Een gegeven paard mag je natuurlijk nooit in z’n bek kijken, maar Kiki wordt wanhopig van het schenkgedrag van haar schoonmoeder. “Ze geeft mijn kinderen alleen maar goedkope prullaria dat binnen een dag stuk is. Waarom?’
Kiki baalt als een stekker. Sinds een aantal jaar houdt ze zich bezig met duurzaamheid, scheiden van afval en minder spullen kopen. “Voorheen kon het Sander en mij niet zoveel schelen en leefden we erop los. Maar toen we kinderen kregen werden we ons steeds meer bewust van onze foodprint op deze aarde. Sindsdien doen we er alles aan om zuinig en met respect voor de aarde te leven.” Dat ging gefaseerd. Eerst scheidde Kiki het afval iets dat ze eerder niet deed. “Ik was zo iemand die alles in een grijze vuilniszak propte; voedselresten, lege wijnflessen en papier kon prima bij elkaar vond ik. Inmiddels vind ik het met terugwerkende kracht afschuwelijk dat ik zo leefde.”
Zuinig zijn op onze aarde
Na het scheiden van afval keken Kiki en Sander kritisch naar hun o-zo leuke woning uit de jaren vijftig waarin nog behoorlijke slagen vielen te behalen. Het enkel glas lieten ze vervangen voor dubbel en ze spaarden voor zonnepanelen voor op het dak. Ook werden regentonnen neergezet en werd de tuin gesproeid met het water dat erin zat. “Het is allemaal zo simpel en het kost nauwelijks moeite. Ik vind het belangrijk onze kinderen te laten zien dat we zuinig moeten zijn op onze aarde en dat we zelf veel kunnen doen om te voorkomen dat het een zootje wordt.”
Venijnige opmerkingen
De cursus zelf kleding naaien die Kiki volgde heeft zijn vruchten afgeworpen: ze koopt nauwelijks meer kleding maar maakt veel zelf. Wat ze niet kan maken, koopt ze maar dan tweedehands. “Ik kijk graag op Marktplaats voor leuke kledingstukken en loop regelmatig kringloopwinkels binnen. Daar breng ik ook spullen naar toe die wij niet meer gebruiken.” Ook cadeautjes voor de kinderen koopt ze tweedehands en daarmee heeft ze totaal geen moeite. De kinderen ook niet. Wie het vreselijk vindt, is Ria de schoonmoeder van Kiki. Ria vindt dat het gezin van haar zoon doorslaat in hun manier van leven. Elke keer als ze op bezoek komt, maakt ze daar venijnige opmerkingen over.
Moederskindje
“Op een verjaardag helpt ze vaak met de afwas en houdt ze de boel een beetje bij. Dat vind ik hartstikke fijn natuurlijk maar steevast mikt ze alle afval bij elkaar. Als ik dan met een rood hoofd de prullenbak uit elkaar trek om netjes te scheiden, maakt ze me belachelijk.” Kiki is daar klaar mee maar Sander wil zijn moeder daarop niet aanspreken. “Hij is echt een moederskindje en wil haar niet teleurstellen. Bovendien weet hij dat hij een grote mond gaat krijgen en dat ze zich daarna een tijd niet meer laat zien wat mij eerlijk gezegd prima lijkt.”
Ria vindt het onzin
Toch lijkt het moment dat Sander in gesprek moet gaan met zijn moeder steeds dichterbij te komen. “Ria koopt altijd prullaria voor onze kinderen. Krijgen ze van die goedkope plastic auto’s waarvan na twee dagen al de wieltjes ervan af vliegen. Kan ik de cadeautjes gelijk in de kliko gooien. Ik vind dat dus doodzonde. Dus probeerde ik vorig jaar met Kerst heel voorzichtig haar op een ander idee te brengen. Ik zei haar dat het niet om de hoeveelheid cadeautjes ging, maar om het gebaar. Onzin vond Ria, kinderen willen altijd veel pakjes hebben om uit te pakken. Dat willen kinderen helemaal niet. Ze willen iets leuks krijgen waarmee ze veel plezier hebben en waarmee ze lang kunnen spelen.”
