Schreeuwend lag ik op straat. Natuurlijk zag ik aankomen wat er ging gebeuren. Ik werd van mijn fiets gereden door een auto die me geen voorrang verleende. Twintig weken was ik zwanger en ik schreeuwde “Mijn kind, mijn kind! Ik ben zwanger”. Gelukkig liep het allemaal goed af, beviel 20 weken later van een prachtige dochter en dat is alweer bijna 27 jaar geleden. Regelmatig denk ik terug aan dit ongeluk. Gisteren liet ik mijn vriendin Anja zelfs nog zien waar het ooit gebeurde. Niet wetende dat ik een uur later weer zou liggen te schreeuwen op het wegdek.
Iets te overmoedig
Ik twijfelde best wel of ik zondag zou gaan fietsen. Het had ’s nachts gevroren en ik hou niet van kou op mijn spieren. Dat is ook de reden dat ik niet buiten hardloop in de kou en dan de loopband opzoek. Maar gisteren scheen het zonnetje uitbundig en dat nodigde enorm uit om buiten te sporten. En het vooruitzicht om samen met Anja te fietsen en bij te kletsen maakte me overmoedig. Achteraf heb ik daar wel een beetje spijt van.
Gillend op straat
Het was namelijk ook best glibberig op de fietspaden en omdat het nog zo vroeg in de ochtend was en de meeste automobilisten lekker thuis aan het ontbijt zaten konden wij gewoon op de weg fietsen. En het eerste uur ging dat ook prima. Je kon steeds goed zien waar het wel of niet glad was. Tot we door het centrum van Muiderberg fietsten en ik opeens gillend op de grond lag en bang was dat mijn marathondroom nu in duigen zou vallen. In de bocht was het spekglad, maar allebei zagen we dat niet. Anja reed voorop en bleef overeind. Ik er iets achter en maakte een enorm smak, maar door de gladheid gleed ik flink door over het wegdek. Gelukkig was het nog steeds niet zo druk op de weg en kwam ik niet onder een auto terecht. Voor Anja was het ook een lastig moment. Zij hoorde mij vallen. Ze zat zelf ook nog steeds op een glad stuk wegdek en wilde toch remmen. Hoe het haar is gelukt weet ik niet, maar ze stond even later naast me.
Lees ook: Sandra begint steeds meer op een hamster te lijken
Bazelen over de marathon
Ik lag inmiddels op de grond te schelden (zal niet opschrijven wat ik precies riep) en begon tegen een Muiderbergse meneer die naast Anja kwam staan en die me overeind hielp meteen te bazelen over de marathon. Hij snapte er niets van. Een vrouw liggend op straat, die de val redelijk goed overleefd lijkt te hebben (ik denk door het doorglijden) gaat over een marathon praten. Terwijl haar eigenlijk niet zo veel mankeert en ze daar blij om zou moeten zijn. En haar fiets ook nog helemaal heel is. Maar ik was zo bang dat ik geblesseerd zou raken dat dit deze reactie losmaakte bij me. Uiteindelijk ben ik er alleen met wat pijn in mijn knie van af gekomen.
Een appelgebakje doet wonderen
Anja en ik zijn meteen een kroegje ingedoken. IJs op de knie gelegd, koffie gedronken, samen een appelgebakje gedeeld en daarna voorzichtig naar Hilversum teruggefietst. Wat beweging leek me wel goed voor mijn licht geblesseerde knie. Uiteindelijk valt het allemaal hartstikke mee, maar je ervaart wel hoe kwetsbaar je bent.
Nog 272 dagen tot de marathon van New York. Deze week vooral veel op snelheid getraind en gefietst (zie boven haha). Vandaag heb ik een inspanningstest gedaan bij het centrum van Stans van der Poel. Later zal ik daar wat meer over vertellen.
Sandra Blikslager (55 jaar) gaat voor het eerst van haar leven een marathon lopen. Dat wil ze in november in New York gaan doen.
Lees hier de andere blogs van Sandra over haar marathonvoorbereiding
