Maeve en haar nichtje Kate waren vroeger onafscheidelijk. “Echt beste vriendinnen! Onze vaders zijn broers en ook zij zochten elkaar vaak op. We zijn samen opgegroeid.” Dat Maeve niet werd uitgenodigd op de bruiloft van Kate, vindt ze onverteerbaar. “Het voelt alsof ik in een rouwproces ben beland.”

Buikpijn van het lachen

Ondanks dat Maeve en Kate niet naar dezelfde scholen zijn gegaan, hadden zij veel contact. “Na schooltijd en in de weekenden spraken we vaak af. We gingen samen stappen en lekker shoppen en als het kon een weekend weg.” Ze raakten nooit uitgepraat en hadden zoveel pret samen. “Echt, Kate was mijn alles, mijn beste vriendin. Er is niemand met wie ik zo kon lachen als met haar. Als wij de slappe lach kregen, hielden we nooit meer op. Buikpijn!”

Wij zijn voor eeuwig

Nooit is Maeve ervan uitgegaan dat de vriendschap tussen haar en haar nichtje zou eindigen. “Ben je gek, ik dacht: wij zijn voor eeuwig. Onze vriendschap is zo diep geworteld, die blijft overeind.” Maar alles wordt anders als Kate rechten gaat studeren en lid wordt van een studentenvereniging. Aanvankelijk bellen ze nog heel veel en smult Maeve van de verhalen die Kate vertelt. Gaandeweg belt en appt Kate steeds minder vaak. “Als ik haar een appje stuurde, zag ik dat ze het had gelezen, maar ze reageerde er heel laat op of zelfs helemaal niet. De telefoon nam ze niet op als ik belde, ook niet als ik haar vroeg me terug te bellen. Het leek wel of ik er niet meer toedeed.”

Ik bel je snel, okay

Maeve probeert erachter te komen wat er aan de hand is, maar laat het zitten als ze nauwelijks meer iets hoort van Kate. Het contact tussen de nichtjes wordt minder en minder en ze zien elkaar alleen nog maar op begrafenissen van overleden familieleden. “En het gekke was: als we elkaar dan in de aula van het crematorium zagen, dan deed Kate net alsof er niets aan de hand was. Ze omhelsde me en vroeg me hoe het ging en steevast zei ze bij het weggaan: ‘ik bel je snel, okay?’, maar dat gebeurde natuurlijk niet. Zat ik maar te wachten op haar telefoontje, maar niks hoor. Ik werd er echt verdrietig van.”

Ze bleef maar even

Als Maeve ten huwelijk wordt gevraagd door haar vriend Thomas, nodigt ze Kate ook uit voor de bruiloft. “Ik hoopte door haar uit te nodigen nieuwe leven in onze vriendschap te kunnen blazen. Kate kwam wel, maar bleef maar heel even, zei dat ze nog een andere afspraak had. Ze had niet eens tijd om met mij voor de fotograaf te poseren.” Misschien wel een beetje tegen beter weten in, blijft Maeve hopen dat het goedkomt tussen haar en Kate. “Het kan er bij mij niet in dat onze vriendschap voorbij is. We hebben zoveel meegemaakt samen en zijn bloedverwanten. Dat kan toch niet zomaar voorbij zijn?”

Niet uitgenodigd op bruiloft

Waarschijnlijk is het wel voorbij. Want volgende week trouwt Kate en Maeve heeft geen uitnodiging voor haar bruiloft ontvangen. “Ik hoorde van mijn tante dat Kate gaat trouwen met een hartchirurg, hij blijkt een stuk ouder te zijn dan zij en dat ze het groots aanpakken. Het feest wordt gehouden in een kasteeltje en gasten mogen daar overnachten. Mijn tante had niet in de gaten dat ik niet ben uitgenodigd en ik heb ook maar niets gezegd. Ik wil geen roddels in de familie, maar door mij niet uit te nodigen is de boodschap van Kate wel duidelijk: ze wil niet meer met me omgaan. Niet uitgenodigd op bruiloft, ik ben daar echt ziek van, het is net alsof ik in de rouw ben, verdrietig ben om de vriendschap die we hadden en die nu écht verleden tijd is.”

Wat denk jij dat hier aan de hand is? Waarom zou Kate niet meer willen omgaan met Maeve? Het is toch familie? Hoe zou jij dit aanpakken? Praat mee in de comments onder dit artikel.

Foto door Connor McManus via pexels

Karin heeft clusterhoofdpijn: “Tijdens een aanval wil ik mijn hoofd tegen een muur slaan”