Altijd droomde Natalia van een luxe leven. “Ik ben opgegroeid in armoede. We hadden thuis echt helemaal niks en moesten elk dubbeltje tien keer omdraaien. Mijn ouders waren er altijd voor ons, en aan liefde heb ik nooit tekort gehad. Toch merk ik steeds meer dat die onzekerheid van toen echt iets met mij heeft gedaan. Des te blijer ben ik dat alles nu anders is. Mijn man Lex is een succesvol ondernemer en wij kunnen onze kinderen alles geven wat ik vroeger niet had. Ik dacht altijd dat zo’n leven zorgeloos zou zijn. Maar niets is minder waar…”
Is geen droom
Lex investeert in bedrijven, optimaliseert ze en verkoopt ze daarna weer. “Een lucratieve business. Daardoor wonen we in een prachtig vrijstaand huis, hebben we drie auto’s voor de deur staan, vliegen we businessclass naar de mooiste bestemmingen en dragen we allemaal merkkleding. Een droomleven, zo had ik het vroeger genoemd. Maar nu ik dit leven daadwerkelijk leef, weet ik dat het geen droom is.”
Altijd aan het werk
Hij mag dan veel geld verdienen, Lex werkt keihard. “Hij is altijd aan het werk. Avonden, weekenden, zelfs in de schoolvakanties – hij is er vaker niet dan wel. Daar wen je aan, hoor. En als hij wél thuis is, is hij vaak aan het bellen. Zelfs op vakantie, als we op het strand liggen of op de piste staan, is zijn telefoon nooit uit zijn hand. Elk jaar hoop ik dat hij de boel verkoopt en meer tijd thuis doorbrengt. Maar die kans is klein.”
Valentijnscadeau voor haar
Dat Lex’ hart bij zijn werk ligt en niet bij zijn gezin, blijkt wel uit het feit dat Natalia vaker contact heeft met zijn secretaresse Zoé dan met haar eigen man. “Zoé is al jaren zijn steun en toeverlaat. Ze plant zijn afspraken, bereidt vergaderingen voor, denkt mee over zijn plannen en geeft hem zo nu en dan tegengas. Hij neemt haar heel serieus en behandelt haar goed. Zó goed, dat hij zelfs een Valentijnscadeau voor haar koopt…”
Wat een vernedering
Vorige week liepen Natalia, Lex en de kinderen door een luxe winkelstraat. “Bij een bekende juwelier had hij een afspraak gemaakt. Stiekem hoopte ik dat ik iets mocht uitzoeken voor Valentijnsdag, maar dat liep anders. ‘Ik zoek een armband voor mijn secretaresse. Ze werkt nu tien jaar voor mij en is mijn rots in de branding,’ zei hij tegen de verkoopster. Die keek me verbaasd aan. Ik voelde me ineens zó klein. Wat een vernedering.”
Nooit een dag hoeven werken
Omdat Natalia geen ruzie wil maken, zeker niet waar de kinderen bij zijn, houdt ze haar mond. “Maar toen we ’s avonds thuis waren en de kinderen op bed lagen, ging ik los. Ik gaf hem echt de volle laag. Kwaad dat ik was! Lex vond dat ik me niet zo vreselijk verwend moest gedragen. ‘Je hebt nooit een dag hoeven werken en kunt kopen wat je wil. Waarom zou ik een Valentijnscadeau voor jou kopen? Je leven is één grote luxe. En wat doe jij daarvoor? Vrij weinig. Zoé werkt zich elke dag uit de naad voor mij en daar mag best wat waardering voor getoond worden. Mede door haar kan ik doen wat ik doe. En voor zover ik weet, profiteren we daar allemaal van,’ kreeg ik naar mijn hoofd geslingerd.”
Zou alles opgeven
Die avond slaapt Natalia in de logeerkamer. “Ik was woest. Altijd laat ik hem zijn gang gaan en zorg ik zonder zeuren helemaal alleen voor de kinderen. Ja, ik kan kopen wat ik wil. Maar van liefde of romantiek is al lang geen sprake meer. Ik zou alles opgeven voor een beetje meer tijd en aandacht van Lex. Het feit dat hij wél een afspraak bij een juwelier maakt voor zijn secretaresse, maar niet voor mij, doet ongelooflijk veel pijn. Als we geen kinderen en een heel leven samen hadden, was ik allang weg geweest.”
Bovenste afbeelding: Unsplash+
Joris -
Er is natuurlijk weinig mis met het tonen van waardering als iemand 10 jaar in dienst is. Dat is wellicht zelfs wel gebruikelijk te noemen. Minder gebruikelijk lijkt me dat die waardering bestaat uit een sierraad en nog minder gebruikelijk dat die waardering op Valentijnsdag geuit wordt. Dit sierraad koopt hij openlijk, dus of hij doet het niet met haar, of hij koopt de intiemere cadeaus zonder jouw medeweten. Maar goed, als er naast tijd en romantiek zelfs geen liefde meer is, kan ik niet anders dan concluderen dan dat je bij hem blijft vanuit financiële motieven. Hoe eerlijk ben je dus zelf?