Nog steeds kan Charella er niet met droge ogen over praten. Toch wil ze haar verhaal doen. Om andere moeders te waarschuwen. “Het was maar een klein laagje water, maar voldoende om ons meisje in te verliezen.” Nog maar dertien maanden oud verdronk Lente in haar babybadje. “Ik leef, maar alle glans is er vanaf. Of het ooit terugkomt, waag ik te betwijfelen.”
Ze laat een foto van Lente zien. Een prachtig meisje met grote blauwe ogen en blonde donshaartjes op haar hoofd. Ze draagt een groen jurkje met madeliefjes en ze lacht naar de camera. Het is het laatste plaatje dat van haar is genomen. Het jurkje hangt ingelijst aan de muur.
Kraaiend van plezier
Charella weet het nog als de dag van gister. Het was dinsdagavond. Vlinder, haar oudste dochter, zou voor het eerst meelopen met de avondvierdaagse. “Het was hectisch. We moesten vroeg eten en ik zou Lente naar mijn moeder brengen. Omdat ze haar luier vol had gepoept en ze helemaal onder zat, was het sneller om haar in bad te doen dan haar met babydoekjes schoon te maken.” Ze doet een klein laagje water in het badje en zet Lente erin. Terwijl ze haar wast, hoort ze Vlinder schreeuwen en daarna hard huilen. “Ik stond in dubio. Ik hoorde dat er iets met Vlinder was. Ik schoof Lente nog een beetje naar de rand van het bad en zei dat ik zo terug was. Ze sloeg kraaiend van plezier met haar handjes op het water.”
Slap poppetje
Als Charella beneden komt, zit haar oudste dochter huilend op de bank met een grote schaafwond op haar knie. “Ik zag dat het meeviel, zei haar dat ze mee moest komen naar boven dan kon ik er een pleister opplakken. Ik dender de trap op en hoor niks. Geen gekraai. Geen gespetter. Ik loop de badkamer in en zie Lente voorover in bad liggen. Het is met geen pen te beschrijven wat er door me heen ging. Ik pakte mijn meisje op en klopte op haar rug. Als een slap poppetje bleef ze over mijn schouder hangen. Ik legde haar op het aankleedkussen en startte de reanimatie. Het was te laat. Lente was overleden.”
Nachtmerrie
Vanaf het moment dat ze ontdekt dat haar dochter niet meer ademt, stapt ze in een nachtmerrie. Er komt een arts die de dood van Lente constateert. Wezenloos voor zich uitstarend wiegt Charella haar meisje. Inmiddels is haar man gebeld die zo snel als hij kan naar huis kan. Vlinder wordt opgevangen bij haar moeder. “We hebben Lente zo lang mogelijk thuis gehad zodat iedereen afscheid van haar kon nemen. Ze lag er prachtig bij, ons meisje, het leek zelfs wel of ze glimlachte.”
Gescheiden
Inmiddels is het vier jaar geleden dat het drama zich afspeelde. “Er gaat geen dag voorbij of ik denk aan Lente. Ze zou nu naar school zijn gegaan. Ik vraag me af hoe ze er nu had uitgezien. Zou ze op mij lijken of op mijn ex-man?” Charella knikt, ex ja. Het verlies van hun kind was te groot en dreef hen uit elkaar. Ze vindt het afschuwelijk voor Vlinder. “We konden niet meer. We verstikten elkaar met ons verdriet. Ik wilde continu over Lente praten, mijn ex-man niet meer. Hij potte al zijn emoties op. Gelukkig zijn we goed uit elkaar gegaan en hebben prima contact. Vlinder woont drie dagen van de week bij hem en de rest bij mij.”
Charella’s leven wordt nooit meer zoals het was, hoe hard ze ook haar best doet. “Ik mis mijn kleine meisje.”
