Het is woensdagmiddag. Met mijn oudste en kleinste loop ik schoenwinkel in, schoenwinkel uit. Mijn oudste moet winterschoenen. Van leer. Met een profielzool. Zodat ie zich staande kan houden als er een pak sneeuw ligt. Mijn oudste wil geen winterschoenen van leer met een profielzool. Mijn oudste wil Puma’s. Van die hoge blauwe. Dus vindt hij sowieso alle schoenen waar geen Puma op staat en die niet blauw zijn, stom. De schoenverkoopster doet haar best. “En deze dan?”, houdt ze hoopvol een zwarte veterschoen omhoog. Mijn oudste schudt zijn hoofd, terwijl mijn kleinste over de vloer dweilt. Na zes verschillende schoenen, zucht zelfs de verkoopster diep. Ik laat het hier bij. Bedank de verkoopster vriendelijk en verlaat de winkel. Opgelucht zwaait ze ons uit. Mijn oudste is boos, mijn jongste verveelt zich en wil naar Bart Smit. Niks ervan. “We gaan naar de fiets en naar huis”, sis ik.
Zondagochtend elf uur. Ik lees in de krant dat het koopzondag is. Mijn oudste heeft inmiddels begrepen dat hij beter eieren voor zijn geld kan kiezen, omdat ik hem anders gewoon, doodleuk op zijn Crocsen laat lopen. De hele winter lang. Sneeuw of geen sneeuw. Koopzondag. Zal ik?
Goedgemutst stappen we uit de auto. Eerst maar eens even naar de Action schildermateriaal voor de surprise halen. Wat? Druk? Welnee, houd ik er de moed in terwijl mijn achillespees al drie keer is aangereden door drie verschillende winkelwagentjes. Als ik besluit het middenpad te nemen, zie ik Ference, een goede kennis. Hij kijkt nogal ongelukkig. Voorzichtig tik ik hem op zijn schouder en roep zijn naam. Hij mompelt. Iets van: ‘kan de uitgang niet vinden’. Ik mik verf en stiften in mijn karretje en race naar de kassa, Ference aan zijn lot overlatend.
Ik ben namelijk een vrouw met een missie: de schoenwinkel. Mijn oudste stroopt zijn mouwen op. Lust de verkoopster rauw, ik ken die blik. Tot mijn grote verbazing is hij bereid schoenen te passen. Zijn broertje geeft hij opdracht om die Puma’s in maat 35 te pakken. Die blauwe. Hoge. De winterschoenen van leer met profielzool zitten allemaal niet lekker, schudt hij zijn hoofd. Te strak. Tja, hoge wreven he mam? De verkoopster haalt haar schouders op. Moet mijn oudste gelijk geven; de winterschoenen van leer met profielzool zijn te smal.
Het goede nieuws is dat ik twintig procent korting krijg op die hoge blauwe Puma’s en dat mijn oudste mij de aller, aller, allerliefste moeder van de hele wereld vindt. Daar kan geen winterschoen van leer met profielzool tegen op.
Lees ook:
Waar let je op bij het kopen van kinderschoenen: 4 tips
Ka wordt gesloopt door een Thaise masseuse
Ka wil ook een knot
Karin van Leeuwen (43 jaar) schrijft vanuit uit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
