Nathalie deed vijf jaar geleden een ontdekking die haar wereld volledig op zijn kop zette. Haar vriend Lars, met wie ze dacht een toekomst te hebben, bleek haar al een jaar lang te bedriegen met zijn collega Hannelore. “Toen ik daar achterkwam, vroeg ik hem om te kiezen: of zij of ik. Hij koos voor Hannelore. Het voelde alsof de grond onder mijn voeten wegzakte. Niet alleen omdat ik hem kwijt was, maar vooral omdat hij mij zo lang heeft voorgelogen.”
Vertrouwen kwijt
Na de breuk vond Nathalie het moeilijk om weer in de liefde te geloven. “Ik had zoveel wantrouwen opgebouwd. Hoe kon ik ooit weer een man volledig vertrouwen? Ik dacht steeds: als Lars dit kan doen terwijl ik niets doorhad, kan iedereen dat.” Toch probeerde ze haar leven weer op te pakken. Nieuwe vriendschappen, hard werken aan haar carrière en stap voor stap weer ruimte maken voor geluk. Inmiddels gaat het goed met haar. “Ik heb een fijne relatie met Bas. Hij is lief, betrouwbaar en steunt me in alles. We verwachten zelfs ons eerste kindje. Dat is een wonder op zich, want ik dacht heel lang dat het me niet meer zou lukken om me zo open te stellen.”
Toevallige ontmoeting
Twee weken geleden liep Nathalie onverwachts Hannelore tegen het lijf. “Ik stond in de supermarkt en ineens stond ze daar. We keken elkaar recht aan. Eerst wilde ik gewoon doorlopen, maar dat voelde te bot. Dus uit beleefdheid maakte ik een praatje. Ik kende haar immers ook van vroeger, omdat ze zo nauw samenwerkte met Lars. Het voelde ongemakkelijk, maar toch ook een beetje vertrouwd. Ze vertelde dat het goed ging met haar en Lars. En toen liet ze vallen dat ze binnenkort gaan trouwen.”
Voor Nathalie kwam dit nieuws niet als een schok. “Ik had wel verwacht dat ze ooit zouden trouwen, maar om het zo uit haar mond te horen… dat raakte me toch. Wat ik níet had verwacht, was dat ze me vroeg of ik erbij wilde zijn. Eerst dacht ik dat het een beleefdheidsvraag was, zo van: ‘we houden contact.’ Maar een paar dagen later viel er een officiële trouwkaart op de mat. Met onze namen erop, inclusief Bas. Ik was verbijsterd.”
In verwachting
Juist nu Nathalie zelf in verwachting is, voelt de uitnodiging extra wrang. “Ik zit in zo’n andere fase van mijn leven. Alles draait om ons kindje dat eraan komt, ons huis dat we aan het klaarmaken zijn en de liefde die ik eindelijk heb gevonden. Waarom zou ik naar een bruiloft willen van de man die me zo’n pijn heeft gedaan? Toch twijfelde ik. Want ergens dacht ik: misschien is het een kans om te laten zien dat ik er echt overheen ben.”
Herinneringen
Maar hoe langer ze erover nadenkt, hoe meer herinneringen boven komen. “Ik zie mezelf nog zitten, vijf jaar geleden, radeloos in mijn appartement. Ik had niks doorgehad. Terwijl hij avonden zogenaamd overwerkte, zat hij bij haar. Hij was degene van wie ik dacht dat ik met hem oud zou worden. En nu sturen zij mij een uitnodiging om hun liefde te vieren? Het voelt bijna spottend.”
Bas begrijpt haar
Gelukkig kan Nathalie haar twijfels delen met Bas. “Hij zegt dat ik niets hoef te doen waar ik me niet goed bij voel. ‘Laat het los, Nathalie. Jij hebt je eigen leven nu, met ons kindje in je buik. Je hoeft niks te bewijzen.’ Hij heeft gelijk, maar toch blijft het knagen. Want ergens ben ik ook nieuwsgierig. Hoe zouden ze eruitzien samen op hun trouwdag? Hoe voelt het om daar te staan en te beseffen: dat had ik kunnen zijn?”
Vriendinnen
Ook haar vriendinnen hebben er een duidelijke mening over. “De één zegt: gewoon niet gaan, waarom zou je jezelf kwellen? De ander zegt: juist wél gaan, want dan laat je zien dat je sterker bent en dat je hem niet meer nodig hebt. Ik merk dat ik heen en weer geslingerd word tussen die twee kanten. Mijn hart zegt: blijf thuis, bescherm jezelf. Maar mijn hoofd zegt: wees volwassen, laat zien dat je erboven staat.”
Trots en pijn
Wat het extra ingewikkeld maakt, is dat Nathalie eigenlijk trots is op waar ze nu staat. “Ik ben gelukkig met Bas, ik word moeder, ik heb mijn eigen weg gevonden. Dat ik nog steeds zo word geraakt door Lars en Hannelore, stoort me. Alsof ze nog steeds een plek in mijn leven hebben die ik ze niet wil geven. Misschien is dat ook wel de reden dat ik twijfel om te gaan: omdat ik het hoofdstuk definitief wil afsluiten.”
Wat nu?
De bruiloft is over een paar weken. Nathalie weet nog steeds niet of ze de uitnodiging zal aannemen. “Het idee om daar tussen al hun vrienden en familie te zitten, maakt me misselijk. Tegelijkertijd voelt het laf om weg te blijven. Wat als ze écht uit oprechte vriendelijkheid hebben gevraagd of ik erbij wil zijn? Misschien willen ze het verleden juist afsluiten en samen een nieuw begin maken. Ik weet het niet. Maar één ding weet ik wel: ik moet doen wat goed voelt voor mij, voor ons kindje en voor mijn nieuwe leven.” Nathalie zucht. “Misschien stuur ik gewoon een kaartje met een korte felicitatie. Dan hou ik mijn waardigheid en blijf ik trouw aan mezelf. Want eerlijk? Het blijft toch raar dat zij mij uitnodigt op hun bruiloft?!”
Afbeelding: Freepik
Joris -
Je bent uitgenodigd. Leuk. Jij kunt dat raar vinden, maar zij bepalen wie ze uitnodigen. De genodigde bepaalt of ‘ie op de uitnodiging ingaat. Als de bruiloft over een paar weken is, ben je last minute uitgenodigd. Je zat niet bij de initiële lijst. Logisch ook, me dunkt.
Waarom zou jij naar een bruiloft gaan om (aan wie eigenlijk?) te laten zien dat je er overheen bent? Waarom zou je daar willen zijn om te beseffen dat jij op haar plek had kunnen staan? Dát is pas raar.