om uit bed te komen. Ik besefte dat het op deze manier nooit zou gaan lukken. Op zoek naar een oplossing raakte ik in gesprek met Karina, een andere studente die stage liep bij hetzelfde kantoor. Karina was altijd actief, zat als eerste achter haar bureau en ging als laatste naar huis. Hoe deed ze dat toch?”
“Al snel kwam ik er in het gesprek met Karina achter dat ze niet van nature zoveel energie had. Haar ‘kleine, geheime vriendje’ noemde ze het envelopje cocaïne dat ze altijd op zak had. Dus zo deed ze dat! Het leek mij een slecht plan, drugs gebruiken. Dat kan toch nooit goed voor je zijn?! Maar toen ik diezelfde week weer werd aangesproken op mijn werkprestaties besloot ik nogmaals naar Karina te stappen. Na een geniepig glimlachje duwde ze het envelopje in mijn handen en fluiterde in mijn oor dat ze het nummer van haar dealer in mijn agenda zou schrijven.”
“Met zwetende handen maakte ik het envelopje open. Het witte poeder staarde me koud en kil aan. Langzaam stak ik mijn sleutel in de envelop, lepelde er wat wit poeder uit en bracht het richting mijn neus. In één harde haal snoof ik het op en stopte mijn sleutels en het envelopje in mijn zak. Nog voordat ik achter mijn bureau zat voelde ik de energie door mijn lichaam stromen. Mijn concentratie kwam terug en voor ongeveer een half uur voelde ik me als een kind in Walibi. Geweldig!”
“Maar, het effect duurde minder lang dan ik had verwacht en binnen een uur stond ik nogmaals met de sleutels en het envelopje op de wc… Het ritueel van een uur daarvoor herhaalde zich en weer zat ik voor korte tijd met bakken energie achter mijn bureau. De dagen, weken, maanden en jaren die volgden stonden in het teken van witte envelopjes, stiekem afspreken met dealers en voor duizenden euro’s aan cocaïne weg snuiven.”
“In het begin ging het goed en merkte ik weinig verschil in mijn gedrag. Naarmate de jaren verstreken, ik trouwde en kinderen kreeg wist ik een paar keer te stoppen. Toch pakte ik in stressvolle periode’s altijd terug naar de coke, het was voor mijn gevoel het enige wat me hielp. Hoewel ik voor mijn gevoel nergens trots op kan zijn, ben ik blij dat ik tijdens mijn zwangerschappen nooit, maar dan ook nooit heb gebruikt. Gek, maar mijn kinderen hadden die kracht op mij. Toch ging het snel na mijn zwangerschapsverlof beide keren vrij snel weer fout.”
“Tot op de dag van vandaag weet niemand van mijn verslaving. Heel raar, maar stiekem hoop ik dat ik betrapt word en hulp krijg. Toch ben ik er zelf nog niet aan toe om serieuze hulp te zoeken. Ik ben bang voor verandering en bang dat mijn gezin niks meer met me te maken wil hebben. Het delen van dit verhaal lucht op en is een stap in de goede richting. Misschien laat ik dit op een dag aan mijn man en kinderen lezen, zodat ze weten wat mijn geheim is en ik écht beter kan worden.”
In verband met de privacy van de betrokkenen hebben we de namen veranderd. Heb jij zelf ook een heftig waargebeurd verhaal wat je (anoniem) met de wereld wil delen? Mail dan naar [email protected] WIL JE MEER WAARGEBEURDE VERHALEN LEZEN? KLIK DAN HIER!