Kind, bemoei je er niet mee
Kiki stelde voor dat Ria haar kinderen een cadeautje zou geven en voor de rest geld aan Kiki en Sander zodat ze met geld van Ria echt iets moois kunnen kopen. “We zijn dol op houten speelgoed maar dat is best prijzig. Dat geeft niet, we vinden het geen probleem er voor te sparen. Maar Ria vindt dat we er ons niet mee moeten bemoeien en dat ze zelf uitmaakt wat ze geeft. Dat is natuurlijk ook wel zo, maar het gaat wel om onze kinderen. Wij willen ze leren blij te zijn met mooi, duurzaam speelgoed. De goedkope prullaria van Ria belanden na een uurtje spelen in de hoek als ze al niet eerder stuk gaan. En de afvalberg groeit en groeit maar. Het liefst zou ik die goedkope prullaria bij de voordeur al uit haar handen trekken, maar dat zou natuurlijk heel gênant zijn. Hoe leg ik dat uit aan de kinderen?
Een sport om zuinig te zijn
Sander is het volkomen eens met Kiki maar zit in een spagaat. Zijn moeder aanspreken op haar gedrag vindt hij lastig maar hij kan het ook niet meer aanzien. “Het is zo frustrerend als je zelf zo je best doet om duurzaam te leven maar dat je dat onmogelijk wordt gemaakt door je schoonmoeder. Wij vinden het een sport om zuinig te zijn, afval goed te scheiden en bij alles wat we doen na te denken. Zo hebben we de auto de deur uitgedaan en in noodgevallen kunnen we een auto van vrienden lenen. Dat komt eigenlijk nooit voor omdat we veel met de fiets en openbaar vervoer doen. Dat vindt Ria ook belachelijk. Zielig vindt ze het als haar kleinkinderen in de regen naar school moeten. Nou, ik kan je zeggen: kinderen hebben helemaal geen last van die regen.”
O god het is bijna december
Kiki wordt moe van het gevecht dat ze steeds moet leveren met haar schoonmoeder. De signalen zijn gewoon niet goed en de kinderen snappen er ook niks meer van. “Ze merken ook dat er iets speelt en vragen dan of ik oma Ria niet meer lief vind. Dat is het niet, maar ik baal ervan dat ze onze regels niet respecteert. Met angst en beven kijk ik uit naar december als Ria weer massaal goedkope prullaria inslaat voor Sinterklaas en Kerst. Dat is toch niet normaal?”
Wat vind jij ervan? Vind je dat Kiki haar schoonmoeder best wat harder mag aanpakken? Of denk je dat Sander dat beter kan doen? Begrijp je dat Kiki en Sander de goedkope prullaria die Ria steeds maar aan de kinderen geeft zat zijn? Hoe zou jij dat oplossen?
Foto door Andrea Piacquadio via Pexels
Nora: ‘Ik ben die kwijlende honden van mijn schoonvader zo zat’
Wat moet je doen als je schoonvader twee boxers heeft en die overal mee naar toe wil nemen en jij niet van honden houdt? Nora is de wanhoop nabij. Ze snapt dat mensen dol op hun viervoeter zijn, maar zij wil die kwijlende honden niet in huis. Maar hoe ga je dat brengen?
Ze geeft toe: een echte hondenliefhebster is ze niet. “Ik ben twee keer gegrepen door een hond. De eerste keer was ik een jaar of zes. Ik speelde met mijn vriendinnetje buiten en opeens werd ik omver gelopen door een dalmatiër die me vervolgens in mijn arm beet. Ik stond doodsangsten uit. Gelukkig viel het mee, maar de angst zat er goed in.” De tweede keer dat een hond haar beet was op vakantie in Frankrijk. “Een of andere valse boerderijhond denderde het erf af en liep regelrecht op mij af. Mijn vakantievriendin greep mijn arm, maar het was te laat: de hond had zijn tanden in mijn billen gezet.”
Joris -
Truus, je valt over mijn woordkeuze (‘gedrocht’). Je weet dat de betekenis daarvan (onder andere) ‘iets dat belachelijk’ is? Zie https://www.vandale.nl/gratis-woordenboek/nederlands/betekenis/gedrocht. Het is belachelijk als iemand zich niet in kan leven in de voorkeuren van een ander en kinderen opzadelt met troep (ja, spullen die bij normaal gebruik binnen een dag stuk zijn, noem ik troep).