De winkel is haar lust en haar leven en met lede ogen moet Tilla aanzien hoe het achteruit holt. “De verkopen vallen tegen, medewerkers heb ik moeten ontslaan en mijn man snauwt de klanten af. Ik kan wel huilen.”
Legendarische modeshows
Meer dan dertig jaar runnen Tilla en haar man Vince een kledingzaak in een winkelcentrum in een grote stad. “We waren jong toen we er aan begonnen. Met liefde en passie voor de branche wisten we samen een goedlopende zaak neer te zetten. Onze modeshows die we twee keer in het jaar hielden, waren legendarisch en werden goed bezocht. Op die manier bouwden we een vaste klantenkring op en verdienden we er een goede boterham mee.”
Wil geen webshop
Het beleg van de boterham wordt steeds dunner. “Logisch, tijdens corona hebben we een flinke tik gekregen, net als alle andere winkeliers. We probeerden nog wel om het een en ander online te verkopen, maar omdat we dat eigenlijk nooit hadden gedaan, sloeg dat niet zo aan. Ik wilde geen webwinkel, ik wilde gewoon dat mensen naar onze winkel van stenen kwamen om hun outfitjes te shoppen.” Natuurlijk probeerden Tilla en Vince van alles om ervoor te zorgen dat er wel inkomsten werden gegenereerd. Na corona hielden ze grote uitverkoop om daarna weer de nieuwe collectie aan de man te kunnen brengen.
Hij heeft geen zin meer
“Helaas moet ik toegeven dat het niet is gelukt. Net als andere ondernemers hebben we veel tegenwind. Mensen bestellen van alles op internet waar het vaak goedkoper is. Wat ze vergeten is dat ze dan niet de service hebben die wij in de winkel kunnen bieden.” Tilla houdt de moed erin en blijft leuke acties verzinnen om haar vaste klanten tevreden te houden. Gesteund door haar man Vince wordt ze niet; hij heeft er duidelijk geen zin meer in. “We overwegen om met de winkel te stoppen, maar ik kan het niet. Het is mijn levenswerk, mijn kindje. Maar Vince, die de boekhouding doet, blijft erop hameren dat we het niet gaan redden. Ik wil daar niets van weten.”
Zuchtend op zoek
Dus staat Tilla tegen de klippen op te stralen in de winkel, verkoopt zo veel mogelijk terwijl haar man onverschillig door de winkel loopt. “Vince kan het niet eens meer opbrengen om vriendelijk te zijn, aan zijn hoofd zie je dat je hem niet moet storen. Dat schrikt de weinige klanten die we hebben behoorlijk af. Als iemand iets vraagt, een andere maat of andere kleur, zucht hij diep en met veel moeite gaat hij op zoek. Ik schaam me rot voor hem, vind het zo onaardig. Ik denk dan de klanten die nog zijn overgebleven moeten we toch echt koesteren, zij zorgen nog voor wat geld in het laatje.”
Klant uitkafferen
Laatst maakte Vince ruzie met een klant. “Ik moet toegeven: het was inderdaad geen leuk mens, maar wij hebben de stelregel gehad dat de klant koning is, wat er ook gebeurt. Service bieden hebben we altijd hoog in het vaandel staan. De dame in kwestie maakte behoorlijk stampij en Vince schoot uit zijn slof. Zo gênant. En ja, ik snap Vince wel, maar je kunt dat gewoon niet maken.” ’s Avonds heeft Tilla het met Vince over het akkefietje, maar hij wil er niet over praten. “Eigenlijk wil ik dat hij niet meer in de winkel helpt, maar dan sta ik er alleen voor. Personeel hebben we niet meer omdat we dat niet meer kunnen betalen.”
Stoppen is geen optie
Tilla probeert de schijn op te houden voor de buitenwereld en verkondigt overal dat ‘de markt weer aantrekt’. “De werkelijkheid is dat we echt binnen niet al te lange tijd een beslissing moeten nemen of we stoppen met de winkel of we gaan door, tegen beter weten in. Vince wil de stekker eruit trekken. Hij wil een totale uitverkoop, de peperdure huur van het pand opzeggen en stoppen met werken. Ik zie dat nog niet zitten. We zijn nog geen zestig dus moeten jaren overbruggen zonder AOW of andere inkomsten. Ik wil het volhouden tot het echt niet meer gaat. Vince vindt dat dat moment is gekomen.”
Man, ga wat anders doen
Tilla overweegt toch om Vince ervan te overtuigen dat hij niet meer in de winkel moet staan. “Hij jaagt klanten weg met zijn chagrijnige gedrag en dus verkopen we nog minder. Er is genoeg achter de schermen te regelen en dan doe ik de winkel wel in mijn eentje. Ik weet dat dat super zwaar is en dat de dagen zullen zijn, maar ik wil onze droom, onze passie niet opgeven. Een leven zonder al die lieve vaste klanten, sommigen zijn zelfs vriendinnen geworden, kan ik me niet voorstellen. Dan werk ik me maar te barsten, maar opgeven doe en wil ik niet. Nooit.”
Wat zou jij doen? Alles in de uitverkoop, huur opzeggen en anders doen? Of begrijp je Tilla en zou jij je grote droom ook niet aan diggelen willen zien vallen? Doorgaan tot het niet meer gaat of toch maar de sale-posters op de ramen hangen? Praat mee in de comments onder dit artikel, we zijn benieuwd naar jouw mening.
Afbeelding: Daria Trofimova via Unsplash
Joris -
Hoe lang zijn de lockdowns nu geleden? Als de afzet en omzet nu nog niet voldoende zijn hersteld, hoe reëel is het dan nog dat binnen afzienbare tijd te verwachten? Je man doet de boekhouding, naar ik aanneem met een reden. Als het verlieslatend of onvoldoende rendabel is, kun je de zaak beter opdoeken (en de omzet maximaliseren door alles uit te verkopen). Je hoeft niet te stoppen met werken, want zo te lezen moet je een jaar of 7 overbruggen en ik haal uit niets dat daar voldoende middelen voor zijn – je kunt gewoon een baan zoeken of als zzp’er je diensten aanbieden.